Elżbieta Wolicka-Wolszleger
Elżbieta Wolicka-Wolszleger urodziła się 3 września 1937 roku w Warszawie. W 1945 roku z rodzicami przeniosła się do Gdańska. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Gdańsku, 3 lata pracowała w biurze projektowym, następnie przeniosła się do Lublina i studiowała filozofię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Po ukończeniu studiów w 1968 roku została zatrudniona na uczelni, początkowo w Katedrze Metafizyki Wydziału Filozofii Chrześcijańskiej KUL, w 1976 obroniła pracę doktorską napisaną pod kierunkiem Mieczysława Alberta Krąpca. Od 1981 roku była adiunktem w Katedrze Historii Doktryn Artystycznych KUL, w latach 1990-2004 kierowała tą katedrą, która w 1992 została przemianowana na Katedrę Teorii Sztuki i Historii Doktryn Artystycznych. W 1985 uzyskała habilitację w Instytucie Sztuki PAN, tytuł zatwierdzono dopiero w 1989. W 1990 została mianowana docentem, a w 1998 profesorem. W latach 1981-1982 należała do Komisji Uczelnianej NSZZ „Solidarność”. W stanie wojennym była zaangażowana w pomoc rodzinom internowanych. Należała do redakcji pisma „Miesiące”, współpracowała ze „Spotkaniami”, od 1993 roku była w redakcji miesięcznika „Znak”. Od roku 1978 należała do sekcji malarstwa lubelskiego okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków. W 2009 roku miała miejsce wystawa jej prac z lat 1950-1980 zatytułowana Płótna i papiery. Jako emerytowany profesor KUL zamieszkała w Gdańsku i prowadziła zajęcia na Uniwersytecie Gdańskim. Zmarła 24 maja 2013 roku. Pośmiertnie, 4 czerwca 2013 roku, została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
