Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Promocja 34 numeru czasopisma "Scriptores" poświęconego Annie Langfus

Promocja 34 numeru czasopisma "Scriptores" poświęconego Annie Langfus
Okładka publikacji "Anna Langfus. Życie Twórczość. Recepcja", proj. graf. Małgorzata Rybicka

W dniu 27 maja 2013 roku Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN" zorganizował prezentację 34 numeru czasopisma „Scriptores” pt. "Anna Langfus. Życie. Twórczość. Recepcja".

34 numer "Scriptores" pt. "Anna Langfus. Życie. Twórczość. Recepcja (Dzieciństwo w Lublinie. Wojna. Francja. Powieści. Opowiadania. Dramaty. Artykuły. Recenzje i analizy)" poświęcony jest ocalałej z Zagłady polsko-francuskiej pisarce, laureatce Nagrody Goncourtów z 1962 roku.

Gościem spotkania był Jean-Yves Potel – badacz biografii i twórczości Anny Langfus.

Jean-Yves Potel – pisarz i dziennikarz, doktor habilitowany nauk politycznych, wykładowca akademicki, radca kulturalny Ambasady Francji w Warszawie w latach 2001–2005, autor książek o Polsce i Europie Środkowej, m.in.: "Scenes de greves en Pologne" (1982, 2006), "Quand le soleil se couche a l'Est" (1995), "Les Cent portes de l'Europe centrale et orientale" (1998), "La fin de l'innocence. La Pologne face a son passé juif" (2008; nagroda za najlepszą książkę historyczną o tematyce żydowskiej przyznawana przez Fonds Social Juif Unifié) – polskie wydanie: "Koniec niewinności. Polska wobec swej żydowskiej przeszłości", Znak 2009), wstęp i opracowanie francuskiego wydania "Dzienników" Zygmunta Klukowskiego ("«Une telle monstruosité...» Journal d'un médecin polonais 1933–1947, 2011). Współpracownik paryskiego Mémorial de la Shoah, gdzie koordynuje związane z Polską projekty kulturalne i edukacyjne poświęcone dziedzictwu żydowskiemu i Zagładzie. Jesienią bieżącego roku ukaże się we Francji biografia Anny Langfus jego autorstwa.

Anna Langfus (1920–1966) – francuskojęzyczna powieściopisarka i autorka sztuk teatralnych. Urodzona w Lublinie, w rodzinie żydowskiej, absolwentka Gimnazjum im. Unii Lubelskiej. Po wojnie wyemigrowała do Francji, gdzie opublikowała w latach 60. trzy inspirowane w dużej mierze własną biografią powieści ("Le Sel et le soufre", "Les Bagages de sable", "Saute", "Barbara"). Druga z nich, "Bagaże z piasku" uhonorowana została w 1962 roku najważniejszym francuskim wyróżnieniem literackim, Nagrodą Goncourtów. Ceniona przez specjalistów jako oryginalna autorka, jedna z pierwszych podejmujących w fikcji literackiej temat Zagłady oraz dramatycznego losu Ocalonych, we Francji popadła we względne zapomnienie, w Polsce zaś – mimo ukazania się drukiem tłumaczenia jej pierwszej powieści ("Skazana na życie", 2008) pozostaje słabo znana.

Kolejny monograficzny numer „Scriptores” poświęcony życiu i twórczości Anny Langfus, ukazuje się on w roku 2013, a więc dokładnie 70 lat po zakończeniu w Lublinie Akcji Reinhardt, której celem było zgładzenie wszystkich Żydów znajdujących się na terenie Generalnego Gubernatorstwa. (...) Przypomnienie postaci Anny Langfus w kontekście wspomnianej rocznicy jest jak najbardziej na miejscu. Jest ona rodowitą lublinianką. Cała jej twórczość związana jest z Zagładą. Dzięki staraniom Ośrodka w roku 2008 ukazała się "Skazana na życie", polskie tłumaczenie jej pierwszej powieści "Le sel et le soufre". (...) „Scriptores” zapełnia białą plamę, jaką była nasza wiedza o wybitnej pisarce, laureatce Nagrody Goncourtów z 1962 roku. Mamy nadzieję, że świadomość rangi tej autorki stanie się w jej rodzinnym mieście powszechna.

Ze Wstępu Tomasza Pietrasiewicza

Media o wydarzeniuBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Prezentacja czasopisma "Scriptores" o Annie Langfus