Nimrod Ariav – Lublin

Dom przy ulicy Nowej 17Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Kamienica, w której w latach 20. i 30. XX wieku mieszkali przodkowie Nimroda Ariava, mieściła się w Lublinie przy ulicy Nowej, pod numerem 17. Została wybudowana na początku XIX wieku.

ulica Nowa 17 w 1934 roku (sklejka ze zdjęć Stefana Kiełszni)

W roku 1937, z którego zachowały się materiały archiwalne dotyczące kamienicy, budynek należał do sióstr Frajdli i Sury Wajsbrodt. W ich imieniu kamienicą zarządzał Josef Wajsfeld, zamieszkały przy ulicy Grodzkiej 14.

Kamienica przy ulicy Nowej 17, była budowlą dwupiętrową, wybudowaną z cegły, z przeznaczeniem na cele mieszkalne. Posiadała dwie klatki schodowe – główną i boczną. W skład posesji wchodziło także obszerne 80-metrowe podwórze z brukowaną nawierzchnią. Budynek składał się z 17 odrębnych lokali mieszkalnych: 8 mieszkań jednopokojowych, 5 mieszkań z dwoma pomieszczeniami, 4 lokali trzypokojowych, oraz pomieszczeń gospodarczych usytuowanych na parterze. Cała kamienica była zaopatrzona w oświetlenie elektryczne, wodociągi i kanalizację.

Mimo deklaracji właścicieli dotyczącej przeznaczenia budynku tylko co celów mieszkalnych, na parterze mieściło się 8 sklepów, m.in. „Fabryka Cukrów”, „Galanteria”, „Materiały piśmienne”, „Wytwórnia wafli” Ezry Halckiener, „Wytwórnia czapek” Arona Jeleniewicza oraz sklep obuwniczy.


We wrześniu 1939 roku, w wyniku prowadzanych działań wojennych, część kamienicy uległa zniszczeniu, a jej lokatorzy byli zmuszeni we własnym zakresie starać się o środki finansowe do jej odbudowy i remontu. Z tego okresu pochodzi podanie napisane przez Matlę Rajzlę Cygielman (matkę Nimroda Ariava), pełnomocnika właścicielek kamienicy, skierowane do Wydziału Budownictwa Urzędu Miasta, z prośbą o uzyskanie pozwolenia na przeprowadzenie remontu w zniszczonych pomieszczeniach. Remont wnętrza budynku nie został jednak zrealizowany.

Dopiero w 1946 roku kamienica przy ulicy Nowej 17 została całkowicie przebudowana, zmienił się wewnętrzny układ lokali mieszkalnych oraz wygląd fasady frontowej.

ulica Lubartowska 19 (dawniej Nowa 17) w 2005 roku. Fot. Marta Kubiszyn

 

>>> opowieść Nimroda Ariava o ulicy Nowej

>>> opowieść Nimroda Ariava o domu dziadka przy ul. Kowalskiej

>>> opowieść Nimroda Ariava o ulicy Olejnej i Noworybnej

 

 

 

Opracowała: Marzena Baum

na podstawie materiałów z Archiwum Państwowego w Lublinie
Zespół Inspekcja Budowlana miasta Lublina 1926–1950, sygn. 3309

 

Wspomnienia o Annie LangfusBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Niemal w tym samym czasie, kiedy Ariav Nimrod uczęszczał do gimnazjum przy ulicy Niecałej, do gimazjum na ulicy Narutowicza uczęszczała Anna Szternfinkiel. Nimrod Ariav poznał ją już jako Annę Rajs w 1943 roku w Warszawie. W tym roku Nimrod Ariav miał 17 lat i żył na aryjskich papierach, pod nazwiskiem: Henryk Górski.  Nimrod, jego brat Abraham, oraz Anna z mężem, Jakubem – znajomym Arbrahama – mieszkali razem przy ul. Siennej.

Po kilku miesiącach zostali zdekonspirowani. W wyniku tej akcji zginął brat Nimroda, Abraham i Jakub Rajs, mąż Anny. Nimrod Ariav zmienił mieszkanie i nazwisko, tym razem na Jerzy Eugeniusz Godlewski. Do czasu wybuchu powstania warszawskiego Nimrod Ariav i Anna Rajs spotkali się jeszcze kilka razy.

Po wojnie Nimrod Ariav dowiedział się, że Anna mieszka w Paryżu i pojechał tam, żeby się z nią zobaczyć. W latach 80. poznał przez przypadek przyjaciela Anny Langfus, który był przy niej, kiedy umierała. Później otrzymał od niego książkę Bagaże z piasku podpisaną przez Annę.