Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Wacław Gralewski

 
ps. Victor, Szymon (1900—1972), dziennikarz, redaktor, poeta, pisarz, ur. 24 X w Lublinie. W 1918 r. rozpoczął studia prawnicze na KUL. Współpracował jednocześnie z prasą lokalną. W 1920 r. był redaktorem miesięcznika lubelskiej młodzieży szkolnej „Młodzież". Wydawca Franciszek Głowiński powierzył mu w 1923 r. funkcję redakto­ra naczelnego "Expressu Lubelskiego", którym kierował do 1939 r. Dzien­nik w 1931 r. poszerzył obszar oddziaływania na Wołyń i zmienił tytuł na „Express Lubelsko-Wołyński". Założył i redagował „Lucyfera" (1921), a także współredagował w l. 1923—1925 miesięcznik artystyczno-literacki „Reflektor". Był członkiem grupy poetyckiej o tej nazwie. Ułatwiał mło­dym literatom kontakty z prasą lokalną, a Józefa Czechowicza przyjął do pracy na stanowisku sekretarza redakcji. Był lubelskim koresponden­tem „Przeglądu Sportowego".

W 1931 r. należał do grona działaczy, którzy utworzyli Lubelski Zwią­zek Pracy Kulturalnej i podjęli inicjatywę budowy budynku dla biblio­teki im. H. Łopacińskiego oraz muzeum i różnych agend kulturalnych przy ul. Narutowicza 4 (Instytut Naukowo-Lubelski). Gralewski zainicjował powołanie w 1932 r. Związku Literatów w Lublinie oraz Syndykatu Dziennikarzy Polskich, któremu prezesował do wybuchu wojny w 1939 r.

Przez 17 pierwszych dni wojennych we wrześniu 1939 r. Gralewski wydawał swój dziennik jako „Express Lubelski" w normalnej postaci oraz w charakterze jednokartkowych ulotek, które drukowano niekiedy w kil­ku edycjach mutacyjnych dziennie.

W czasie okupacji niemieckiej związał się z konspiracyjnym podzie­miem. Był szefem Biura Informacji i Propagandy okręgu lubelskiego AK. Od VIII 1941 do V 1944 r. wydawał systematycznie „Biuletyn Radiowy" jako dziennik AK, pracując w fikcyjnym przedsiębiorstwie „Grom" przy ul. Rusałka 8 wyrabiającym wodę kwiatową i esencję owocową. Był re­daktorem pisemka „Nasze jest jutro" (od końca 1942 r. do IV 1944 r.), które badacze prasy konspiracyjnej zaliczają do najpoważniejszych czaso­pism czasu wojny na Lubelszczyźnie. Współpracował też z pismem „Orzeł Biały".

W 1944 r. uczestniczył w bojach I Armii WP, w której szeregach do­tarł pod Berlin. Po powrocie do Lublina współpracował z lokalnym dzien­nikiem „Sztandar Ludu". Od 1952 r. wchodził w skład kolegium redak­cyjnego „Kameny" i był jego członkiem przez 5 lat. Przedsięwzięcia po­wołania gazety popołudniowej, a później lokalnego pisma sportowego nie przyniosły rezultatów. Dopiero w 1957 r. znalazł się w grupie inicjatywnej powołującej Lubelską Spółdzielnię Wydawniczą, której celem było wyda­wanie pisma popołudniowego „Kurier Lubelski". Współpracował krótko z tą popołudniówką.

Od 1945 r. przez wiele kadencji pełnił różne funkcje w zarządzie od­działu lubelskiego ZLP. Po 1957 r. poświęcił się głównie pracy literackiej. Był autorem esejów, artykułów, reportaży, felietonów, recenzji, opowia­dań, wierszy, które przed wojną drukował m.in. w „Pionie", „Reflekto­rze", „Tęczy", „Ziemi", „Zwierciadle", a po wojnie w „Kamenie", „Świe­tle", „Zdroju" i dodatku do „Sztandaru Ludu" — „Kultura i Życie". Opublikował opowiadania i wspomnienia: Pięść Herostratesa (1958), Ogni­ste koła (1963), Stalowa tęcza (1968) — wspomnienia o Józefie Czechowiczu, Gorejące ślady (1967), Bieg po krawędzi (1974).

W okresie międzywojennym był odznaczony Medalem Niepodległości, srebrnym i złotym Krzyżem Zasługi, a po 1945 r. — Krzyżem Walecznych, srebrnym Medalem za Zasługi na Polu Chwały i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Z. J. Hirsz, Lubelska prasa konspiracyjna, L. 1968; J. Seredyńska, J. Zięba, 25 lat życia literackiego Lubelszczyzny, L. 1969; Dzieje prasy lubelskiej. Katalog wystawy, L. 1972; AL Leszek Gzella, Ocalił od zapomnienia... (wywiad), „Kurier Lub." 1972 nr 302.

 
Al. Leszek Gzella
 


Źródło:
Słownik biograficzny miasta Lublina, red. Witusik Adam A., Skarbek Jan , Radzik Tadeusz, Lublin 1993