Wykaz miejscowości z dystryktów Generalnego Gubernatorstwa – Galicja, krakowskiego, lubelskiego, radomskiego i warszawskiego.
Artykuły z kategorii "Zagłada"
W lecie 1941 roku utworzono w Trawnikach obóz pracy przymusowej, w którym osadzono Żydów pochodzących z dystryktów lubelskiego i warszawskiego, a następnie deportowanych z zagranicy. Funkcjonował on w pobliżu obozu szkoleniowego dla wachmanów. Obóz pracy istniał do listopada 1943 roku, kiedy to na rozkaz Himmlera wymordowano wszystkich więźniów w ramach akcji „Erntefest”.
Nimrod Ariav wychował się w Lublinie przy ulicy Nowej 17 (dziś ulica Lubartowska 19). Wraz z bratem Abrahamem uczęszczali do Gimnazjum Żydowskiego przy ulicy Niecałej. Nimrod Ariav przyjechał do Lublina po 60. latach od wybuchu II wojny światowej. W 2006 oraz 2009 roku spotkał się w Ośrodku Brama Grodzka – Teatr NN
z młodzieżą z lubelskich szkół.
Opuszczający Polskę Żydzi zakładali w nowych miejscach zamieszkania organizacje zrzeszające osoby pochodzące z tego samego regionu. Organizacje te nazywane są ziomkostwami. Także lubelscy Żydzi tworzyli takie stowarzyszenia w Izraelu, Stanach Zjednoczonych i innych krajach.
Pamięć o ofiarach Majdanka, niezależnie od ich pochodzenia czy wyznania, była kontekstualizowana i katalizowana poprzez pryzmat religii katolickiej również podczas uroczystości upamiętniających. Na tego rodzaju religijne nawiązania w pierwszych powojennych latach dawały przyzwolenie komunistyczne władze, które dopiero pod koniec lat 40. rozpoczęły nasiloną walkę z kościołem.
Mianem ksiąg pamięci określa się publikacje, tworzone przez Żydów głównie po II wojnie światowej, których celem było opisanie zniszczonych społeczności żydowskich Europy Środkowo-Wschodniej. Idea stworzenia publikacji opisującej życie i zagładę Żydów lubelskich – monografii miasta Lublina – zrodziła się około 1947 roku jeszcze w Polsce, w środowisku Żydowskiego Komitetu Ziomków Lubelskich. Mimo zaangażowania sporych środków finansowych, komitetowi redakcyjnemu w Polsce nie udało się dokończyć prac nad projektowaną monografią. Lubelska księga pamięci ukazała się dopiero w 1952 roku w Paryżu w języku jidysz, pod tytułem Dos buch fun Lublin (jid. Księga Lublina). W 1957 roku w Izraelu (Jerozolima–Tel Awiw) wydano przekład paryskiej księgi na język hebrajski, zatytułowany Lublin, który ukazał się w serii Enciklopedia szel galujot; siferej-zikaron le-arecot ha-gola we-edethja (hebr. Encyklopedia diaspory; księgi pamięci krajów i gmin diaspory). W 2011 roku w Lublinie ukazał się w tłumaczeniu na język polski obszerny wybór artykułów z obu ksiąg pamięci, zatytułowany Księga pamięci żydowskiego Lublina.
Już podczas II wojny światowej zdawano sobie sprawę z konieczności dokumentowania zbrodni niemieckich. Pierwsze zorganizowane działania w tym zakresie zaczęto podejmować w Lublinie, gdzie odradzało się powoli życie społeczności żydowskiej. W sierpniu 1944 roku rozpoczęła tu pracę Komisja dla Historii Żydów, przekształcona wkrótce w Centralną Żydowską Komisję Historyczną, a następnie w Żydowski Instytut Historyczny.
Konkurs na opracowanie projektu trwałej przestrzennej formy Miejsca Pamięci - Lubelskiego Placu Śmierci wraz z koncepcją zagospodarowania terenu.
W dniach 9–10 maja 2006 r. miały miejsce odkrywki sondażowe na terenie byłych Zakładów Mięsnych w Lublinie (dawniej Rzeźni Miejskiej) przy ulicy Turystycznej. Odkrywki nadzorowali Agnieszka Stachyra z Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków i Marcin Fedorowicz z Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”. Prace odkrywkowe wykonywali pracownicy MPWiK w Lublinie. W badaniach brali również udział Marcin Waciński i Henryk Świerszcz z Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”. Celem badań było odsłonięcie dawnej nawierzchni placu oraz ustalenie przebiegu pierwotnej bocznicy kolejowej i położonej przy niej rampy.
Kolej od początku swego istnienia nie tylko odgrywała rolę stymulującą w rozwoju gospodarczym i społecznym, ale była także narzędziem prowadzenia wojny i utrzymania władzy czy wręcz szerzenia terroru.
Kolej była wykorzystywana do deportacji ludności żydowskiej do obozów zagłady. W Lublinie transporty odchodziły z bocznicy kolejowej zlokalizowanej na terenie rzeźni miejskiej przy ul. Zimnej.
Lubelskim Umschlagplatzem (dawniej również Lubelskim Placem Śmierci) nazywane jest miejsce, z którego niemiecka policja bezpieczeństwa wysyłała transporty lubelskich Żydów do obozu zagłady w Bełżcu w marcu i kwietniu 1942 roku.
Funkcjonariusze służący w Oddziałach Wartowniczych Dowódcy SS i Policji pełnili istotną rolę w realizowanej od marca 1942 r. operacji „Reinhardt”. Formacji tej wyznaczona została rola pomocnicza w procesie eksterminacji ludności żydowskiej. Używano jej w trakcie likwidacji gett, do pełnienia warty w obozach pracy, koncentracyjnych i zagłady, jak również do przeprowadzania licznych egzekucji.
Od lat 30. aktywny członek ruchu nazistowskiego w Austrii. Od 1939 roku dowódca SS i policji w dystrykcie lubelskim. Bliski współpracownik Heinricha Himmlera. Bezwzględny realizator i kreator polityki germanizacyjnej oraz eksterminacji ludności żydowskiej w ramach akcji „Reinhardt”. Od 1943 roku wyższy dowódca SS i policji w rejonie Morza Adriatyckiego, gdzie odpowiadał na zagładę Żydów i walkę z partyzantką. Popełnił samobójstwo w maju 1945 roku.
(16.09.1902–6.12.1952)
dowódca SS i policji w dystrykcie lubelskim w miejsce Odilo Globocnika, odpowiadał za realizację akcji „Erntefest” w KL Lublin (obóz na Majdanku) oraz na terenie dystryktu lubelskiego.
(26.03.1908, Altmünster – 28.06.1971, Düsseldorf)
Komendant obozów zagłady w Sobiborze i w Treblince.
(24.11.1885–26.05.1944)
Komendant obozu zagłady w Bełżcu, a następnie Inspektor Obozów akcji "Reinhard”.
( 20.08.1911 – 2.08.1996)
Odpowiedzialny za Lager I w obozie zagłady w Sobiborze, uczestnik akcji „Reinhardt”.
Latem 1941 roku niemieckie władze wojskowe utworzyły w Poniatowej na terenie kompleksu pofabrycznego obóz dla jeńców radzieckich, który funkcjonował do wiosny następnego roku. Dogodna lokalizacja oraz istniejąca infrastruktura sprawiły, że jesienią 1942 roku w tym samym miejscu powstał obóz pracy. Osadzono w nim Żydów zagranicznych oraz polskich, lecz większość stanowili przywiezieni wiosną 1943 roku z likwidowanego getta warszawskiego. Obóz składał się z dwóch części – osiedla, gdzie przebywali więźniowie uprzywilejowani oraz obozu centralnego. 4 listopada 1943 roku w ramach operacji „Erntefest” („Dożynki”) zamordowano wszystkich więźniów: 14 000 kobiet, dzieci i mężczyzn.
Obóz pracy w Budzyniu powstał w 1942 roku, w czasie trwania akcji „Reinhardt”. Zatrudnieni w nim więźniowie żydowscy pracowali w przemyśle zbrojeniowym, co pozwoliło im jako jedynym więźniom żydowskim przetrwać do lipca 1944 roku. W obliczu zbliżającego się frontu obóz został ewakuowany. Więźniów wysłano do innych obozów, dzięki czemu wielu z nich przeżyło okupację.