Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Zaczarowany Lublin (19.6.2015-21.6.2015)

 
 
STRONA WWW FESTIWALU: www.opowiadacze.teatrnn.pl
 
DOŁĄCZ DO WYDARZENIA NA FACEBOOKU: https://www.facebook.com/events/871065179606547/
"bo jest zaprawdę jakiś niepojęty urok w słowie mówionym..."
Adam Mickiewicz, Literatura słowiańska, wykład 1, 6 grudnia 1842
 
Ośrodek "Brama Grodzka - Teatr NN"  organizuje w Lublinie IV edycję Międzynarodowego Festiwalu "Spotkania z opowiadaczami świata". Festiwal pomyślany jest jako cykl corocznych prezentacji żywej tradycji opowiadaczy z różnych stron Europy i Świata. 
 
Od 2012 roku występowali na festiwalu wybitni opowiadacze z Włoch, Francji, Grecji, Ukrainy, Izraela, Maroka, Rosji i Polski. Festiwal, którego artystyczną dyrektorką jest mieszkająca we Włoszech wybitna polska aktorka Ewa Benesz, ma poza artystycznym aspektem także długofalowy cel edukacyjny - popularyzację sztuki opowiadania historii. 
 
W dniach 19 - 21 czerwca 2015 roku w Ośrodku "Brama Grodzka - Teatr NN"  będziemy mogli wysłuchać opowiadań i spotkać się z artystami z obszarów różnorodnych kulturowo i etnicznie odrębnych. Niezwykli opowiadacze z Francji, Włoch, Singapuru, USA, Bułgarii i Polski przywiozą ze sobą do Lublina autorskie scenariusze. Oryginalne wersje językowe z symultanicznym tłumaczeniem na język polski, kunszt aktorski, muzyka, magia opowieści i mądrość ich przesłania tworzą Festiwal wyjątkowy w skali międzynarodowej.
 
 
 
PROGRAM:

 

Miejsce: Sala Czarna Ośrodka "Brama Grodzka -Teatr NN", ul. Grodzka 21

Na wszystkie wydarzenia Festiwalu wstęp wolny.
 

 

/ 19 czerwca 2015

  • 18.00 - Otwarcie Festiwalu: Ewa Benesz

  • Claude Alranq (Francja):
    CONTES DE LA FRANCE D’EN BAS (OPOWIEŚCI Z DOLNEJ FRANCJI)
„Opowieści z Dolnej Francji” to trochę „Francja społeczna”, ale przede wszystkim „Francja kulturowa”, południowa, śródziemnomorska. Ta, używająca dialektu langwedockiego, prowansalskiego, gaskońskiego czy le Nissart oraz dialektów, które za swój rdzeń mają język oksytański i wywodzą się z łaciny. Łacina wyewoluowała w langue d’oc na południu, a na północy przeszła w langue d’oil (z którego wywodzi się francuski). Są również kontrhistorią, taką, jaką często wybierali buntownicy, by sprzeciwić się centralizmowi.
 
„Opowieści z Dolnej Francji” to opowieści z tej peryferyjnej Francji, które nie są modne, ale istnieją i mają się dobrze między Paryżem a słońcem, między Paryżem a morzem, między Paryżem a Afryką, między stolicą a utopiami. Siłą historii (lub tych, którzy ją spisują) było to, że Francja nie zawsze jest traktowana serio. Mówi się o niej, że jest gadatliwa, gestyku- lująca, powierzchowna, choleryczna... tak bardzo, że południowi Francuzi czasem wstydzą się samych siebie.
„Opowieści z Dolnej Francji” są po to, aby powiedzieć, że nie ma ani tego, co niskie ani tego, co wysokie, a różnicą, która sprawia, że życie ma swój smak są zwykłe ludzkie sprawy.
 
Spektakl w języku francuskim z tłumaczeniem na język polski.
 
 
20 czerwca 2015
  • 18.00 - Nino Racco (Włochy):
    LA BARONESSA DI CARINI (BARONÓWNA Z KARINI)
Opowieść z repertuaru tradycji sycylijskich opowiadaczy – cantastorie. Akcja przenosi nas na Sycylię XVI wieku. Głównym motywem opowieści jest tragiczna historia Donny Laury i jej miłości do młodego Vernagallo. Baron Cesare Lanza nie może zaakceptować młodzieńczego romansu córki i postanawia rozwiązać sprawę dokonując honorowego zabójstwa swej latorośli.
 
Nino Racco wprowadza w spektaklu osobistą interpretację tradycji cantastorie, w której przeplata się śpiew i mowa. Improwizuje i dostosowuje opowieść do konkretnej sytuacji i miejsca, zapraszając obecnych do słuchania i wprowadzając ich w historię.
 
Spektakl w języku włoskim z tłumaczeniem na język polski.
 
 
  • 19.30 - Monica Hunken (USA):
    THE WILD FINISH (DZIKA META)
Monika rusza w rowerową podroż w śnieżny poranek wielkanocny, przez przesiąknięte świąteczną wódką polskie drogi, w poszukiwaniu mężczyzny, którego nie może zapomnieć; mężczyzny obdarzonego władzą, geniuszem i sławą, ale i gwałtownością.
 
To jej dziadek. W trakcie swojej podroży poguje z anarchistycznymi punkami i nielegalnie pomieszkuje z nimi w starych fabrykach, ledwie uchodzi z życiem przed neonazistowskimi nożownikami, ukrywa się w kościołach i jest zafascynowana parateatralnymi doświadczeniami. Poprzez ten surrealistyczny krajobraz wiedzie nas wielu ekscentrycznych przewodników: rowerzysta – posłaniec z irokezem, Ingrid Bergman, dziewczyna z trzecim okiem oraz – ona sama, zdezorientowana gospodyni, Monica Dudarov Ossetynska Hunken, dziedziczka kultu rodzinnego i arystokracji słowiańskiej.
 
Spektakl w języku angielskim z tłumaczeniem na język polski.
 
 
21 czerwca 2015
  • 18.00 - Ang Gey Pin (Singapur) i Nikolay Nikoloff (Bułgaria):
    WANDERING SOUNDS (WĘDRUJĄCE DŹWIĘKI)
Spektakl “Wandering Sounds” jest szukaniem dialogu pomiędzy głosem i instrumentem, teatrem i muzyką, życiem i obrazem. Artyści wprowadzają słuchaczy we wspólną podróż w opowieści „mówiono – śpiewanej”, nawiązującej do różnych tradycji oralnych.
 
Spektakl jest improwizowany w języku angielskim.
 
 
 
 
 
 
  • 19.30 - Witold Dąbrowski, Robert Brzozowski, Marian Pędzisz (Polska):
    OPOWIEŚCI Z NOCY
Oratorium, dla którego literacką podstawę stanowi wiersz Jaco-ba (Yakova) Glatsteina „Lublinie moje święte miasto” i osiem historii wybranych z kolekcji Historii Mówionej Ośrodka. Historie dotyczą Zagłady, losów pojedynczych ofiar lub ocalonych.
 
Istotną rolę gra tu specjalnie skomponowana muzyka, autorstwa Roberta Brzozowskiego. On sam wykonuje ją na żywo na kontrabasie wspólnie z grającym na altówce Marianem Pędziszem. Spektakl pełen emocji, wynikających z surowego przekazu treści Świadków Zagłady.

 

 

 

OPOWIADACZE:


 

/ CLAUDE ALRANQ
Aktor, autor, reżyser, opowiadacz. Założyciel „Theatre de la Carriera” (1968) i niestrudzony bojownik o zachowanie wartości teatru Południa (Oksytanii) i o jego odrodzenie. Twórca około pięćdziesięciu dzieł związanych z aktualną tematyką lokalną i międzynarodową. Swoją twórczość określa mianem „warsztatu najróżniejszych gatunków sztuki zwanej zaangażowaną”. Po okresie poszukiwań i studiów zostaje specjalistą etnoscenologii francuskiej i historii teatru mniejszości kulturowych. Jest inicjatorem pierwszej profesjonalnej licencji artystycznej „Aktorzy – Południe” (dyplom naukowy 1 stopnia o charakterze międzykulturowym i ponaddyscyplinarnym). Wykłada na uniwersytecie Sophia Antipolis w Nicei (1993 – 2006). Zmuszony przez władze administracyjne do porzucenia pracy naukowej jest znowu aktorem, opowiadaczem, autorem, reżyserem „na skrzyżowaniu tradycji i wyobrażeń”, by bronić „życie Południa” przed ujednoliceniem kultur i regionów, przed globalizacją.
 
Jest praktykiem i teoretykiem. Jego zainteresowania i doświadczenie są wszechstronne: od studiów przeszłości po świadectwo czasów współczesnych. W latach 1972 – 80 zajmuje się historią Prowansji XVIII wieku i Marsylii XIX wieku i jednocześnie zbiera materiały o obrazie współczesnego świata pracy, robiąc wywiady z pracownikami winnic, rybakami południowej Langwedocji, górnikami, budowlańcami i hutnikami. Po ‘80 roku zbiera informacje o tradycjach społeczności wiejskiej. Jednocześnie organizuje sympozja i dyskusje na temat teatru i etnopsychiatrii. Następne lata poświęca lekturze dramaturgii współczesnej obszaru Południa, studiom rewolucji francuskiej, historią krajów i obszarów, w których ludność posługuje się językiem francuskim – a w praktyce eksperymentuje wokół postaci błazna i “sztukmistrza” w ramach kultur mniejszościowych. Podróżuje po krajach Afryki z konferencjami i stażami: Mali, Togo, Nigeria, Burkina Faso, Kanak. Współpracuje z francuską Federacją Edukacji Popularnej (praca i kultura, naród i kultura). W 1993 roku publikuje pracę doktorską (these d’Etat) „O współczesnym teatrze langwedockim, o sztukach grania na Południu Francji” i „O współczesnym repertuarze langwedockim”. Prowadzi badania i studia nad etnoscenologią regionów Francji, nad dziejami teatru świata i nad deontologią edukacji sztuk performatywnych, to znaczy nad edukacją wykonywania zawodu i aktywności z punktu widzenia etyki.
 
Publikuje artykuły i eseje w wielu pismach („Lengas”, „Lo Bornat”, „Linha Imaginòt”, „Garona”, „Littérature Orale”, „Histoire du théâtre”, „Presses Universitaires de Perpignan”). Organizuje sympozja na tematy: „bilans krytyczny teatru współczesnego”, „aktorzy Południa”, „karnawał w Nicei”, „Arystofanes: miasto, obywatelskość miejska i sztuka spektaklu”, „gra karnawałowa”, „Barcelona – Nicea – Neapol: studia porównawcze trzech teatrów”. Prowadzi seminarium „Molier i Południe Francji”.
W ostatnich latach zajmuje się tradycją narodową teatrów Francji, niematerialnym dziedzictwem kulturowym regionów Langwedocji, Sztuką Uliczną i Świętowaniem i poszukiwaniami wokół pojęcia: „eksperymentalne konserwatorium wyobrażeń tradycyjnych” w zespole niezależnych naukowców, twórców, aktorów i producentów (conservatoire expérimental des imaginaires traditionnels).
 
 
 
/ NINO RACCO
Pracę aktora rozpoczął w Rzymie w latach 80. Momentem zwrotnym w jego życiu staje się spotkanie z Jerzym Grotowskim i doświadczenie „Teatru Źródeł”. Pierwszy spektakl autorski "Canto Brecht” prezentuje w Folk Studio w Rzymie w 1983 r. Z końcem lat 80. koncentruje się na badaniach korzeni teatru Południa, na starej tradycji sycylijskich opowiadaczy – cantastorie. I tak powstaje spektakl o bohaterze sycylijskim „Historia o Salvatorze Giuliano” (1989), który staje się inspiracją dla wielu twórców w kraju i za granicą.
Od początku lat 90. kieruje grupami teatralnymi Novanta Teatro Movimento (Rzym), a potem Piccolo Teatro Umano (Calabria). Współpracuje przy eksperymentalnych projektach „Teatro della Ginestra”, które rewitalizują kulturę kalabryjską. We współpracy z Teatro Proskenion organizuje Università del Teatro Eurasiano, kierowany przez Eugenia Barbę (1995-2009) oraz realizuje spektakl „Pulcinella a Pezzi / Scenari della Commedia dell’Arte”, oparty o teksty Tavianiego, Schno i Savarese. W tym samym okresie jest jednym z założycieli Linea Trasversale, międzynarodowej grupy zajmującej się poszukiwaniami teatralnymi, odbywającej sesje robocze w Brazylii, Szkocji, USA i Danii. Tworzy spektakl „Baronessa di Carini” (1998).
W 2001 r. otrzymuje nagrody: Paladino d’Oro oraz Premio Pippo Fava per il Teatro za dorobek w dziedzinie badań i odnowienia sztuki cantastorie.
W 2005 r. odbywa tournée po USA ze spektaklem „La Baronessa di Carini”.
W ostatnich latach, równocześnie z poszukiwaniami tradycyjnej sztuki opowiadania i studiami maski w Komedii dell’Arte tworzy spektakle: „L’Amore muore” (2000), „Ciao amore ciao” (2005), „Canzone” (2009), „Cantu di Passioni” (2009).
 
Jego aktualna praca badawcza dotyczy przestrzeni między wiernością tradycji sztuki cantastorie i potrzebą eksperymentu. Konfrontuje swoje doświadczenia z grupami teatralnymi, aktorami, reżyserami, krytykami i teoretykami teatru, z muzykami – i przede wszystkim – z rzeczywistością społeczną i polityczną.
 
 
/ MONICA HUNKEN
Performerka i autorka dokumentalnych spektakli inspirowanych poszukiwaniami podczas międzynarodowych wypraw rowerowych.
Pierwsza jej Sztuka „Reading the Water” (reż. Laura Newman, HERE) wybrana została do festiwalu American Living Room Festival, eksplorowała temat tajemniczej śmierci jej ojca - naukowca. Kolejna, „Blondie of Arabia” (reż. Laura Newman, The Living Theatre) jest relacją z jej podróży rowerowej po Bliskim Wschodzie. Spektakl zdobył pierwsze miejsce i nagrodę publiczności na festiwalu Apostrof w Pradze i został zakwalifikowany na festiwale Theater of Change w Atenach, Sibiu International Theater w Rumunii, Glastonbury Festival, Beyond the Border International Storytelling Festival w Walii i De Parade Festival w Holandii. Jej trzecia sztuka „The Wild Finish” opowiada o jej podróży rowerem po Polsce w poszukiwaniu historii własnego dziadka. Spektakl w reż. Melissy Chambers; pierwotnie realizowany na festiwal Women Center, potem przez Instytut Kultury Polskiej w Nowym Jorku, pokazany był na festiwalach: Amsterdam Fringe, Porsgrunn International Theater Festival w Norwegii oraz Horse’s Mouth Theater Festival w Sydney.
Monica mówi: „Jeżdżę po świecie i zbieram rozmaite historie. Przywożę je potem i próbuję się nimi dzielić z moją lokalną wspólnotą. Staram się opowiadać im o świecie to, czego nie usłyszą w telewizji Fox. Zabrzmi to może głupio, ale zależy mi na burzeniu murów, likwidowaniu barier, wzajemnym zbliżaniu ludzi. Świat jest mały i mimo wszystkich różnic, które nas dzielą, w tym, czego doświadczamy, jak odczuwamy różne rzeczy, jesteśmy tak naprawdę bardzo podobni”.
Ukończyła studia teatralne w Nowym Jorku, Educational Theatre University. Prowadzi laboratoria w Tajlandii, Grecji, Indiach, Australii, Amsterdamie, Polsce i Irlandii. Jest również aktywistką, współpracuje z organizacjami: Time’s-Up!, Occupy The Pipeline, Rev. Billy and the Church of Stop Shopping, a także – jako trenerka – z rowerową grupą taneczną NYBike Dance. Występuje z zespołami: Les Freres Corbusier, International WOW, Scott Lyons and Co., Not Man Apart Physical Theater Company. Jest aktorką jednego z najbardziej znanych teatrów na świecie: The Living Theatre Company. Judith Malina, niedawno zmarła 91 letnia założycielka The Living Theatre mówiła o niej: „Jedna z najwybitniejszych aktorek naszych czasów, stworzyła sztukę o swoim dziadku, która jest zarówno autobiograficzna, jak i innowacyjna. Niezwykła artystka, potrafi wykorzystać własne ciało i głos – a w rzeczywistości kilka głosów – poszerzając repertuar języka teatru tak, że widz zanurza się w niezliczone aspekty jej niezwykłego życiorysu”
 
 
/ ANG GEY PIN
Aktorka, pedagog, autorka i reżyserka spektakli, twórca i dyrektorka projektów międzynarodowych i międzykulturowych. Praktykę teatralną rozpoczyna w Singapurze, dyplom teatralny otrzymuje w 1992 roku na Uniwersytecie na Hawajach (Manoa, USA). Latem tego samego roku bierze udział w doświadczeniu „Objective Drama”, kierowanym przez Jerzego Grotowskiego na Uniwersytecie w Kalifornii (Irvine).
Od 1994 roku jest członkiem zespołu Centrum Pracy Jerzego Grotowskiego i Tomasza Richardsa w Pontederze we Włoszech (The Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards). W latach 1998 – 2006 gra główne role w spektaklach: „One breath left” – w siedzibie Workcenter we Włoszech, w Rosji i Singapurze (1998 – 2002), w spektaklu „Dies Irae: My Preposterous Theatrum Interioris Show” – w siedzibie Workcenter we Włoszech, w Turcji, Austrii, Bułgarii, na Cyprze, we Francji, Grecji i w Polsce (2003–2006). Jest również instruktorką, prowadzi poszukiwania i doświadczenia w długoletnim projekcie „The Bridge: Developing Theatre Arts” (1998 – 2006). Praktyka aktorska Ang Gey Pin wywodzi się z jej tradycji kulturowej. Bazą jej treningu personalnego jest głównie Tai Chi (Taijiquan).
Od 2006 roku pracuje samodzielnie. Tworzy międzykulturowy projekt: Sourcing within, rodzaj „uniwersytetu latającego”, International Teaching Experience. Prowadzi sesje prac w Europie, obu Amerykach i w Azji. Współpracuje z artystami różnych kultur i dyscyplin. Tworzy spektakle autorskie „Uczta You Shen” (Feast of You Shen, 2007-2009), “Wędrujące Ptaki” (Wandering Birds, 2010-2011), “Pieśni Głodu” (Hunger Songs, 2013). Wykłada gościnnie na uniwersytetach: Wesleyan University, Connecticut, U.S.A., University of Kent, Canterbury, U.K., Liverpool John Moore University, U.K., Nanyang Academy of Fine Arts, Singapore, University of Ottawa, Canada.
Otrzymuje nagrody za działalność twórczą, m.in. włoską nagrodę Premio Ubu za rolę w spektaklu „One breath left”, Mediolan, 2001.
Pracuje jednocześnie w Singapurze: w latach 1995 – 2007 kieruje pracą i gra wiodące role w „Teatrze OX” w Singapurze, którego jest współzałożycielką, w latach 2009 - 2012 prowadzi stałe zajęcia w LASALLE College of the Arts.
Od września 2013 roku jest doktorantką i docentem na Uniwersytecie w Kent – Canterbury w Wielkiej Brytanii. W obecnym sezonie jest także dyrektorką Międzykulturowego Instytutu Teatralnego w Singapurze, ITI – Intercultural Theatre Institute; reżyserką i współautorką spektaklu „Bohaterowie na krawędzi” (The Protagonists at the Edge).
 
 
 
/ NICKOLAI D. NICKOLOV
Muzyk i kompozytor. Zajmuje się jazzem, muzyką etniczną i elektroniczną, instalacjami dźwiękowymi, multimediami i improwizacją. Jest jednym z założycieli teatru eksperymentalnego Limitrophy Theatre (1999), który prezentuje swoje utwory na festiwalach: „Santarcangelo Festival”, „Fabbrica Europa”, „Festival delle Colline Torinesi” we Włoszech. Od 9 lat współpracuje z Ang Gey Pin w projekcie „Sourcing Within”, komponuje muzykę do wszystkich kolejnych spektakli i jest jej wykonawcą (tournée w Europie, Południowej Ameryce i Azji). Koncertuje z wieloma grupami muzyków z Bułgarii, Włoch, Norwegii, Singapuru, Wielkiej Brytanii, USA. Studiuje obecnie muzykę elektroniczną w Konserwatorium „Luigi Cherubini” we Florencji. Tworzy muzykę do ostatniego spektaklu „Bohaterowie na krawędzi”(„The Protagonists at the Edge”).
 
 
 
 
 
 
 
 
 
/ WITOLD DĄBROWSKI
Robert Brzozowski i Marian Pędzisz
Animator kultury, aktor, opowiadacz. Związany z Teatrem NN od początku jego istnienia, czyli od 1990 roku. Muzyk i aktor w pierwszych spektaklach: „Wędrówki Niebieskie”, „Ziemskie pokarmy”, „Inwokacja”. Współautor wielu projektów zorganizowanych przez powstały na bazie Teatru Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”.
Od 2001 roku z Tomaszem Pietrasiewiczem i muzykami kapeli „SieGra” współtworzy cykl opowieści objętych wspólnym tytułem „Tryptyk chasydzki”, a potem „Opowieści z Bramy”. Na małej przestrzeni z akompaniamentem muzyki granej „na żywo” opowiada historie będące adaptacjami krótkich opowiadań noblisty I. B. Singera, min.: „O tym jak Szlemiel szedł z Chełma do Warszawy”, „Tajbełe i demon”, „Ostatni demon”, „Liście”. Ostatnią w tym cyklu była adaptacja słynnej książki „Sztukmistrz z Lublina”. W tym spektaklu na scenie nie ma muzyki. Powstałe w 2015 roku (premiera w styczniu) „Opowieści z Nocy” uzyskały już zupełnie inną formę – literacko-muzycznego oratorium.

Media o wydarzeniuBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Opowiadania po raz czwarty w Lublinie

ROZPOCZĄŁ SIĘ FESTIWAL "SPOTKANIA Z OPOWIADACZAMI ŚWIATA"

Historie z różnych części kuli ziemskiej

Festiwal „Spotkania z opowiadaczami świata” w Lublinie. Będą opowiadać bajki przez cały weekend