Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Zygmunt Stryjeński (1784–?)

Urodził się w 1784 roku w Brzostownicy koło Grodna. Generał brygady, właściciel ziemski.

Spis treści

[RozwińZwiń]

Działalność wojskowaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

W 1800 roku wstąpił do armii pruskiej jako podchorąży, dwa lata później został mianowany porucznikiem. Walczył w kampanii w 1806 roku przeciwko Francji. Dostał się do niewoli pod Lubeką.

W 1807 roku przeszedł do armii Księstwa Warszawskiego. Został mianowany kapitanem 6. Pułku Ułanów. Brał udział w kampaniach w 1809, 1812, 1813 i 1814 roku jako szef szwadronu. W kwietniu 1814 roku otrzymał awans na pułkownika.

W armii Królestwa Polskiego objął funkcję szefa sztabu dywizji strzelców konnych. Po wybuchu powstania listopadowego brał udział w bitwach jako dowódca brygady oraz dowódca dywizji jazdy. W lutym 1831 roku został mianowany generałem brygady. Jesienią tego roku poddał się gen. Rudigerowi, a w 1833 roku otrzymał dymisję z wojska.

Prowadził gospodarstwo rolne w Sobieskiej Woli. Jego żona Regina Stryjeńska (1796–1872) była działaczką Lubelskiego Towarzystwa Dobroczynności. Obydwoje pochowani są na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Lublinie1.

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Dariusz Chwastek, Parafia Ewangelicko-Augsburska w Lublinie. Historia – tradycja – współczesność, Lublin 2007.

PrzypisyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

  1. Wróć do odniesienia Dariusz Chwastek, Parafia Ewangelicko-Augsburska w Lublinie. Historia – tradycja – współczesność, Lublin 2007, s. 84.