Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Odrodzenie sztuki opowiadania w USA

“Opowiadana historia, istnieje idealnie tylko w momencie jej opowiadania. Jednak w trakcie opowiadania, sam moment rozszerza się, by zawrzeć w sobie wyimaginową czasoprzestrzeń narracji. W tym zmienionym stanie szczegóły chwili są pomijane, a zbiorowa wyobraźnia wznosi się, by przebywać w świecie opowieści, kształtowanym i animowanym przez głos, gesty, oddech, kontakt wzrokowy i energetyczną obecność opowiadacza. I tak było odkąd rodzaj ludzki zaczął przekazywać sobie historie.” 1

Czytaj więcej

Dokument filmowy

Film dokumentalny jest to taki autonomiczny, istniejący jako osobna całość przekaz audiowizualny, który prezentuje wycinek świata kompletnego, w którym istnieje dystans czasowy między momentem rejestracji a momentem odbioru, gdzie zostaje zachowana indeksalna wierność odtworzenia czasu i przestrzeni w ramach ujęcia, w którym realizatorzy nie ingerują w rzeczywistość przed kamerą, albo integrują i fakt tej integracji czynią elementem strukturalnym filmu, albo też integrują w tym celu, aby przywrócić taki stan tej rzeczywistości, jaki istniał przed pojawieniem się ekipy filmowej, lub też aby wyzwolić prawdę zachowań osób filowanych, który naśladuje w swojej strukturze konwencjonalne sposoby właściwego człowiekowi porządkowania rzeczywistości, w którym funkcja autoteliczna względem warsztatu lub tworzywa filmowego, o ile istnieje, nie może przytłumić i zdominować funkcji przedmiotowej.

M. Przylipiak, Poetyka kina dokumentalnego, Słupsk 2004, s. 49–50.

Czytaj więcej

Zbigniew Jaworski (ur. 1955)

Aktor teatru Scena 6. Wystąpił w najważniejszych spektaklach tej grupy. Przez rok związany z Teatrem NN. Obecnie pracuje w jednej z lubelskich instytucji finansowych.

 

Czytaj więcej

Polscy opowiadacze historii

Narodziło się wraz z samą historią ludzkości; nie ma ani nigdzie nie było społeczeństwa
nieznającego opowiadania; wszystkie klasy, wszystkie grupy ludzkie mają swoje
opowiadania, a często w tych samych opowiadaniach znajdują upodobanie ludzie o
najrozmaitszych, często przeciwstawnych kulturach. Opowiadanie drwi sobie z dobrej czy
niedobrej literatury; międzynarodowe, ponadczasowe, ogólnokulturowe jest zawsze obecne,
jak życie. 
(Roland Barthes)


Kultura słowa była od zawsze mocno zakorzeniona w sile przekazu słowa mówionego. Szczególnie w kuturze wyrastającej w tradycji chrześcijańskiej. Przykładem kunsztu mówcy byli niegdyś dominikanie głoszący godzinne kazania. Mówiąc o fascynacji słowem mówionym w Polsce należy pamiętać o pierwszych improwizacjach (z teatralnym zacięciem) romantyków (mdlejący Mickiewicz, nietykalność poety jako medium). W polskiej tradycji kultury opowiadania historii byli niegdyś bajarze czy tak zwani gawędziarze.

Czytaj więcej

Sztuka opowiadania w Szwecji

Renesans sztuki opowiadania (storytellingu) w Szwecji rozpoczął się pod koniec lat 80. i objął środowisko pisarzy, bibliotekarzy, nauczycieli, folklorystów i aktorów. Przedstawicieli różnorodnych zawodów zafascynowała sytuacja spotkania, jaką zawsze otwiera opowiadanie historii, jej intensywność pozwalająca na żywy przekaz mitów, bajek, opowieści z życia i literatury. Mats Rehnman, jeden z najbardziej zasłużonych animatorów ruchu opowiadania w Szwecji, mówi, że storytelling odkrył w czasach, kiedy był pisarzem i artystą i często brał udział w spotkaniach z dziećmi, podczas których czytał fragmenty swoich książek. W czasie jednego z takich spotkań przyszło mu do głowy, by odłożyć książkę i zamiast czytać, zaczął opowiadać. Nagle okazało się, że dzieci słuchały go i były skoncentrowane jak nigdy dotąd. Od tego czasu zaczął opowiadać historie.

Czytaj więcej

Legion Amba

Studencki kabaret założony na początku lat 70. w Lublinie. Z grupą byli związani, m.in.: Wojciech Krawczyk, Marek Pogonowski, Andrzej Potrzyszcz czy późniejsi założyciele teatru Grupa Chwilowa: Krzysztof Borowiec i Jan Bryłowski.

 

Czytaj więcej

Muzeum Bajek, Baśni i Opowieści "MuBaBaO"

Pod tą nazwą funkcjonuje aktualne nazwane i stworzone przez Michała Malinowskiego Muzeum Opowiadaczy Historii. Specjalnie przygotowana sala przy rodzinnym zabudowaniu została otwarzona w 2002 r. w Czarnowie w gminie Konstancin-Jeziorna (pod Warszawą). To pierwsze tego rodzaju muzeum na świecie gromadzące zbiory światowych tradycji ustnych. Według twórcy za cel stawia sobie ono wpływ na rozwój osobowości i kreatywności odwiedzających. Jak można przeczytać na stronie internetowej muzeum: "Muzeum Bajek, Baśni i Opowieści jest niezwykłym miejscem spotkań ze Słowem Mówionym i Myśleniem Kreatywnym". Zwiedzający (dzieci i dorośli) biorą udział w wydarzeniach związanych z opowiadaniem bajek, przekazywaniem opowieści i legend. Miejsce to "poprzez nową formę myślenia o eksponacie, wystawie i zwiedzającym prezentuje unikalną kolekcję tego, co do tej pory było nieuchwytne, a co stanowi dorobek wielu światowych kultur"

Czytaj więcej

Teatr Akademicki KUL Grupa „Ubodzy”

Grupa teatralna założona w 1970 w ramach Teatru Akademickiego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego roku przez Joachima Lodka, byłego studenta historii sztuki KUL. W późniejszym okresie działalności Grupy, teatr prowadzili Mieczysław Abramowicz i Roman Doktór. Opiekunem Grupy jako Teatru Akademickiego KUL był Adam Chruszczewski. Grupa „Ubodzy” zakończyła swoją działalność spektaklem Gromada w 1977 roku.
„Sposób pracy teatru określało wzorowanie się na Jerzym Grotowskim i kierowało Grupę w stronę podobnych inspiracji literackich, do których należała przede wszystkim Biblia i proza Fiodora Dostojewskiego. Najważniejsze przedstawienia „Ubogich” to: Hiob (1971), Kain i Abel (1973) oraz Upłaz (1974), a potem Piłat (1975) i Gromada (1977)”1.

 

Czytaj więcej