Słownik terminów religii i kultury żydowskiej

Użyte skróty:

aram. – aramejski; aszk. – aszkenazyjski; gr. – grecki; hebr. – hebrajski; jid. – jidysz; niem. – niemiecki; sef. – sefardyjski; żyd. – żydowski.

Wyrazy pogrubione są wyjaśnione w innym miejscu słowniczka.

AdarBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

dwunasty miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Pesach, lub szósty od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana). Adar zaczyna się w lutym lub w marcu; jest to miesiąc radosny, w którym przypada Purim, najweselsze święto judaizmu. Rok przestępny ma dwa miesiące adar, przy czym ten drugi traktowany jest wówczas jako adar właściwy, w którym wypada Purim. Siódmy dzień miesiąca adar jest rocznicą zarówno urodzin, jak i śmierci Mojżesza, a trzynasty to post Estery, poprzedzający Purim.

Aron ha-kodeszBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(dosł. „święta szafa") - pierwotnie przenośna skrzynia, później szafa ołtarzowa w synagodze. Miejsce przechowywania rodałów, czyli zwojów Tory. Wbudowana we wschodnią ścianę domu modlitwy, wskazującą symbolicznie kierunek Jerozolimy (mizrach). Otwierana podczas ważniejszych modlitw. W pobliżu aron ha- kodesz płonie stale światełko pamięci - ner tamid.

AszkenazyjczycyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

od Aszkenaz, średniowiecznego określenia Niemiec. Termin stosowany wobec Żydów Europy Środkowej i Wschodniej, których łączył język jidysz w odróżnieniu od Sefardyjczyków.

AwBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

piąty miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Exodusu, lub jedenasty od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana). Zaczyna się w lipcu lub na początku sierpnia. Jest to najsmutniejszy miesiąc w roku, ponieważ podczas aw doszło do zburzenia zarówno Pierwszej, jak i Drugiej Świątyni. Tego dnia nie nosi się skórzanego obuwia, nie należy siadać na krzesła przed południem, tefilin zakłada się dopiero na modły popołudniowe, zabrania się mycia ciała oraz studiowania Tory. Nocą śpi się na twardym posłaniu, a niektórzy kładą sobie pod głowę zamiast poduszki kamień. Według tradycji w czasach mesjańskich dzień ten będzie radosnym świętem, gdyż mesjasz odbuduje Świątynię. W synagodze tego dnia modlitwy odbywają się w przyćmionym świetle, czyta się Lamentacje Jeremiasza i intonuje specjalny hymn żałobny (kinot), śpiewany przy akompaniamencie westchnień i płaczu. Noc ta, nazywana także nocą płaczu, jest ustanowiona, jak niektórzy wierzą, na pamiątkę smutku, który zapanował wśród Izraelitów po wysłuchaniu relacji zwiadowców powracających z Ziemi Obiecanej (z ich słów wynikało, że Żydzi nie będą mogli jej zdobyć). Inną tragiczną datą związaną z tym świętem jest wygnanie Żydów z Hiszpanii (w roku 1492).

BabiniecBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

miejsce w synagodze zwykle nad salą główną lub w przybudówce obok niej, przeznaczone dla kobiet, chcących uczestniczyć w nabożeństwie.

Bar micwaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

uroczystość inicjacyjna obchodzona od XIV w., podczas której chłopiec staje się pełnoletni wobec prawa religijnego. Odbywa się w synagodze, zwykle w pierwszy szabat po 13. urodzinach chłopca. Wygłasza on wtedy uczony komentarz (drasz) do odczytanych przez siebie fragmentów Tory i Talmudu. Od tej pory odpowiada za swoje uczynki (dotąd odpowiadał za niego przed Bogiem ojciec) i przyjmuje na siebie pełne wykonywanie obowiązków religijnych.

BesaminkaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„wonne korzenie"; spolszczone: „balsaminka" - pojemniczek na goździki i wonne korzenie, używany głównie w czasie ceremonii Hawdali na zakończenie szabatu, kiedy to przy zapachu spalanych wonności odmawia się błogosławieństwa. Typowe besaminki mają kształt wież.

Bet ha-knesetBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(bejt ha-kneset) - zob. synagoga.

Bet ha-midraszBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(bejt ha-midrasz), [bes medresz] „dom nauki" - budynek lub pomieszczenie posiadające własną bibliotekę dzieł religijnych, przeznaczone do studiów religijnych, modlitwy i dyskusji; do domu nauki mógł uczęszczać każdy, bez względu na wiek. Znajdował się w każdej gminie, niezależnie od jej wielkości. Nauczycielami byli często wędrowni kaznodzieje, zapraszani przez gminę.

BejcaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„jajko" - jedna z sześciu potraw sederu. Symbolizuje nowe życie.

BimaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„miejsce wyniesione", „podwyższenie" - centralny punkt synagogi, bogato zdobiona mównica na podwyższeniu, zwykle ze schodkami, baldachimem i pulpitem, przy którym odczytuje się Torę i Newiim.

BóżnicaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

polskie określenie synagogi, czyli miejsca, gdzie Żydzi zbierają się na modlitwę. Jest to również dom zgromadzeń całej gminy żydowskiej. Stąd też pochodzi jej częściej używana nazwa „synagoga”, wywodząca się z języka greckiego, jak i hebrajska „bejt ha-kneset”. Obydwie oznaczają „dom zgromadzeń”. Żydowi nie wolno było osiąść w miejscowości, w której nie było synagogi. Bóżnica była stałym elementem zorganizowanej gminy żydowskiej. Budynek synagogi orientowany jest zawsze w kierunku Jerozolimy. Zazwyczaj w większych gminach żydowskich, takich jak chociażby Lublin, znajdowała się główna synagoga, zwana także synagogą wielką lub wielką bóżnicą i mniejsze bóżnice filialne, należące do danej gminy żydowskiej, ale jednocześnie posiadające własną autonomię, to znaczy komitet, który się opiekuje tym obiektem – tzw. gabuem. W Lublinie Wielką Bóżnicą lub Wielką Synagogą była Synagoga Maharszala, zaś bóżnicami filialnymi były np. Synagoga Saula Wahla czy Hirsza Doktorowicza. Oprócz bóżnic gminnych istniały także bóżnice prywatne. Mogły to być obiekty duże, ale najczęściej były to niewielkie domy modlitwy, w których na nabożeństwa zbierała się niewielka grupa osób. Domy takie mieściły się w prywatnych mieszkaniach i nazywano je klojz Sztibl.

BundBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Żydowski Socjalistyczny Związek Robotników, założony w 1897r. w Wilnie. Nazwa pochodziła od podawanej w języku jidysz nazwy „Związek”, czyli „Bund”. Była to socjalistyczna partia żydowska, opierająca się na marksizmie, ale odrzucająca komunizm. W założeniach programowych Bund głosił hasła równouprawnienia Żydów jako mniejszości narodowej. Twierdził, że językiem narodowym Żydów jest jidysz, stąd też promował oświatę, kulturę i literaturę w tym języku. Przeciwstawiał się ideom syjonistycznym, twierdząc, że Żydzi mogą posiadać autonomię również w krajach diaspory. W okresie międzywojennym Bund był jedną z największych i najsilniejszych partii żydowskich w Polsce.

CadykBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„sprawiedliwy" - pojęcie używane na określenie kogoś wyjątkowego. Judaizm nie pozwala nazywać człowieka świętym, świętość to atrybut wyłącznie Boga. Dlatego mówi się o „sprawiedliwych". Według Kabały świat trwa i będzie trwał jedynie dzięki trzydziestu sześciu żyjącym gdzieś w ukryciu „sprawiedliwym" zwanym lamedwownikami. W późniejszym znaczeniu - przywódca chasydów. Kult cadyków rozwinął się szczególnie w chasydyzmie.

Wierzono, że dzięki swej mistycznej jedności z Bogiem cadyk może pośredniczyć we wszystkich ludzkich sprawach i przyśpieszyć nadejście Mesjasza. Funkcja ta stała się dziedziczna, co w znacznej mierze spowodowało degenerację chasydyzmu.

ChałaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„chałka" - białe pieczywo z mąki pszennej; biel - symbolizująca czystość i odnowienie - odgrywa tu wielką rolę, ponieważ jest to pieczywo na szabat i inne święta, odmawia się nad nim błogosławieństwa.

ChanukaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„odnowienie", „uświęcenie" - ośmiodniowe radosne Święto Świateł, wypadające w grudniu (od 25 kislew). Upamiętnia zwycięstwo Machabeuszy nad armią syryjską w 166 r. p.n.e. i oczyszczenie Świątyni Jerozolimskiej z profanujących ją posągów bóstw greckich. Święto trwa osiem dni, gdyż według legendy aż tak długo płonęły lampy w Świątyni, mimo niewielkiej ilości oliwy w nich zawartej. Ze świętem wiąże się zwyczaj zapalania świec przez osiem kolejnych dni w specjalnej ośmioramiennej lampie chanukiji. 

ChanukijaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

obrzędowa lampa używana podczas święta Chanuki; wyposażona w osiem zasadniczych ramion i jedno pomocnicze. Zapalanie świec rozpoczyna się po zachodzie słońca. Powinny palić się przez co najmniej pół godziny. Nie wolno zapalać jednej świecy od drugiej - do tego służy świeca pomocnicza szames. Zapalanie rozpoczyna się od jednego światełka i codziennie dodaje się jedno.

CharosetBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

tradycyjna potrawa sederowa złożona z jabłek, orzechów, migdałów, cynamonu i wina; ma przypominać zaprawę murarską luli glinę do wytwarzania cegieł, używane w Egipcie.

ChasydyzmBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(od chasidim) „pobożni" - żydowski ruch religijno-mistyczny i społeczny, powstały na ziemiach pol. w 2 poł. XVIII w. Zapoczątkował go Izrael ben Eliezer (1700-1760), zw. Baal Szem Tow - „Pan Dobrego Imienia". Działał na Podolu, Wołyniu i w Galicji. Baal Szem Tow głosił, że Bóg jest wszędzie, zaś zadaniem człowieka jest połączenie się z Nim. Miała temu służyć modlitwa odmawiana w najwyższym stanie uniesienia, ekstazie. Uważał ją za ważniejszą od studiowania Talmudu, którego ascetyczne reguły odrzucił. Nakazywał służenie Bogu z radością. Wprowadził do kultu wiele śpiewów, a nawet tańce. Utrzymywał też, że człowiek sprawiedliwy (cadyk) może przyśpieszyć nadejście Mesjasza. Początkowo chasydyzm spotkał się z ostrym potępieniem rabinów. Gminy żydowskie na Litwie (w Wilnie i Brodach) rzuciły na chasydów klątwę i zaczęto ich prześladować. Później jednak zalegalizowano ich bóżnice, zaś w połowie XIX w. chasydzi stanowili większość ludności żydowskiej na terenach ówczesnego Królestwa Polskiego, na Białorusi i na Ukrainie. Odróżniali się od innych środowisk żydowskich organizacją kultu, formami obyczajowości i strojem. Charakter tego ruchu określa się jako ekstatyczny, mistyczny i hierarchiczny (oparty na autorytecie poszczególnych cadyków). Do drugiej wojny światowej centrum chasydyzmu stanowiła Europa Wschodnia, obecnie główne jego ośrodki znajdują się w Izraelu i USA.

ChasydziBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

zwolennicy chasydyzmu.

ChazanBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

kantor, urzędnik synagogalny prowadzący modły. Większość modlitw w synagodze jest śpiewana, dlatego chazan musi dysponować dobrym głosem. Nazywany jest też „posłańcem społeczności", gdyż wolno mu odmawiać modlitwy, które wymagają minjanu.

ChederBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„izba", „pokój" - dawna szkoła elementarna, w której uczono religii, czytania, pisania i liczenia. Często mieściła się w domu nauczyciela (mełameda), nazywanego przez uczniów rebe. Obejmowała trzy grupy wiekowe: od 3 do 5, od 6 do 7 oraz od 8 do 13 lat. Przedmiotem nauczania religii było odpowiednio: czytanie modlitewnika, czytanie Tory, czytanie Talmudu.

ChumaszBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(od chamesz) „pięć" - Pięcioksiąg, czyli Pięć Ksiąg Mojżeszowych, Tora.

CicitBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

[cyces] „nitki widoczne" - frędzle, które Księga Powtórzonego Prawa nakazuje Żydom płci męskiej przymocowywać do czterech rogów ubrania, by stale przypominały im o boskich przykazaniach. Ponieważ współczesny strój rzadko posiada cztery rogi, noszone są zazwyczaj pod wierzchnim ubraniem (por. „mały tałes" - talit katan).

CymesBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

słodka tradycyjna żydowska potrawa, deser z marchwi i suszonych owoców.

CzulentBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

ciepły posiłek na szabat. Składa się z ziemniaków, fasoli, kaszy perłowej, mięsa wołowego i przypraw, niekiedy z dodatkiem suszonych śliwek. Tradycyjnie spożywany przez Żydów aszkenazyjskich na szabatowy obiad. Ponieważ gotowanie w szabat jest zabronione, czulent przyrządza się w piątek po południu i pozostawia na noc w piecu. Żydzi sefardyjscy przygotowują na szabat podobną potrawę o nazwie chamin.

DekalogBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(aseret ha-dibrot) „dziesięć przykazań" - zbiór norm uznanych za źródło wszystkich praw. Według tradycji żydowskiej były spisane na dwóch kamiennych tablicach, które Mojżesz potłukł, kiedy zobaczył, że lud służy złotemu cielcowi. Po ponownym wejściu na górę Synaj Mojżesz przyniósł drugi zestaw tablic i umieścił go w skrzyni, zwanej odtąd Arką Przymierza. W języku hebrajskim noszą też nazwę „dziesięciu wypowiedzi Boga". W Świątyni Jerozolimskiej były odmawiane codziennie, przed modlitwą Szema.

DiasporaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(gr.) „rozproszenie" - określenie wszystkich skupisk żydowskich poza krajem Izraela.

Din ToraBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

sąd rabinacki zwoływany w celu osądzenia spornych spraw o charakterze religijnym.

DrejdelBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

cynowy lub drewniany bączek o kształcie czworościanu, z wyrytymi na bokach hebrajskimi literami: nun, gimel, hei i szin. Jedyna dozwolona dla dzieci żydowskich gra hazardowa, związana ze Świętem Świateł (Chanuka).

EdenBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(gan Eden) - ogród zasadzony przez Boga, nazwany w późniejszej literaturze Rajem. Opisane w Biblii pierwsze miejsce zamieszkania Adama i Ewy.

ElulBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

szósty miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Pesach, lub ostatni od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana). Miesiąc ten zaczyna się zazwyczaj pod koniec sierpnia. Jest to miesiąc poprzedzający Jom Kipur (Dzień Pojednania) - dlatego też nazywany jest czasem skruchy. W tym czasie każdy wierzący Żyd dokonuje obrachunku we własnym sumieniu i duchowego porządku. W niektórych gminach w Europie Wschodniej pobożni Żydzi spędzali ten czas w odosobnieniu, a po nabożeństwie porannym trąbiono w róg (szofar) budząc w ten sposób sumienia wiernych.

ErewBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„wieczór" - termin używany w odniesieniu do początku i końca wszystkich świąt. Zaczynają się one o zachodzie słońca i trwają do zachodu słońca (np. szabat trwa od wieczoru piątkowego do wieczoru sobotniego).

EtrogBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

owoc cytrusowy, używany do błogosławieństw w czasie święta Sukkot. Naczynia na etrog wykonywano zazwyczaj w kształcie tych owoców. Były ze srebra lub srebrzonego mosiądzu (biedniejsi Żydzi używali skromnych naczyń drewnianych). Naczynia pięknie ozdabiano ornamentami i okolicznościowymi napisami.

GettoBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

dzielnica miasta wydzielona dla Żydów. Termin stosowany od 1516 r., kiedy to w Wenecji obszar sąsiadujący z odlewnią (wł. getto) ogłoszono jedyną częścią miasta otwartą dla osadnictwa żydowskiego. Dzielnice takie znane były w chrześcijańskiej Europie i krajach muzułmańskich. Ideę getta wskrzesili naziści, oddzielając Żydów od reszty społeczeństwa w miastach niemieckich, a potem w Europie Wschodniej.

GolemBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

żydowska forma homunculusa; postać ulepiona z gliny przez człowieka i ożywiona za pomocą magicznej formuły; motyw występujący w tradycji i w literaturze żydowskiej. Golem zazwyczaj niesie pomoc Żydom w trudnych czasach, ale ma także wrodzoną żywiołową siłę niszczycielską.

Gwiazda DawidaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(magen David) „tarcza, puklerz Dawida" - sześcioramienna gwiazda składająca się z dwóch trójkątów równobocznych, używana w czasach starożytnych przez różne ludy. Oficjalnym symbolem judaizmu stała się w XVII w., kiedy Żydzi w Pradze zaczęli zdobić nią nagrobki i chorągwie. W 1897 r. Światowa Organizacja Syjonistyczna uznała ten symbol za swój znak, później umieszczono go także na fladze państwa Izrael.

HagadaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

legenda, opowieść interpretująca i wyjaśniająca tekst biblijny, czasem zawierająca fantastyczne szczegóły. Najbardziej znaną hagadą jest opowieść o wyjściu Izraelitów z Egiptu, snuta przy wieczerzy sederowej. Ojciec rodziny w oparciu o hagadę wyjaśnia wtedy znaczenie takich symboli, jak baranek, maca czy maror. Mówi to w formie odpowiedzi na pytania zadawane przez najmłodsze dziecko: „Ma nisztana...?" (czym różni się [ta noc od innych nocy]?).

Hagada pesachowaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(Hagada szel Pesach) - księga z hagadą na Pesach. Zawierająca rytuał sederu. Hagady często są wspaniałymi dziełami sztuki rękopiśmiennej i starodruku. Do najbardziej znanych należy iluminowana Hagada sarajewska oraz Mała hagada amsterdamska z 1662 r.

HalachaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„postępowanie" - wyjaśnienia dawnego prawa ustnego, podające zasady postępowania w konkretnych przypadkach. Podając zasady, halacha sama stawała się prawem. Jeśli wyjaśnienia prawa nie formułowały nowych zasad postępowania, lecz ograniczały się do pogłębienia moralności i pobożności, nazywano je hagadami.

HamanBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

postać z Księgi Estery, minister króla perskiego Ahaswera, zaciekły wróg Żydów. Uzyskał od króla edykt o ich zgładzeniu, który został odwołany dzięki staraniom królowej Estery, która była Żydówką. Na cześć upadku Hamana obchodzone jest święto Purim.

HamanyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

ciasteczka w kształcie trójkątów, nadziewane makiem w miodzie, mające wyobrażać uszy Hamana.

HaskalaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„oświecenie", „wykształcenie" - termin utworzony w 1832 r. przez Judę Jeitelesa na określenie ruchu szerzącego nowoczesną kulturę europejską wśród Żydów w latach ok. 1750-1880 w Polsce, Niemczech, we Włoszech i w innych europejskich krajach. Haskala propagowała odrodzenie kulturalne i społeczne Żydów przez rozwój nauki, filozofii, reformę szkolnictwa, zbliżenie do kultury krajów, w których żyli. Popierała emancypację, wpłynęła na rozwój prasy i literatury żydowskiej, zapoczątkowała ruch asymilacyjny.

HawdalaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

[hawdole] „oddzielenie", „wyróżnienie" - błogosławieństwo nad winem, wonnymi korzeniami i światłem plecionej świecy, odmawiane na zakończenie szabatu lub świąt, oznaczające koniec dnia świątecznego i początek powszedniego.

IjarBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(jadit) „ręka", „rączka" - wskazówka w kształcie ręki z wyciągniętym palcem wskazującym lub pałeczki. Wykonana z kości słoniowej, metalu szlachetnego lub drewna. Pięknie zdobiona, czasem drogimi kamieniami. Ułatwia odczytywanie Tory i pozwala uniknąć dotykania pergaminu rękami.

JadBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(jadit) „ręka", „rączka" - wskazówka w kształcie ręki z wyciągniętym palcem wskazującym lub pałeczki. Wykonana z kości słoniowej, metalu szlachetnego lub drewna. Pięknie zdobiona, czasem drogimi kamieniami. Ułatwia odczytywanie Tory i pozwala uniknąć dotykania pergaminu rękami.

JesziwaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

[jeszybot]- żydowski uniwersytet; w Europie jesziwy pojawiły się w X w. na płd. Francji, następnie powstały także w Niemczech i Europie Wschodniej. Przygotowywały do objęcia urzędu rabina. Jedną z form nauki było analizowanie i dyskutowanie tekstu przez studentów w zespołach dwuosobowych. W jesziwach, oprócz studiowania dzieł rabinicznych, wiele czasu poświęcano rozważaniom nad etyką i moralnością. Szeroko znana na ziemiach polskich i za granicą była Jesziwa Mędrców Lublina – mieszcząca się w pięciokondygnacyjnym gmachu przy końcu ulicy Lubartowskiej wielka nowoczesna uczelnia, która kształciła studentów z całego świata. Budowana od 1924 r., otwarta w 1930 r. Posiadała wspaniały księgozbiór liczący 13 tysięcy tomów - w tym wiele unikalnych rękopisów i rzadkich starodruków - zgromadzony przez jej założyciela i pierwszego rektora, rabina Majera Szapirę.

JidyszBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

język Żydów aszkenazyjskich; powstał we wczesnym średniowieczu, wśród Żydów mieszkających w Niemczech. Podstawą jidysz jest niemiecki z elementami aramejsko-hebrajskimi i romańskimi (w dialekcie wschodnim również słowiańskimi). Zapisywany alfabetem hebrajskim. Znamienny dla rozwoju jidysz był na ziemiach polskich okres międzywojenny - otwarto wtedy szkoły z jidysz jako językiem wykładowym, drukowano w nim liczne pisma historyczne, lekarskie, ekonomiczne. W chwili wybuchu drugiej wojny światowej posługiwało się nim ok. 11 min Żydów na świecie, głównie w Europie Wschodniej. Z biegiem czasu na gruncie jidysz rozwinęła się literatura, przede wszystkim tłumaczenia i komentarze biblijne. Pojawiły się również inne opracowania w jidysz: zbiory historyjek, przypowieści umoralniające, legendy talmudyczne i midraszowe oraz osobiste modlitwy. Zapowiadały one wielki rozkwit literatury jidysz w XIX i na początku XX wieku.

Jom KipurBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„dzień pojednania" - święto pokuty i dwudziestoczterogodzinnego postu. Przypada na 10. dzień miesiąca tiszri, czyli 10. dzień roku żydowskiego (licząc od Rosz Ha-szana). W Polsce znane poci nazwami: Sądny Dzień, Dzień Przebłagania, Dzień Przebaczenia, Dzień Zmiłowania, Dzień Postu, Wielki Dzień. Jedyne święto, do którego w diasporze nie dodaje się drugiego dnia, co wynika z trudności zachowania całkowitego postu przez dwa kolejne dni. Wszystkie rodzaje pracy są w Jom Kipur zakazane. Według tradycji, tego dnia Mojżesz zszedł z góry Synaj z drugimi Tablicami Praw (Dekalog) i oznajmił Żydom, że Bóg przebaczył im grzech kultu złotego cielca.

Dlatego każdego roku w tym dniu Żydzi mogą oczyścić się z grzechów. Tradycyjnie Żydzi pozostawali przez cały Jom Kipur w synagogach, aż do dęcia w szofar i ostatniej modlitwy Przyszłego roku w Jerozolimie.

KabałaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

system mistyczny, ukształtowany w XII w. wśród Żydów hiszpańskich. W szerszym znaczeniu: ezoteryczne kierunki w judaizmie, które powstawały od końca okresu Drugiej Świątyni (I w. n.e.) i odegrały żywą rolę w symbolice, obrzędach, obyczajach i historii Żydów. Filozofia Kabały wyrażała się w następujących założeniach: świat jest harmonijną całością, a człowiek jego organiczną cząstką. Przybliżenie Królestwa Bożego zależy od religijności człowieka, stopnia połączenia jego duszy z Bogiem, tęsknoty za Mesjaszem i dobrych uczynków. Stale należy walczyć ze złem, zwłaszcza ze złym duchem chcącym sprowadzić człowieka z drogi dobra poprzez zaspokajanie namiętności. Każda z liter alfabetu hebrajskiego jest święta i ma wpływy w trzech kręgach stworzenia, którymi są: człowiek, świat i przebieg czasu w ciągu roku. Wypowiedzenie litery (jako głoski) może urzeczywistnić ważne cele, lecz przedtem wypowiadający je winien osiągnąć najwyższą doskonałość poprzez pokutę, modlitwę i ascezę (por. Zohar). Kabała przyczyniła się do powstania wierzeń w wędrówkę dusz i do wprowadzenia amuletów, którym przypisywano magiczną moc. Interesowali się nią również chrześcijanie. W Polsce pojawiła się ok. XVI w.

KadiszBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„uświęcenie" - modlitwa codzienna, odmawiana prawie całkowicie w języku aramejskim, wyrażająca poddanie się woli Boga. Tradycyjnie kadisz żałobny powinien być spełniony przez syna zmarłego.

KahałBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(kebila) „gmina", „kongregacja", „zbór" - specyficzne dla Polski określenie żydowskiej organizacji gminnej, której autonomia obejmowała sprawy religii, kultu, sądownictwa, szkolnictwa, pomocy społecznej, a także zbiór podatków na rzecz państwa. Na czele kahałów stali tzw. raszim - najwyżsi dygnitarze gminy i jej reprezentanci wobec władz państwowych. W okresie porozbiorowym autonomia kahałów została znacznie ograniczona, sprowadzona głównie do spraw religii i pomocy społecznej.

Kalendarz żydowskiBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(lua ha-szana) - składa się z dwunastu lub trzynastu miesięcy księżycowych osadzonych w systemie roku słonecznego, a są to: nisan, ijar, siwan, tamuz. aw, elul, tiszri, marcheszwan, kislew, tewet, szwat i adar. Z powodu ponad jedenastodniowej niezgodności między liczącym 354 dni rokiem księżycowym a 365-dniowym rokiem słonecznym siedem razy na dziewiętnaście lat wprowadza się rok przestępny z dodatkowym miesiącem (adar II). Dzięki temu święto Pesach wypada zawsze na wiosnę, a inne święta zgodnie z cyklem uprawy roli. Pierwotnie początek miesiąca ustalał Bejt din (grupa rabinów) w Jerozolimie na podstawie zeznań świadków o ukazaniu się nowiu (po nim następowało poświęcenie nowego miesiąca). Jeśli do trzydziestego dnia nie pojawił się żaden świadek, wówczas trzydziesty pierwszy dzień starego miesiąca stawał się pierwszym nowego i obchodzony był jako święto Nowiu - Rosz Chodesz. Było to comiesięczne pomniejsze święto trwające dzień lub dwa, podczas którego dodawano do zwykłej liturgii psalmy (tzw. halel - zestaw psalmów 113-118 w wersji skróconej) oraz dodatkową modlitwę (tzw. musaf - nawiązujący do tradycji modlitwy ofiarniczej). W trzy dni po tzw. moladzie, czyli narodzinach księżyca, o ile jest on widoczny, odbywa się pod gołym niebem (w sobotni wieczór) ceremonia uświęcenia go - kidusz lewana. Obrzęd ten wyraża nadzieję, że Bóg przywróci światłu księżyca jego dawny blask, a Izraelowi jego dawną świetność, w czasach mesjańskich bowiem pełnia księżyca będzie trwała przez cały miesiąc. Na szczytach wzgórz, począwszy od Góry Oliwnej, rozpalano ogniska, a posterunki obserwacyjne na innych wzniesieniach zapalały z kolei swe własne światło sygnalizacyjne, póki wieści o ogłoszeniu nowego miesiąca nie dotarły do żydowskich gmin w diasporze. Czasami wiadomość o nowym miesiącu przesyłano przez posłańców. Wielu Żydów żyjących w rozproszeniu dla pewności obchodziło każcie święto przez dwa kolejne dni. Od IV wieku początek miesiąca wyznaczano za pomocą obliczeń matematycznych, a nie obserwacji nowiu. Z powodu pewnej niedokładności w obliczeniach, co 216 lat dodaje się jeden dzień, co w efekcie może doprowadzić do tego, że Pesach przestanie być świętem wiosennym.

KantorBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

chazan, przewodzący śpiewem modłom w synagodze.

KiduszBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

[kideszl „uświęcenie" - błogosławieństwo odmawiane nad kielichem wina w domu i w synagodze, rozpoczynające szabat lub inne święta, proklamuje ich święty charakter. Pięknie zdobione i grawerowane pucharki oraz kubki kiduszowe są interesującymi zabytkami sztuki rytualnej, świadczącymi o mistrzostwie żydowskich złotników.

KirkutBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(lub kierkut) - nazwa dawnego cmentarza żydowskiego; pochodzi od niemieckiego słowa „Kirchhof". W jidysz nazywano cmentarz bajt sojlem. Hebrajskie określenia cmentarza: bejt chajim - dom życia, bejt olam - dom wieczności, bejt kwarot – dom grobów. Zgodnie z prawem żydowskim powinien znajdować się za miastem. Przed wejściem na cmentarz należało odmówić specjalne błogosławieństwo, natomiast przy wyjściu dokonać rytualnego obmycia rąk ( w tym celu przynoszono ze sobą wodę). Zob. też macewa, ohel.

KipaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„jarmułka" - czapeczka uszyta z sześciu klinów materiału jedwabnego, aksamitnego lub atłasowego.

KislewBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

dziewiąty miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Pesach. Lub trzeci od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana); zaczyna się pod koniec listopada lub na początku grudnia. Dwudziestego piątego dnia miesiąca kislew rozpoczyna się święto Chanuki.

KlezmerBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

wędrowny grajek żydowski.

Kol NidreBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(aram.) „wszystkie ślubowania" - modlitwa w języku aramejskim, unieważniająca wszystkie ślubowania złożone Bogu nieświadomie, zbyt pochopnie lub pod przymusem. Kantor śpiewa ją w przeddzień Jom Kipur. Powstała prawdopodobnie w IX wieku. Odnosi się tylko do zobowiązań podjętych wobec Boga (przysięgi i zobowiązania dotyczące innych osób lub instytucji nie mogą być odwołane bez wzajemnego porozumienia).

Korona ToryBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(keter Tora) - elementy zdobnicze w kształcie korony z pozłacanego srebra; nakładana na drążki z nawiniętymi zwojami Tory ubranej w tzw. sukienkę. Podkreśla szczególną cześć, jaką Żydzi otaczają Torę. Korony były pięknie zdobione i zaopatrzone w dzwoneczki po to, by w momencie wyjmowania rodałów z aron ha-kodesz, słysząc je, wierni powstali z miejsc. Nakładano je wymiennie z rimonim.

KoszernyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(koszer) „zgodny z żydowskimi przepisami religijnymi" - zdatność danej rzeczy do użycia oraz prawidłowość wykonywania pewnych czynności według przepisów religijnych. W odniesieniu do żywności przepisy zabraniają np. łączenia ze sobą potraw mięsnych i mlecznych, w żydowskiej kuchni muszą być inne naczynia do przygotowywania potraw mięsnych, a inne do mlecznych; mięso jest koszerne, jeśli pochodzi z uboju rytualnego i zostało przygotowane według ścisłych reguł. Przeciwieństwem koszernego jest trefny.

KuczkaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(hebr. sukka - „szałas”). Określenie przyjęte w jęz. polskim. Szałasy budowano na okres święta Sukkot i obchodzono w nich część uroczystości świątecznych (zob. Kpł 23, 33-43). Budowane były z gałęzi lub desek, pod gołym niebem, które powinno być widoczne przez dach. Za kuczkę mogło też służyć pomieszczenie na poddaszu domu, ze specjalnie skonstruowanym, podnoszonym zadaszeniem. Wnętrze kuczki powinno być ozdobione.

KwitlechBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(z jęz. jidisz „kwitek, kartka”). Kartka z papieru z zapisanymi prośbami, zostawiana przez chasydów na grobach cadyków, którzy mają wyjednać wstawiennictwo u Boga.

LadinoBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

język Żydów sefardyjskich. Powstał wśród Żydów hiszpańskich (Sefardyjczycy). Do tej pory posługują się nim Żydzi sefardyjscy mieszkający w krajach śródziemnomorskich, bałkańskich, Ameryce Południowej i w Izraelu. Początkowo pisany był alfabetem hebrajskim, w czasach współczesnych także alfabetem łacińskim.

LewiciBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

męscy potomkowie rodu Lewiego (syna patriarchy Jakuba). Wyznaczeni byli do służb pomocniczych przy ceremoniach kultowych, m.in. oprawy muzycznej różnych uroczystości w czasie istnienia Świątyni, obmywania rąk kapłanom przed błogosławieństwem kapłańskim.

MacaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

nie zakwaszony chleb z samej mąki i wody. Ciasto na macę robi się bardzo szybko i szybko się je piecze. Spożywanie macy obowiązuje w czasie Pesach dla upamiętnienia pośpiesznego opuszczenia Egiptu przez Izraelitów, zmuszonych do żywienia się chlebem, który nie zdążył wyrosnąć.

MacewaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

nagrobek utworzony przez pionowo ustawioną płytę kamienną, o prostokątnym, trójkątnym lub półkolistym zwieńczeniu. Pokryty inskrypcją, często zdobiony symbolicznymi płaskorzeźbami, obrazującymi pochodzenie, przymioty czy imię zmarłego.

MachabeuszeBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

ród kapłanów i książąt żydowskich panujących w II i I wieku p.n.e. Pod rządami Machabeuszy rozkwitło niezależne państwo żydowskie. W 57 roku p.n.e. zwyciężeni przez Heroda.

MachzorBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

modlitewnik świąteczny; średniowieczne machzory, kaligrafowane na pergaminie, zawierające barwne miniatury, pięknie oprawione, są wybitnymi dziełami sztuki (por. sidur).

MagidBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

honorowy tytuł wybitnego kaznodziei, a zarazem rabina lub cadyka.

MarcheszwanBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

ósmy miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Pesach lub drugi od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana). Rozpoczyna się zwykle pod koniec października. W miesiącu tym nie przypada żadne święto, stąd jego nazwa "mar" - gorzki.

MarorBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

tzw. gorzkie zioła, jedna z potraw sederowych.

MaskilBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

zwolennik haskali, żydowskiego oświecenia.

Mazł towBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(dosłownie „dobry los") - słowa wyrażające gratulacje składane z okazji radosnego wydarzenia. Odpowiadają polskim „Winszuję!", „Na zdrowie", „Powodzenia".

MegilaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„zwój" - zwój pergaminu, zawierający tekst jednej z pięciu ksiąg hebrajskich: Pieśni nad Pieśniami, Rut, Lamentacji, Koheleta i Estery. Jeśli nie jest powiedziane, o którą księgę chodzi, termin megila oznacza Księgę Estery.

MenoraBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

[menojre] „lampa", „świecznik" - siedmioramienna lampa oliwna zapalana w Świątyni Jerozolimskiej każdej nocy. W ciągu dnia płonęło co najmniej jedno światło, upamiętnione później w synagogach jako ner tamid. W starożytności najbardziej popularny symbol judaizmu. Używanie menor w synagogach było początkowo zakazane.

MezuzaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(mezuze) „futryna" - mały zwój pergaminu zawierający dwa cytaty z Tory, umieszczony w pudełeczku (np. metalowym) tak, by przez otwór widoczne było słowo Szaddaj (Wszechmogący), napisane na odwrotnej stronie zwoju. Mezuzę przymocowuje się w położeniu ukośnym na odrzwiach każdego żydowskiego domu, na prawej futrynie patrząc od wejścia. Czasem mocowano mezuzy również na futrynach drzwi do pokoi mieszkalnych oraz na bramach miejskich. Pobożni Żydzi całowali mezuzę wchodząc i wychodząc.

MicwaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

przykazanie religijne; już w jego spełnieniu zawarta jest nagroda.

MidraszBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(drasz) „komentarz" - wywodzi się od rdzenia darasz - „poszukiwać, studiować". Midrasze to poetyckie komentarze do ksiąg biblijnych. Przekazują w formie porównań, alegorii, przypowieści głęboką mądrość tekstu. Powstawały do ok. X w. n.e. Stanowią wielką i ważną twórczość literacką.

MinchaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

modlitwa popołudniowa; synagogalny odpowiednik codziennej ofiary popołudniowej składanej w Świątyni. Modły odprawiane o dowolnej porze po południu, przed zachodem słońca. Rozpoczyna je psalm: „Niech moja modlitwa będzie stale przed Tobą jak kadzidło, wzniesienie rąk moich jak ofiara wieczorna".

MinjanBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„liczba", „liczenie", „kworum" - zgromadzenie złożone z co najmniej dziesięciu Żydów płci męskiej powyżej trzynastego roku życia, niezbędne do odmówienia niektórych zbiorowych modlitw.

MisznaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(szana) „nauczać przez powtarzanie" - zasadnicza część Talmudu. Zawiera zebrane ok. r. 220 główne przepisy prawa zwyczajowego, ujęte w 63 traktaty. Zbiorem komentarzy do Miszny jest Gemara.

MizrachBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„wschód" - kierunek modłów Żydów mieszkających w krajach Zachodu, którzy podczas modlitwy zwracają się ku Jerozolimie. Także nazwa ozdobnej tablicy umieszczanej na ścianie wschodniej w domach i synagogach.

MohelBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

mężczyzna dokonujący zabiegu rytualnego obrzezania.

MykwaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

zbiornik wody do rytualnych oczyszczeń ludzi i sprzętów.

Ner TamidBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„wieczna świeca" - tzw. światełko pamięci, płonące w synagogach na pamiątkę Świątyni Jerozolimskiej.

NewiimBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Księgi Proroków (zob. Tanach).

NisanBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

pierwszy miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Pesach. Lub siódmy od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana). Zaczyna się zwykle na przełomie marca i kwietnia. Pierwszy dzień nisan uważa się za początek nowego rocznego cyklu świąt i oznacza panowanie królów. W połowie tego miesiąca (czternastego dnia) przypada święto Pesach.

ObrzezanieBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(berit-mila) - operacja polegająca na obcięciu kawałka napletka członka męskiego; jeden ze znaków Przymierza z Bogiem. Według tradycji żydowskiej są trzy grupy tych znaków: na ciele (obrzezanie), na stroju (cicit), na domu (mezuza). Zabieg obrzezania zazwyczaj przeprowadza mohel u noworodków w ósmym dniu życia dziecka.

OhelBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„namiot" - grobowiec wybitnej osobistości np. uczonego, (rabina, cadyka). Ma formę małego budynku, czasem dachu na czterech słupach, pod którym umieszcza się właściwe płyty nagrobne. Niekiedy otacza się go żelazną, kutą balustradą.

ParochetBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

kotara, zasłaniająca od frontu aron ha-kodesz, stosowana przez Żydów aszkenazyjskich; zazwyczaj bogato zdobiona.

PesachBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„ominąć" - święto upamiętniające wyjście Żydów z Egiptu. Jednocześnie święto wiosny i wolności. Obchodzone od 14 do 22 nisan. podczas pierwszej wiosennej pełni księżyca po zrównaniu dnia z nocą. Dla upamiętnienia tego, że uciekający z Egiptu Żydzi nie mogli czekać aż wyrośnie ciasto na chleb, w Pesach je się chleb nie zakwaszony (zob. maca). Wieczerza świąteczna ma ściśle określony porządek (zob. seder). W synagodze czyta się Pieśni nad Pieśniami oraz recytuje Halel - psalmy dziękczynne.

PurimBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„losy" - karnawał żydowski, okres przebierania się w fantazyjne stroje. Radosne święto ustanowione na pamiątkę udaremnienia pogromu Żydów perskich. Wieczorem oraz po porannych modłach odczytuje się Księgę Estery opisującą te wydarzenia. Z tej okazji znajomi przesyłają sobie prezenty, obdarowuje się biednych. Do późnej nocy trwają uczty, pije się wino.

Przyszkółek - BóżnicaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

dodatkowa, wznoszona zazwyczaj wtedy, gdy główna synagoga nie mogła już pomieścić wszystkich wiernych.

RabinBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(rabi) „mój mistrz" - religijny przełożony gminy żydowskiej. Posiada pozwolenie na orzekanie w kwestiach sądowych i rytualnych, nadzoruje nauczanie. Rabi to także tytuł grzecznościowy, odnoszący się do poważanych członków gminy.

RebBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

tytuł grzecznościowy, podkreślający uczoność mężczyzny. Odpowiednik polskiego „pan”.

RimonimBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„owoce granatu" - srebrne ozdoby na końcach drążków - z nawiniętymi zwojami Tory (rodał). Mają rozmaite kształty, najczęstszy jest motyw owoców granatu - symbolu życia. Nakładane wymiennie z koroną Tory.

RodałBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

zwój Tory. Tekst Tory pisany przez sofera gęsim piórem na arkuszach pergaminu, które następnie zszywano lub sklejano i zwijano na dwóch ozdobnych drewnianych drążkach. Zwinięty rodał ubierano w bogato haftowane okrycia i dekoracje ze srebra (korona Tory, rimonim, tas).

Rosz ha-SzanaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„głowa roku", „początek roku" - święto Nowego Roku, przypadające na jesień (pierwszy dzień tiszri). W Polsce znane pod nazwą Święto Trąbek. Modlitwom w synagodze towarzyszy dęcie w szofar, mające obudzić tych, którzy nie wiedzą o boskiej obecności. Święto rozpoczyna okres pokuty przed Jom Kipur. towarzyszy mu zwyczaj chodzenia nad rzekę i symboliczne strącanie grzechów (po hebrajsku taszlich) do wody przy słowach modlitwy.

SanhedrynBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(z greckiego „zgromadzenie”) - w starożytnym Izraelu była to najwyższa rada religijna, składająca się z 70 lub 71 członków starszyzny. Siedzibą jej było wzgórze świątynne w Jerozolimie. Do kompetencji Sanhedrynu należało orzekanie w najważniejszych sprawach, w tym przy oskarżeniach zagrożonych karą śmierci. Instytucja ta ustalała także kalendarz religijny. Starożytny Sanhedryn zakończył swoją działalność w V w. n.e., już po zburzeniu Świątyni. W 1807 r. we Francji Napoleon Bonaparte powołał instytucję o tej nazwie przed przyznaniem Żydom francuskim emancypacji.

SederBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„porządek" - uczta rodzinna urządzana pierwszego wieczoru święta Pesach, charakteryzująca się ściśle określonym porządkiem. Na stół podaje się trzy mace, maror, charoset, bejcę posypane popiołem, kawałek mięsa z kością, wino oraz wodę z solą. Zasadniczą częścią sederu jest opowiadanie hagady przez pana domu. Prowadzi on dialog z najmłodszym dzieckiem, uprzednio przygotowanym przez matkę do zadawania pytań w języku hebrajskim. Książka z hagadą na Pesach leży otwarta na stole, służy jako przewodnik (nie używa jej się do czytania w dosłownym sensie). Podczas sederu wypija się cztery kielichy wina, które symbolizują radość z wejścia do Ziemi Obiecanej, do której prowadzi Bóg Izraela. Za każdym razem, kiedy mówi się o niewoli i śmierci odkrywa się chleby a zasłania kielich z winem, kiedy zaś mówi się o wolności i życiu, robi się na odwrót. Na zakończenie wieczerzy, która z reguły trwa całą noc, otwiera się drzwi domostw na znak, że każdy potrzebujący może wejść. Do przedmiotów kultu domowego związanych z wieczerzą sederową należą pięknie zdobione talerze na potrawy, często wykonane ze srebra lub porcelany.

Według tradycji Kościoła pierwszych wieków (I - IV w. n.e.), taką właśnie ucztę paschalną (seder) sprawował wraz ze swoimi uczniami Jezus Chrystus. Wieczerza paschalna poprzedzała bezpośrednio jego mękę na krzyżu. Jezus był bowiem Żydem i gorliwym wyznawcą judaizmu. W Ewangelii opisane są dwa dodatkowe elementy, które Jezus wprowadził do porządku Pesach - uczynił: 1) chleb - symbol niewoli - swoim Ciałem oraz 2) wino - mesjański symbol wolności - swoją Krwią. Jezus sprawował ucztę paschalną w przeddzień szabatu (szabat rozpoczynał się w piątek wieczorem). Inni ówcześni Żydzi, podobnie jak kapłani, obchodzili Pesach dnia następnego. Jezus umierał więc tego dnia, gdy w Świątyni przygotowywano się do obchodów Święta. Chrześcijanie obchodzą Paschę z soboty na niedzielę, ponieważ wierzą, że tego dnia Jezus zmartwychwstał.

SefardyjczycyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(od sefarad „Hiszpania"; sefaradi „hiszpański") - Żydzi wypędzeni z Hiszpanii i Portugalii w 1492 r., osiedlający się w Holandii, krajach bałkańskich, we Włoszech oraz na Bliskim Wschodzie. W przeciwieństwie do Aszkenazyjczyków posługujących się językiem jidysz, używają języka ladino. Różnią się też od nich rytuałem liturgicznym. Ich główne gminy znajdują się obecnie m.in. w Izraelu i Ameryce Południowej.

Sejm Czterech ZiemBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

zob. Waad Arba Aracot.

SelichaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„przebaczenie" - poemat wyrażający prośbę o przebaczenie grzechów.

SidurBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„uporządkowanie" - modlitewnik, zawierający modlitwy codzienne i na szabat, odmawiane w synagodze i w domu. Oprawione w skórę i pozłacane srebro modlitewniki były używane tylko przy szczególnych okazjach, np. gdy kobieta szła do synagogi pierwszy raz po połogu (por. machzor).

SoferBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„pisarz" - kopista w gminie, który zajmował się m.in. przepisywaniem Tory oraz sporządzaniem dokumentów.

SukkaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„szałas" - szałas na święto Sukkot mający przynajmniej trzy ściany, stojący pod gołym niebem, tzn. nie pod drzewem ani w środku budynku, gdyż jego dach musi „pozwolić niebu przeniknąć do środka".

SukkotBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(Sukot; Sukes) - Święto Szałasów, znane też w Polsce pod nazwą Święto Kuczek. Upamiętnia stawianie szałasów w trakcie czterdziestoletniej wędrówki Żydów przez pustynię. Przypada na jesień, charakteryzuje je radość z zebranych plonów. W Torze napisane jest: „Będziesz obchodził Święto Szałasów przez siedem dni po zebraniu plonów z twego klepiska i twojej tłoczni. W to święto będziesz się radował ty, twój syn i córka, sierota i wdowa, którzy żyją w twoich murach. Przez siedem dni będziesz świętował ku czci Twego Pana, w miejscu, które sobie obierze Pan, za to, że błogosławi Pan, twój Bóg, we wszystkich twoich zbiorach i abyś był pełen radości". Święto rozpoczyna się 15 tiszri i trwa 7 dni, podczas których Żydzi mieszkają w szałasach i odprawiają modlitwy. W chłodniejszym klimacie nie pozostaje się w szałasach na noc, a tylko spożywa w nich posiłki.

SyjonizmBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

żydowski ruch narodowy zmierzający do ustanowienia niepodległej ojczyzny Żydów w Palestynie, jako historycznej ojczyźnie żydowskiej. Termin ten pojawił się dopiero w 1890r. Założycielem nowoczesnego ruchu syjonistycznego, jako formacji politycznej, był wiedeński dziennikarz dr Teodor Herzl, a powstanie tego ruchu związane było z nasilającymi się tendencjami antysemickimi w Europie oraz z rozwojem nowoczesnego nacjonalizmu. W 1897r. w Bazylei odbył się I Światowy Kongres Syjonistyczny, który przyjął ideę utworzenia żydowskiej siedziby narodowej w Palestynie. Syjonizm zmierzał również do powstania nowoczesnej kultury hebrajskiej opartej na wzorach świeckich i odrodzenia języka hebrajskiego jako języka narodowego Żydów. Pod hasłami syjonizmu, od końca XIXw. Żydzi zaczęli osiedlać się w Palestynie, ale utworzenie niepodległego Izraela nastąpiło dopiero w 1948r. Gdy powszechną stała się wiedza o zagładzie Żydów w czasie II wojny światowej. Partie syjonistyczne w międzywojennej Polsce (nie istniał i nie istnieje jednolity ruch syjonistyczny) cieszyły się wielkim powodzeniem wśród młodzieży i inteligencji żydowskiej, zawiedzionej niepowodzeniami asymilacji.

SynagogaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(gr.) „miejsce zebrań" - odpowiada słowu (bet kneset) „dom zgromadzeń” i (bet ha-midrasz) „szkoła", dosłownie „dom nauki" oraz w jid. szul „szkoła". W języku polskim powstała nazwa bóżnica, jako miejsca poświęconego Bogu. Synagoga to dom modlitw i nabożeństw, a także miejsce studiowania Tory i Talmudu, sala zebrań, siedziba kahału (zarządu gminy) i sądu rabinackiego (Din Tora), czasem również przytułek dla wędrowców. Dawniej, czasem, pełniła nawet funkcję więzienia, zaś w jej przedsionku znajdował się niekiedy pręgierz. Zasadniczą część głównego budynku synagogi stanowi obszerna sala modlitewna dla mężczyzn (w synagogach ortodoksyjnych kobiety modlą się oddzielnie w tzw. babińcach, które umieszczano nad salą główną lub w przybudówkach obok niej). W synagodze znajdowała się bima skąd odczytywano i komentowano fragmenty świętych ksiąg, oraz aron ha-kodesz. Gdzie przechowywano rodały. Talmud dyktuje orientowanie synagogi na wschód (mizrach). Na kształt synagogi istotny wpływ miał wymóg górowania jej nad dachami dzielnicy żydowskiej oraz usytuowania w pobliżu płynącej wody, która jest znakiem czystości. Dawano im skromny wystrój zewnętrzny, z którym kontrastowała bogata dekoracja wnętrza i ozdobne naczynia liturgiczne. Ściany sali modlitewnej były pokryte cytatami z Tory i freskami. W dawnej Rzeczypospolitej wiele było synagog drewnianych, z których po drugiej wojny światowej nie pozostała ani jedna.

SzabatBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(szabes) „odpoczynek" - siódmy dzień tygodnia, dzień wypoczynku. Cotygodniowe święto trwające od zachodu słońca w piątek do zachodu słońca w sobotę, jedna z najważniejszych instytucji w życiu narodu żydowskiego. W piątek wieczorem urządza się uroczystą kolację. Gospodyni zapala przed rozpoczęciem szabatu dwie świece, odmawiając nad ich światłem błogosławieństwo. Ojciec rodziny odmawia przed posiłkiem kidusz. Jeden z traktatów Miszny wylicza aż 39 prac zakazanych w szabat. Zakaz pracy można złamać jedynie w przypadku zagrożenia życia lub opieki nad chorym. W szabat nie wolno się smucić ani wypowiadać słów rozpaczy. Na zakończenie szabatu odprawia się hawdalę.

SzamesBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

funkcjonariusz synagogalny, do którego obowiązków należy utrzymywanie synagogi w czystości, porządkowanie modlitewników, i pomoc rabinowi i kantorowi w ich obowiązkach. W Europie Środkowo-Wschodniej szames obchodził domy członków gminy i stukaniem w okiennice wzywał ich na poranną modlitwę. W synagodze informował również publicznie o narodzinach i pogrzebach oraz podawał pory nabożeństw.

SzalomBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„pokój", „zgoda" - pokój duchowy, wytchnienie; odpowiada polskim zwrotom „dzień dobry" i „do widzenia".

Szalom AlejchemBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„Pokój wam" - 1) początek hymnu, który w tradycji aszkenazyjskiej pan domu śpiewał w piątek wieczorem, po powrocie z synagogi (hymn sławił dwa opiekuńcze anioły); 2) pseudonim Salomona Rabinowicza, wybitnego prozaika żydowskiego; 3) tradycyjne pozdrowienie, zazwyczaj skracane do słowa szalom (zwrot używany również przez Jezusa).

SzawuotBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„tygodnie" - święto nazywane też Świętem Tygodni, Zielonymi Świętami, Pięćdziesiątnicą oraz Świętem Plonów, gdyż wtedy są pierwsze zbiory w Izraelu. Wypada zawsze na zakończenie siedmiu tygodni od Pesach. Istotą tego święta jest objawienie Boże, które dokonało się na Synaju i uobecnia się, jak wierzą Żydzi, za każdym razem podczas obchodów tego święta. Wtedy to Bóg podarował Narodowi Wybranemu dekalog. Tego dnia odczytuje się w synagogach fragment z Tory, który opowiada o dekalogu, a budynek domu modlitwy ubrany jest w kwiaty, zielone gałęzie oraz wstążeczki. Dekoruje się tak to miejsce na pamiątkę kwiecia, jakim okryła się góra Synaj (góra pustynna) w noc zstąpienia na nią Boga. Tej nocy Żydzi przez całą noc studiują Torę. Wszyscy czuwają, w przeciwieństwie do tych, którzy wtedy, gdy Mojżesz wstąpił po Torę, zasnęli. Podczas czuwania w synagodze czyta się również Księgę Rut, przywołującą historię kobiety, która z własnej woli przyjęła judaizm, choć nie była Żydówką. Potomkiem Rut był Dawid, który umarł w to święto.

Święto pięćdziesiątnicy (7 dni x 7 tygodni od Święta Pesach + 1 dzień = 50 dni) opisane jest w Dziejach Apostolskich. To w czasie tych świąt apostołowie, tak jak wszyscy ówcześni Żydzi czuwali, studiując Pismo Święte. Tej właśnie nocy, jak wierzą chrześcijanie został zesłany Duch Święty, który uzdolnił Apostołów do głoszenia Radosnej Nowiny o miłości Boga do wszystkich narodów na Ziemi. Od tej pory rozpoczynają się podróże misyjne Apostołów.

SziwaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„siedem" - siedem dni ścisłej żałoby po zmarłym, kiedy nie można m.in. opuszczać domu.

SzemaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(Szema Izrael) „Słuchaj Izraelu" - żydowskie wyznanie wiary; podstawowa modlitwa judaizmu, nazwana od pierwszych słów: „Słuchaj Izraelu, Pan jest naszym Bogiem Panem jedynym" (Pwt 6, 4).

SzofarBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

róg, zazwyczaj barani; w starożytnym Izraelu używany do ostrzeżenia przed niebezpieczeństwem i do celów kultowych, obecnie jego dźwięki rozlegają się z okazji Rosz ha-Szana oraz na zakończenie Jom Kipur.

Szulchan AruchBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(dosł. „nakryty stół") - praktyczny wykład Talmudu z 1565 r., kodeks przepisów religijnych i cywilnych oraz przepisów zwyczajowych dotyczących wszystkich dziedzin życia; obecnie znany w formie skróconej.

SzwatBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

jedenasty miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Pesach. Lub piąty od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana). Zaczyna się w drugiej połowie stycznia. Piętnastego dnia szwat przypada rolnicze święto Nowego Roku Drzew (Tu Bi- Szwat).

SztetlBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

z jidysz „miasteczko”, mała prowincjonalna gmina żydowska w Europie Środkowo-Wschodniej, przede wszystkim w Polsce, na Ukrainie i Litwie. Większość Żydów w dawnym imperium rosyjskim, żyjących w strefie osiedlania lub też zamieszkujących Galicję, pozostającą pod panowaniem Austro-Węgier, zamieszkiwała właśnie w małych miasteczkach, czyli w sztetl, stanowiąc tam niejednokrotnie większość ludności. Miało to miejsce chociażby na Lubelszczyźnie, gdzie istniały miasteczka w których Żydzi stanowili 70-90% ogółu mieszkańców np. Łaszczów (97%), Izbica (92%), Piaski (70%). Mieszkańcy sztetl posługiwali się przeważnie językiem jidysz, byli tradycyjnymi, religijnymi Żydami, w niewielkim stopniu podatnymi na akulturację czy asymilację. Ich życie koncentrowało się wokół synagogi, dzieci kształcone były również w sposób tradycyjny. W Sztetl istniało również więcej kontaktów pomiędzy ludnością żydowską a nieżydowską niż w większych miastach, chociaż i tutaj dochodziło do sytuacji konfliktowych.

SztiblBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(z jidysz – izdebka, pokoik). Modlitewnie takie cenione były szczególnie przez wspólnoty chasydzkie. Innymi nazwami bóżnicy, których używano jeszcze w czasach staropolskich, były schola judaica lub szkoła żydowska. Nazwa ta wywodziła się z języka jidysz, w którym synagogę określano jako szul, np. Synagoga Maharszala nazywana była w Lublinie jeszcze przed wojną jako Maharszalszul.

Ściana ZachodniaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(tzw. Ściana Płaczu, Kotel Maarawi) - pozostałości zewnętrznego muru otaczającego Świątynię Jerozolimską, zburzoną przez. Rzymian w 70 r. n.e. Uświęcone miejsce pielgrzymek. Od 1967 r. w granicach państwa Izrael.

TalitBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„szata" (w formie spolszczonej tałes) - biały szal modlitewny, zazwyczaj w czarne lub niebieskie pasy, z frędzlami wzdłuż krótszych boków, nakładany do modlitwy. Wolno go używać tylko mężczyznom, którzy założyli rodziny. Tality zdobiono pasami doszytymi w miejscu zakładania na szyję i ramiona. Tradycjonaliści noszą przez cały dzień pod ubraniem talit katan ('mały talit') - rodzaj bezrękawnika, kamizelki z cicit. Mały talit noszono już od dzieciństwa, w odróżnieniu od talitu dużego, zakładanego tylko przez dorosłych mężczyzn na czas modlitwy.

TalmudBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„nauka", „studiowanie" - dzieło składające się z Miszny i będącej komentarzem do niej Gemary. Istnieje Talmud Jerozolimski oraz Talmud Babiloński. Talmud Jerozolimski, ukończony w IV w., jest bardziej zwięzły i prosty. Komentuje 39 z 63 traktatów Miszny. Talmud Babiloński, ukończony na początku VI w., jest trzy razy dłuższy od Jerozolimskiego, choć komentuje „tylko" 37 traktatów Miszny. W postaci wydrukowanej zajmuje 13 tomów. Kiedy mówi się o Talmudzie, ma się zazwyczaj na myśli Talmud Babiloński.

Talmud ToraBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„nauka, studiowanie Tory - studiowanie Tory uważane jest przez Żydów za najwyższy obowiązek człowieka (dawniej tylko mężczyzny), dlatego termin Talmud Tora oznacza również średnią szkołę religijną. Szkoły takie były utrzymywane przez gminę. Przygotowywały do dalszej nauki w jesziwach.

TamuzBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

czwarty miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Pesach. Lub dziesiąty od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana). Początek tego miesiąca przypada na przełom czerwca i lipca. Siedemnastego tamuz rozpoczyna się okres trzech tygodni po zburzeniu Świątyni, trwający do dziewiątego aw. W tym czasie nie urządza się wesel, nie gra na instrumentach muzycznych, a Żydzi ortodoksyjni nie nabywają nowych części odzieży. W niektórych gminach w okresie tym nie goli się brody ani włosów, a przez ostatnie dziewięć dni zaprzestaje spożywania wina i mięsa.

TanachBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

słowo-skrót od pierwszych liter: (Tora+Newiim+Ketuwim); kanon 24 ksiąg, w którego skład wchodzą: Tora - 5 ksiąg; Newiim (Prorocy) - 8 ksiąg; Ketuwim (Pisma) - 11 ksiąg. W 243 r. p.n.e. Tanach przetłumaczono na język grecki. Przekład nazwano Septuagintą (gr. „siedemdziesięciu"), gdyż według tradycji dokonało go 70 żydowskich mędrców. W tamtych czasach grecki był językiem o wielkim zasięgu, dzięki czemu Tanach stał się księgą znaną w całym ówczesnym cywilizowanym świecie pod nazwą Biblii Hebrajskiej (gr. biblos „księga"). Pod koniec IV w. n.e. Hieronim ze Strydontu przetłumaczył Tanach z greckiego na łacinę (przekład znany jako Wulgata).

TasBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

srebrna dekoracyjna tarcza w kształcie prostokąta lub kwadratu; tasy zawieszano na rodałach. Były różnej wielkości (np. 40 x 24 cm), odlewane ze srebra, zdobione ornamentem roślinnym oraz przedstawieniami symbolicznymi z motywami architektonicznymi, tablicami Dekalogu, figurkami zwierząt itp.

TefilinBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

hebr. nazwa greckich filakterii, czyli rzemieni modlitewnych; dwa skórzane sześcienne pudełeczka, zawierające cztery zwitki pergaminu z cytatami z Tory (Księga Powtórzonego Prawa 6, 4-9 i 11, 13-21 oraz Księga Wyjścia 13, 1-10 i 11-16), przywiązywane czarnymi rzemykami do lewego ramienia i czoła, zakładane do porannych modlitw w dni powszednie. Ich krytycy spośród reformowanych Żydów uważają, że pochodzą od amuletów i dlatego odrzucają ich stosowanie. Używanie tefilinów było próbą dosłownej realizacji zalecenia z Księgi Powtórzonego Prawa 11, 18: „Weźcie przeto sobie te moje słowa do serca i duszy. Przywiążcie je sobie jako znak na ręku. Niech one będą wam ozdobą między oczami".

TewetBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

dziesiąty miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Pesach lub czwarty od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana): rozpoczyna się w drugiej połowie grudnia. Ósmego dnia tego miesiąca 72 mędrców ukończyło pracę nad przekładem Biblii na grekę. Wydarzenie to zostało uznane później przez niektórych rabinów za przyczynę nieszczęść, gdyż była to jedynie niedoskonała parafraza. Dziewiąty tewet to dzień postu upamiętniającego początek oblężenia Jerozolimy przez Babilończyków, zakończonego zburzeniem Pierwszej Świątyni. To jedyny post, który przypada niekiedy w piątek.

Tisza be-AwBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

dziewiąty dzień miesiąca aw; Dzień Żałoby; upamiętnia katastrofy, które miały wydarzyć się w historii Żydów właśnie dziewiątego aw (zniszczenie Pierwszej i Drugiej Świątyni, zniszczenie Jerozolimy w 136 r., wypędzenie Żydów z Hiszpanii w 1492 r.). W tym dniu obowiązuje ścisły post przez 24 godziny, odwiedza się cmentarze. Modlitwy w synagogach odbywają się przy świecach, ich uczestnicy siedzą na podłodze lub niskich ławach.

TiszriBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

siódmy miesiąc księżycowy kalendarza hebrajskiego, licząc od Pesach, lub pierwszy od świąt Nowego Roku (Rosz ha-Szana): swój początek ma w połowie września. W Talmudzie wyrażono pogląd, że właśnie wtedy został stworzony świat, urodzili się wszyscy patriarchowie i tego miesiąca ma nadejść mesjańskie zbawienie. Pierwszy i drugi tiszri to Rosz ha-Szana (Nowy Rok), od tego momentu rozpoczyna się Dziesięć Dni Pokuty, podczas których, jak wierzą Żydzi, ważą się w Niebie losy każdego człowieka. W tym okresie w liturgii synagogalnej Bóg postrzegany jest jako Król-Sędzia sprawiedliwy. Dni postu poprzedzają Jom Kipur (Dzień Pojednania). Piętnastego dnia tego miesiąca rozpoczyna się następne święto żydowskie Sukkot, dwudziestego pierwszego ostatni dzień Sukkot (Hoszana Raba), a dzień później Ósmy Dzień Zgromadzenia (Szmini Aceret). Tiszri to miesiąc największych świąt żydowskich.

ToraBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(Tojre) „prawo" - pięć najstarszych świętych ksiąg judaizmu. Tora jest uważana przez Żydów za księgę objawioną, zawierającą przesłanie Boga do człowieka, przekazane Mojżeszowi na górze Synaj. Początkowo istniała tylko w tradycji ustnej - jako nauka i prawo. Została spisana w VII w. p.n.e. Składa się z pięciu ksiąg w języku hebrajskim:

Sefer Bereszit (łac. Genesis) - Księga Rodzaju, Sefer Szemot (łac. Exodus) - Księga Wyjścia,

Sefer Wajikra (łac. Leviticus) - Księga Kapłańska, Sefer Bemidbar (hic. Numeri) – Księga Liczb, Sefer Dewarim (łac. Deuteronomium) - Księga Powtórzonego Prawa. Tora znana jest pod wieloma nazwami - jako Biblia Hebrajska, Septuaginta, Wulgata, Stary Testament, Pięcioksiąg Mojżesza. Zapoczątkowane przez nią idee zyskały status prawd odwiecznych. Wywarła ogromny wpływ na światopogląd Zachodu i Wschodu, była też inspiracją niezliczonych dzieł sztuki. Żadne dzieło literackie nie miało tak ogromnego znaczenia w dziejach świata. Każdy Żyd ma obowiązek studiować Torę i stosować jej nauki w życiu codziennym. Dla Żydów Tora zawsze była księgą świętą. Ponieważ przez dwa tysiące lat nie mieli własnej ojczyzny, właśnie ją nazywali swoją ojczyzną. Tora to również zwój przechowywany w synagodze, otaczany szacunkiem jak osoba, nie jak przedmiot (czczenie przedmiotów jest w judaizmie zabronione). Tekst Tory przepisywany był przez sofera (pisarza) gęsim piórem na arkuszach pergaminu, które następnie zszywano lub sklejano i zwijano na dwóch ozdobnych drewnianych drążkach. Taki zwój nazywany był rodałem. Zwinięty rodał ubierano w sukienkę (haftowane okrycia) i ozdabiano pięknymi dekoracjami. Na szczycie zwoju umieszczane były tzw. korony Tory, czyli wykonane ze szlachetnego metalu elementy imitujące koronę, zdobione i zaopatrzone w dzwoneczki (w momencie wyjmowania rodałów z szafy, tzw. aron ha-kodesz, gdzie ją przechowywano, słysząc dźwięki dzwonka, wierni powstawali z miejsc). Nakładano je wymiennie z tzw. rimonim (srebrnymi ozdobami w kształcie owoców granatu, które symbolizowały życie). Na rodale umieszczany był także tas - srebrna tarcza o charakterze dekoracyjnym w kształcie prostokąta, zdobiona ornamentem i przedstawieniami symbolicznymi. Torę czytano w synagodze codziennie, co roku zaczynając od początku. Stosownie do tego podzielono Torę na 54 parasze, czyli „odcinki", których liczba odpowiada dniom szabatowym w żydowskim roku przestępnym (w roku zwyczajnym trzeba w niektóre tygodnie czytać dwie parasze).

TrefnyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(terefa) „poszarpane" - przeciwieństwo koszernego; nie nadające się do spożycia. Chodziło tu początkowo o stworzenia poszarpane przez zwierzęta drapieżne. Zakaz spożycia rozszerzono na zwierzęta z objawami wskazującymi, że ubój nie został przeprowadzony zgodnie z regułami zawodu szocheta, czyli rzeźnika (nie wolno, by nóż szarpał czy rozerwał najmniejsze nawet włókno).

UmschlagplatzBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

niem. „plac przeładunkowy”. W getcie warszawskim przy ul. Stawki znajdował się Umschlagplatz, przeładunkowa rampa kolejowa. W lipcu- wrześniu 1942r. Miejsce to Niemcy przeznaczyli do odprawienia transportami kolejowymi setek tysięcy Żydów do obozu zagłady w Treblince. Umschlagplatz na Stawkach wykorzystywany był jako początkowe miejsce deportacji aż do ostatecznej likwidacji getta warszawskiego w maju 1943r. W literaturze historycznej nazwy tej ostatnio zaczęło się używać na określenie wszystkich miejsc, z których hitlerowcy dokonywali deportacji Żydów do obozów zagłady. Mogły to być zwykłe rampy kolejowe, jak rampa za Rzeźnią Miejską w Lublinie, skąd w marcu-kwietniu 1942r. Odchodziły transporty do obozu zagłady w Bełżcu, jak również dworce kolejowe w małych miasteczkach, na które przypędzano miejscowych Żydów, by wywieźć ich do miejsc zagłady.

Waad Arba AracotBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

„Sejm Czterech Ziem”. Centralna reprezentacja tzw. ziemstw żydowskich oraz dużych ziem Rzeczypospolitej. Sejm zajmował się głównie rozdziałem i ściąganiem świadczeń podatkowych od gmin na rzecz państwa. Przy sejmie istniał także trybunał sądowy. Obrady odbywały się zazwyczaj w Lublinie, podczas słynnych jarmarków, czasem także w Jarosławiu. Okres funkcjonowania sejmu obejmował lata 1581-1764.

ZoharBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

(od esz szachora lub or szacbor) „czarny ogień" lub „ciemne światło" - główne dzieło żydowskiej literatury mistycznej - Kabały, powstałe ok. 1300 r. wśród Żydów hiszpańskich. W formie komentarza do Tory starało się wyjaśnić ukryty sens opowieści biblijnych i boskich przykazań. Dzięki tej księdze znajomość Kabały szybko się rozprzestrzeniła, także na ziemiach polskich.