Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Wystawy Ośrodka "Brama Grodzka - Teatr NN"

Wystawa "Wielka Ksiega Miasta. Lublin w Fotografii do 1939 roku"
Wystawa "Wielka Ksiega Miasta. Lublin w Fotografii do 1939 roku" (Autor: Kubiszyn, Marta)

Wystawy zorganizowane przez Ośrodek "Brama Grodzka - Teatr NN": "Wielka Księga Miasta. Lublin w fotografii do 1939 roku" (1998), "Portret Miejsca" (1999), "Elementarz. Życie dzieci w obozie na Majdanku" (2003), "Pamięć Sprawiedliwych - Pamięć Światła" (2008) oraz "Lublina. Pamięć Miejsca" (2009).

Przestrzeń wnętrza Bramy Grodzkiej, przy klasycznym pojmowaniu przestrzeni wystawienniczej, jest bardzo mało atrakcyjna. Korytarze i zaułki, przypadkowe rozwiązania architektoniczne sprawiają, że trudno jest zapanować nad światłem i perspektywą. Z drugiej strony ta przestrzeń jest ocalonym w trakcie odbudowy materialnym zapisem przeszłości miejsca, tego, w jaki sposób powstawało. Dlatego instalując w tej przestrzeni „wystawy” czy też instalacje artystyczne nie chcieliśmy jej zmieniać, ale raczej chodziło nam o wpisanie się i wtopienie w nią. 

Pracując nad wystawami „Lublin w fotografii do 1939 roku” (1998) i „Portret Miejsca” (1999) trzeba było stworzyć specjalny język operowania tą przestrzenią tak, żeby współgrał on z nią, podkreślał jej walory, a także uczynił z nich atuty – oryginalność i unikalność. Aranżacja obu tych wystaw wyrosła z doświadczeń teatru i była mocno zakorzeniona w charakterystycznym dla teatru języku. 

Dzięki tym wystawom po raz pierwszy zacząłem pracować z materiałami dokumentalnymi (m. in. zarejestrowane relacje mieszkańców, fotografie). Tak więc dokument jako forma opisywania rzeczywistości stawał się powoli częścią mojego artystycznego języka. 

W roku 2003 powstała poza siedzibą Ośrodka, na terenie Muzeum na Majdanku wystawa „Elementarz”.

W roku 2008 w ramach z programu „Sprawiedliwi wśród Narodów Świata – Światła w Ciemności” powstała w Ośrodku jako dopełnienie istniejącej wystawy „Portret Miejsca”, wystawa „Światła w Ciemności – Sprawiedliwi Wśród Narodów Świata”.

W roku 2010 zachowując wiele elementów z wystawy „Portret Miejsca” została zbudowana wystawa „Lublin. Pamięć Miejsca”. Przez lata scenografia wystaw znajdujących się w Ośrodku stała się integralną częścią jego przestrzeni.

Tomasz Pietrasiewicz