Jan Welik (1936-2018)
Aktor estradowy, działacz kultury, radny miasta Lublin.
Spis treści
[Zwiń]Początki artystyczne
Jan Welik urodził się 24 czerwca 1936 roku w Horodyszcze Wisznice. Syn Dominika i Anny. Będąc uczniem, brał udział w szkolnych akademiach i konkursach recytatorskich. Na scenie zadebiutował w 1957 roku, w trupie aktorskiej Teatru Objazdowego Estrady w Lublinie pod dyrekcją Stanisława Rzepińskiego. Miał wtedy 21 lat. Zagrał dwie epizodyczne role: chłopca i Wojtusia w sztuce Pierre de Marivauxa Fałszywe zwierzenia w reżyserii Zbigniewa Besserta.
Jesienią 1960 roku Tytus Wilski złożył mu propozycję udziału w kabarecie literackim Czart. Wziął udział w programie Dwa dni świeciło słońce.
Aktor kabaretu Czart
Stanisław Dąbrowski, autor książki Gwiazdy i gwiazdeczki kabaretu Czart stwierdził, że złotym okresem działalności Czarta z udziałem Jana Welika były lata 1960-1967. W latach kolejnych na scenie kabaretu pojawiali się zawodowi aktorzy Teatru im. Osterwy, a Jan Welik szybko dał się poznać jako konferansjer większości imprez miejskich, pokazów mody, wodzirej balów sylwestrowych.
W latach 70. Jan Welik prowadził klub kulturalno-oświatowy przy Wojewódzkim Związku Spółdzielczości Pracy.
W 1972 roku powrócił do występów z kabaretem Czart. Z okazji 15-lecia "Kuriera Lubelskiego" postanowiono reaktywować kabaret prokurierowym programem Żywa gazeta w reżyserii Piotra Suchory.
Zaś w 1975 roku Jan Welik wystąpił w Szopce Noworocznej.
W 1984 z okazji 25-lecia kabaretu Jan Welik wziął udział w koncercie seniorów, między innymi z Kazimierzem Grześkowiakiem.
Kariera zawodowa
Od 1956 roku Jan Welik należał do Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki w Polsce. Był członkiem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. W latach 1984-1994 Jan Welik pełnił funkcję radnego miasta Lublin. Był przewodniczącym Komisji Kultury. W ostatnich latach pracy zawodowej kierował Osiedlowym Klubem "Między Nami" na Czubach w Lublinie.
Nagrody i odznaczenia
Jan Welik za swoją działalność artystyczną był wielokrotnie odznaczany, między innymi: Zasłużony Działacz Kultury (16.04.1977). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1987), odznaką zasłużonego dla Miasta Lublina, złotą i srebrną.
Na emeryturze
Jan Welik został członkiem zarządu Stowarzyszenia Zespołu Tańca Ludowego "Kos" w Krasieninie, przez 10 lat prowadził konferansjerkę Lubelskich Międzynarodowych Spotkań Folklorystycznych, Przeglądów Hejnałów Miejskich w Lublinie i innych imprez. Prowadził Agencję Usług Weselnych.
Życie rodzinne
Jan Welik był żonaty. Żona Danuta, urodzona 12 kwietnia 1934 w Kol. Olszynka, ukończyła studia na Wydziale Lekarskim w 1960 roku.
Ich syn Wojciech brał udział w programach kabaretowych:
Mirosław Derecki: Przeciętna wieku zespołu kabaretu z każdym rokiem obniża się. Dzieje się tak na skutek zręcznego pociągnięcia dokonanego przez kierownictwo. Postanowiono bowiem niedawno w poczet członków „Czarta” zaliczyć również dzieci członków zespołu. Dzieci tych jest ośmioro. W efekcie „Czart” znużył się w pewnym sensie do Teatrzyku „Violinek”: przeciętna wieku występujących tutaj osób waha się w granicach 10-14 lat. Jest to tym bardziej niezwykłe, że w kabarecie występuje dwoje lekarzy, doktor prawa, magister biologii, w najbliższej zaś przyszłości dojdą do nich jeszcze – magister polonistyki i magister historii sztuki”. Dodałem też, że końcu przyjdzie czas, że dzieci przejmą kabaretową schedę po rodzicach… No i proszę! W obecnie granej „szopce całorocznej” występuje Wojciech Welik, dwudziestoparoletni młodzieniec i student prawa UMCS, rodzony syn Jasia Welika […] w programie „Prosimy o głos” wykonywał […] monolog „Ogniwa dziejów chałtury” pióra Władysława Ćwika ( co wcale nie ma sugerować, jakoby dzieje kabaretu „Czart” spinał jakiś „łańcuch” tekstowej chałtury od czasów, gdy tworzył dla „Czarta” Władysława Ćwika, po odtwórczy okres Kazimierza Pawełka)
.
Wojciech Welik występował także w kabarecie Bąbel, o którym pisał Mirosław Derecki w tekście: „Kabaret "Bąbel" i co dalej?"
Literatura
Jan Welik (1936-2018) [w:] Stanisław Dąbrowski, Gwiazdy i gwiazdeczki kabaretu Czart, s. 255.