Jesteśmy Latarnikami, Latarnikami Pamięci, którzy starają się oświetlać zdarzenia z przeszłości, pozwalając je lepiej zobaczyć i zrozumieć, a przez to budować jeden wielki most pokoleniowy za pomocą języka sztuki i animacji kulturalno-społecznej.
O tym, co robimy można powiedzieć “laboratorium”, “laboratorium pamięci”. W samym pojęciu laboratorium tkwi kwintesencja naszej działalności – szukanie, eksperyment, odkrywanie nowego. To jest wspaniałe, kiedy splot wielu działań daje ważne społecznie efekty. To jest jakiś rodzaj społecznej alchemii.
W chwili, gdy w roku 1992 Brama Grodzka stała się siedzibą Teatru NN, przestał on być już tylko Teatrem. Powstawało miejsce o charakterze interdyscyplinarnym. W swoich działaniach coraz bardziej zbliżaliśmy się do animacji społecznej, tworząc projekty, w których teatr był bardziej narzędziem niż celem samym w sobie. Od tej chwili coraz większą rolę zaczęły odgrywać w programach Teatru różnorodne działania pozaartystyczne i animatorskie. Rodziła się instytucja, której program powstawał na przecięciu działalności naukowej, muzealniczej, dokumentacyjnej, edukacyjnej, artystycznej i animatorskiej. Powstawała instytucja nieco anarchistyczna, o wielokierunkowych działaniach, w której można bez przeszkód realizować nowatorskie i niestandardowe pomysły. Jest ona wciąż rodzajem ”inkubatora pomysłów”.
.jpg/)
