Pałac Suchorabskich w Lublinie
Nazwa pałacu wiąże się z rodziną Suchorabskich, na początku XVII wieku właścicielami murowanej kamienicy wraz z ogrodem. Obecnie pałac stanowi północne skrzydło zabudowań zespołu budynków seminaryjnych.
Spis treści
[Zwiń]Historia
W 1616 roku Bernard Suchorabski, wojewoda lubelski, kupił od Anny Rzeczyckiej, wdowy po Andrzeju, podkomorzym lubelskim, dom częściowo murowany na wzgórzu nad stawem. Dom ten wojewoda kazał rozbudować. Proces zakończył się w połowie lat 20. XVII wieku.
W 1653 roku pałac nabył Bogusław Radziwiłł i dość szybko sprzedał go Danielowi Żytkiewiczowi. W posiadaniu tej rodziny pałac był do 1688 roku, kiedy to nabyły go benedyktynki sandomierskie.
W 1701 roku budowla została przekazana księdzu Bogusławowi Tarło, reprezentującemu ojców misjonarzy. W 1714 roku założyli oni seminarium duchowne, a pałac stał się z czasem jednym z wielu zabudowań tego przedsięwzięcia. Obecnie stanowi północne skrzydło zabudowań zespołu budynków seminaryjnych.
Lokalizacja
ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 6
Pałac wchodzi w skład zabudowań należących do Seminarium Duchownego w Lublinie.
Architekt
Nieznany
Bryła
Budynek z dwoma skrzydłami prostopadłymi w stosunku do siebie. Wkomponowany w znaczne obniżenie terenu, przez co elewacja południowa jest dwukondygnacyjna, a północna – trzy. Dach dwuspadowy z przenikającymi się połaciami. Korpus dwutraktowy, skrzydło trzytraktowe.
Materiał i konstrukcja
Pałac murowany z cegły i kamienia wapiennego na zaprawie wapiennej. Sklepienia w dużej liczbie pomieszczeń kolebkowe z lunetami. W wyższych kondygnacjach stropy z podsufitką na zaprawie wapiennej. Więźba dachowa płatwiowo-kleszczowa, a na niej dach miedziany.
Elewacje
Południowa elewacja jest elewacją frontową. Posiada podziały architektoniczne pomiędzy kondygnacjami oraz pionowe. Do pionowych z pewnością zaliczyć trzeba pseudolizeny podtrzymujące gzyms nadokienny. Nad pierwszą kondygnacją znajduje się gzyms kordonowy, a nad nim medaliony z wizerunkami książąt i królów polskich oraz alegoriami symbolizującymi ich władzę. Nad drugą kondygnacją – gzyms koronujący. Elewacja południowa i północna rozwiązane są w zasadzie analogicznie. Elewacja wschodnia jest trzykondygnacyjna i oprócz gzymsu koronującego nie posiada wystroju architektonicznego. Od północnego-wschodu i od wschodu budowla jest oszkarpowana.
Wnętrze
Częściowo zachowany układ pomieszczeń. W XX wieku w wyniku przebudów zlikwidowano niektóre klatki schodowe, nadbudowano kondygnację oraz zaadaptowano poddasze. Wystroju wnętrz z epoki budowy pałacu brak.
Literatura
Studziński J., Pałac Suchorabskich, Lublin 1992. Archiwum WUOZ, sygn. 340.
