Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Teatr tańca w Lublinie

Lublin jest silnym ośrodkiem teatru tańca, dzięki długoletniej działalności środowiska, skupionego wokół Grupy Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej i Lubelskiego Teatru Tańca.

Spis treści

[RozwińZwiń]

WprowadzenieBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Teatr tańca to najmłodsza, bo o dwudziestowiecznym rodowodzie, gałąź teatralnej sztuki. W największym skrócie założenia artystów można scharakteryzować następująco: w spektaklu dochodzi do montażu wielu różnorodnych elementów – muzyki, ruchu, tekstu. Twórcy najczęściej rezygnują z czytelnej, logicznej opowieści, proponują raczej ciąg niejednoznacznych w wymowie, metaforycznych scen i obrazów. Tradycja tańca klasycznego, baletu, jest tutaj zaledwie punktem odniesienia. Teatr tańca daje pełną swobodę w korzystaniu z inspiracji: wątki zaczerpnięte z kultury ludowej, literatury, sztuk plastycznych, tradycji teatru czy klasycznego tańca współistnieją obok siebie, a nawet – obok współczesnych, publicystycznych nawiązań.  

Lublin jako ośrodek teatru tańcaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Lublin jest silnym ośrodkiem teatru tańca dzięki długoletniej działalności środowiska, skupionego wokół Grupy Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej i Lubelskiego Teatru Tańca. Założycielem, choreografem i dyrektorem artystycznym Lubelskiego Teatru Tańca jest Hanna Strzemiecka.

[...] z uczelni technicznych w Polsce Politechnika Lubelska absolutnie dominuje. Nie ma drugiej uczelni technicznej, w której byłoby tyle możliwości ruchowej, bo u nas jest i GAMZA, i GTW, czyli tak: taniec towarzyski, taniec ludowy, taniec współczesny. [Poza tym] sekcje sportowe, naprawdę są różne rzeczy.

Hanna Strzemiecka

Zarówno choreograf, jak i tancerze rozpoczynali swoją działalność w Grupie Tańca Współczesnego Politechniki Lubelskiej w 1993 roku.

Dwa lata tułaliśmy się po salach, aż wreszcie dostaliśmy tą salę przy Okopowej. I to było cudowne, bo tam dopiero tak naprawdę zbudował się zespół. Każdy miał swoją szafkę, swoje miejsce, swój dom taki drugi. Proszę sobie wyobrazić, że myśmy potrafili próby mieć do jedenastej w nocy, oni po prostu chcieli. A że we mnie też był złapał, bo widzę, że jest wzajemna taka chęć pracy, to myśmy z ogromną radością pracowali tam na Okopowej , i tam powstawały właśnie bardzo fajne rzeczy.

Hanna Strzemiecka

Grupa Tańca Współczesnego wywodząca się z niezależnego ruchu studenckiego z biegiem czasu wypracowała własny, niepowtarzalny, a z czasem rozpoznawalny w Polsce i za granicą styl tańca i stała się jednym z wiodących zespołów tańca współczesnego w Polsce.

Istnieje przekonanie, iż historie grup tanecznych są de facto historiami ich choreografów. Nie inaczej jest w przypadku lubelskiego zespołu. Aby zrozumieć charakter i specyfikę działalności GTWPL, należałoby wcześniej przyjrzeć się drodze twórczej Hanny Strzemieckiej. Jej historia artystyczna wiąże się ściśle z historią zespołu od samych jego początków, tj. od 1977 roku.

Grupa Tańca Współczesnego występowała w kraju i za granicą. Ich występy cieszyły się pozytywnym odbiorem. Pisała o tym lokalna prasa, między innymi „Kurier Lubelski" w 1996 o występach w Szwajcarii:

[...] studenci zaprezentowali trzy spektakle: Puste ulice do muzyki m.in. Toma Waitsa i Leonarda Bernsteina, Zamknięci do muzyki Trevora Jonesa oraz nowo przygotowany program Moje miejsce na Ziemi. Szczególnie poruszający był przekaz tematu wykorzystujący współczesne techniki taneczne. Było to zaskakujące dla publiczności, która spodziewała się tańca będącego pod wpływami baletu rosyjskiego1.

„Dzięki konsekwentnej realizacji artystycznych założeń Grupy w listopadzie 2001 powstał profesjonalny teatr tańca z siedzibą w Centrum Kultury” – piszą twórcy Lubelskiego Teatru Tańca.

Lubelski Teatr Tańca realizuje zarówno samodzielne, jak i wspólne z Grupą projekty artystyczne i edukacyjne. Jednym z istotniejszych projektów (zarówno w aspekcie artystycznym, jak i edukacyjnym) jest stworzony wspólnie festiwal Międzynarodowe Lubelskie Spotkania Teatrów Tańca, odbywający się rokrocznie od 1997 roku. Ostatnie realizacje LTT i GTWPL to: DC 586 494 (2000), Traktat optyczny (2001), Akrobaci, kwiaty i księżyc pomiędzy, Ku dobrej ciszy (2002), Bellissimo (2003) plepleJAdy (2004), Snooker, Piejo, dziobio, gdaczo... (2005). Spektakle lubelskich teatrów tańca były wielokrotnie nagradzane i prezentowane na całym świecie.

Nie ulega wątpliwości, że Lublin należy do najsilniejszych w Polsce ośrodków tańca współczesnego. Działają tu cenione zespoły, a Lubelskie Spotkania teatrów tańca są imprezą znaną już nie tylko w kraju2.

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

  • www.ltt.art.pl
  • www.nowytaniec.pl
  • www.dancefestival.lublin.pl

PrzypisyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

  1. Wróć do odniesienia Kurier Lubelski, R. 40 nr 263 (14 listopada 1996).
  2. Wróć do odniesienia „Kurier Lubelski", R. 43 nr 109 (13 maja 1999).