Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

„Solidarność” – Zjednoczone Stronnictwo Ludowe (ZSL)

Partia polityczna w PRL, teoretycznie reprezentująca mieszkańców wsi, faktycznie podporządkowana PZPR. W latach osiemdziesiątych XX wieku wyłamywała się z roli satelity komunistów.

 

Spis treści

[RozwińZwiń]

GenezaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

W latach czterdziestych jedyną partią polityczną, konkurencyjną wobec partii socjalistycznych i komunistycznych, było „mikołajczykowskie” Polskie Stronnictwo Ludowe. W czasie wyborów do Sejmu Ustawodawczego w 1947 roku, PSL – mające ponad milion członków i dysponujące poparciem emigracji i Kościoła – mogło liczyć na zwycięstwo. Władze nie mogąc pogodzić się z istnieniem legalnej opozycji, sięgnęły po terror. Doszło do aresztowań i skrytobójczych morderstw na działaczach PSL. Partia ta odniosła znaczący sukces, komuniści sfałszowali jednak wyniki. Nastąpiła kolejna fala bezprawnych aresztowań. Lider PSL, Stanisław Mikołajczyk, musiał uciekać z kraju. Jego partia została połączona z lojalnym wobec władz Stronnictwem Ludowym 27 listopada 1949 roku.

Działalność w PRLBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Początkowo nowo utworzone Zjednoczone Stronnictwo Ludowe dysponowało niewielką autonomią, za cenę popierania najważniejszych postulatów PZPR: kolektywizacji rolnictwa i sojuszu z ZSRR. W 1957 roku określono dokładne relacje łączące ZSL z władzami. Stronnictwo straciło wpływ na politykę rolną państwa, uzyskując za to stałe miejsce w sejmie. W zamian za stały sojusz z PZPR i uczestniczenie w kolejnych związkach (np. Front Jedności Narodu) ludowcy otrzymali także miejsca w rządzie i Radzie Państwa, a także administracji terenowej. Nie wiązały się z tym jednak żadne realne wpływy.

Lata osiemdziesiąteBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Pod wpływem powstania „Solidarności” i osłabienia rządów PZPR, na przełomie 1980 i 1981 roku ZSL zaczęło coraz śmielej występować w obronie interesów rolników. Ludowcy krytykowali posunięcia PZRP, dramatycznie pogarszające sytuację ekonomiczną na wsi. Posłowie ZSL domagali się także rehabilitacji Stanisława Mikołajczyka oraz uznania nienaruszalności indywidualnych gospodarstw rolnych. Spowodowało to wzrost poparcia dla partii wśród rolników. Po rozmowach Okrągłego Stołu i wyborach czerwcowych w 1989 roku ZSL zerwało koalicję z PZPR i ryzykując rozpad partii, wsparło „Solidarność”. Doprowadziło to do wyboru pierwszego niekomunistycznego rządu po II wojnie światowej – gabinetu Tadeusza Mazowieckiego. Dwudziestego dziewiątego listopada 1989 roku rozwiązano ZSL, przekształcając je w PSL „Odrodzenie”. W maju 1990 roku, po połączeniu z „wilanowskim” PSL, przyjęto nazwę Polskie Stronnictwo Ludowe.

 

 

Opracował Ziemowit Karłowicz
Redakcja: Monika Śliwińska