Nakaz opuszczenia przez Żydów Lublina
Judenrat na polecenie władz niemieckich zarządził dobrowolne opuszczenie Lublina przez część ludności żydowskiej; oficjalnym powodem były ograniczone warunki mieszkaniowe w getcie na Podzamczu. Opuszczenie getta wraz z dobytkiem było możliwe do dnia 15 kwietnia; po tym terminie władze niemieckie miały przystąpić do przymusowego wysiedlenia:
Rada Żydowska ma możność już dziś na podstawie przeprowadzonych pomiarów i obliczeń stwierdzić, że całe szeregi żydów lubelskich będzie musiało z powodu niemożności uzyskania dla nich pomieszczenia i zapewnienia im dachu nad głową opuścić Lublin.
Do wtorku, dnia 15 kwietnia [...] można było uczynić dobrowolnie z możliwością wywiezienia swego dobytku przy użyciu kolei. Po tym terminie narazicie się na przymusowe wysiedlenie i nie będzie Wam wolno zabrać więcej ze sobą jak 25 kg.
Pamiętajcie o tym i w Waszym własnym interesie nie oczekujcie do ostatniej chwili [...].
Do opuszczenia getta wymagane było specjalne zaświadczenie, potwierdzone przez władze niemieckie; wydawaniem tych dokumentów zajmował się Wydział Rejestracyjny, działający przy Judenracie. Wydane przepustki były ważne zaledwie 5 dni, a zainteresowani mogli je odbierać w siedzibie Wydziału przy ul. Szerokiej 2. Władze niemieckie wyraziły zgodę, aby Żydzi przesiedlali się do powiatów: bialskopodlaskiego /za wyjątkiem Białej Podlaskiej/, biłgorajskiego /za wyjątkiem Biłgoraja/, chełmskiego, hrubieszowskiego /za wyjątkiem Hrubieszowa/, janowskiego, krasnostawskiego, lubelskiego /za wyjątkiem Osmolicy/, puławskiego /za wyjątkiem Opola Lubelskiego, Puław oraz Wąwolnicy/, radzyńskiego /za wyjątkiem Radzynia Podlaskiego/.
Wzrost ludności żydowskiej na terenie getta na Podzamczu był spowodowany powrotami Żydów wysiedlonych przymusowo w dniach 10-13 marca.