Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Konrad Bielski

 
pseud. Ptak Tomasz, Ziemie Sergiusz (1902—1970), poeta, prozaik; z zawodu adwokat. Ur. 11 I w Piatydniach dawny pow. Włodzimierz Wołyński. Naukę rozpoczął w Żytomierzu, a po przeniesie­niu się rodziców do Chełma uczęszczał od 1919 r. do Gimnazjum im. Sta­szica w Lublinie. Zaczął również pisać wiersze, które zamieszczał w ucz­niowskim pisemku „Młodzież", redagowanym zrazu przez Wacława Gralewskiego, od numeru drugiego przez Bielskiego, a od trzeciego przez Czesława Bobrowskiego. Po powrocie z wojska zdał maturę w r. 1921 i wstąpił na Wydział Prawa KUL. Współpracował podówczas z założonym wespół z Gralewskim miesięcznikiem literackim „Lucifer" (1921—1922), a następnie z „Reflektorem" (1923—1925), organem awangardowej grupy poetyckiej pod tą samą nazwą.

Po ukończeniu studiów rozpoczął Bielski w 1926 r. aplikację w sądzie, uczył również łaciny w żydowskim gimnazjum Róży Szperowej w Lubli­nie. Wiersze drukował w „Zecie", „Kamenie" i redagowanym przez Józefa Czechowicza „Pionie". Z Gralewskim i Janem Arnsztajnem był współautorem Szopek Lubelskich. Po zakończeniu aplikantury otworzył w r. 1931 kancelarię w Krasnymstawie, zostając wziętym adwokatem. Mimo obowiązków obrońcy sądowego nie zaniechał kontaktów ze środowiskiem literackim; jako jeden z pierwszych wstąpił do lubelskiego Związku Lite­ratów, zorganizowanego przez Czechowicza i Franciszkę Arnsztajnową (1932). W Krasnymstawie urządzał wieczory autorskie przedstawicieli Związku. Jego teksty włączył do pierwszej Antologii współczesnych poe­tów lubelskich ks. Ludwik Zalewski.

Po II wojnie światowej Bielski zamieszkał w Lublinie i chociaż po­chłonęła go profesja adwokacka, uczestniczył w życiu społecznym i lite­rackim miasta; wydał poemat Trzydziesty ósmy równoleżnik (Lublin 1954), poświęcony wojnie w Korei. Przez wiele lat był prezesem lubelskiego Od­działu Związku Literatów Polskich i jednym z założycieli Spółdzielni Wy­dawniczej, potem członkiem Rady Programowej Wydawnictwa Lubelskie­go. Należał do kolegium redakcyjnego „Kameny". Działał społecznie, przewodnicząc Komisji Kultury WRN. Aktywność ta przyniosła mu na­grody i odznaczenia (m.in. Nagrodę Wojewódzką w 1967 r.).

W latach 60., po przerwaniu pracy zawodowej, skoncentrował się na twórczości literackiej. W r. 1960 wyszło w Lubelskiej Spółdzielni Wy­dawniczej jego Siedem dawnych wierszy. Spisał także swoje wspomnienia lubelskie z lat 1919—1931 w książce Most nad czasem (L. 1963) i kazimierkie pt. Spotkanie z Kazimierzem (L. 1965) oraz ukończył ostatnią z gatunku wspomnieniowego, która wyszła w 1970 r. pt. Tajemnica kawiarni „U Aktorów". Most nad czasem, który przyniósł autorowi na­grodę m. Lublina, spotkał się z dużym zainteresowaniem i nader pochlebną oceną Anny Kamieńskiej. Poza tym Wydawnictwo Lubelskie opublikowa­ło siedemnaście przedwojennych wierszy Bielskiego w zbiorze Wczoraj i przedwczoraj (1966), powiększając go o utwory z wcześniejszego tomiku Siedem dawnych wierszy.

W twórczości poetyckiej, podobnie jak we wspomnieniach prozą, za­warł Bielski wiele momentów charakterystycznych dla obrazu minionej lubelskiej cyganerii (Do przyjaciół, 1923, Oda do wina, 1932); pisarz sam zresztą był człowiekiem ogólnie lubianym i towarzyskim, dowcipnym i dobrym gawędziarzem, interesował się  teatrem. Czechowicz poświęcił jego osobie fraszkę zatytułowaną Konradyn. Bielski gromadził książki i uczestniczył w spotkaniach bibliofilskich. Swój księgozbiór zapisał mu­zeum Józefa Czechowicza. Zmarł 25 VII w Lublinie i został pochowany na cmentarzu przy ul. Lipowej (nagrobek z fotografią, kwatera 13); jego żona Krystyna była aktorką.

W. Gralewski, Ogniste koła, L. 1963; W. Mrozowski, Cyganeria, L. 1963; Anto­logia lubelskich poetów dwudziestolecia międzywojennego, oprac. W. Mrozowski, L. 1965 (z podob.); A. Kamieńska, Przyjaźnie poetyckie, w. tejże, Jeden z grzechów pięknych. Szkice literackie o poezji, L. 1967; T. Kłak, Krew i whisky, „Poezja" 1967; nr 6; J. Ziemba, Konrad Bielski, „K. Lub." 1973 (z podob.); Słownik współ­czesnych pisarzy polskich, ser. 2, t. I, W. 1977 (z bibliografią).


 
Michał Domański