Kościół oo. Dominikanów pw. św. Stanisława

Kościół (murowany) wraz z pierwszymi zabudowaniami klasztornymi został założony w 1342. Po zawarciu Unii został odśpiewano tu hymn "Te Deum Laudamus" (Ciebie Boga wysławiamy). Wnętrze kościoła i klasztoru według legend klasztornych miały gościć króla Zygmunta Augusta. Przedsionkowa część ob. kaplicy Ossolińskich powstała przed pożarem 1575, dalsza wystawiona po pożarze. Pozostałe kaplice są późniejsze, w tym kaplica Tyszkiewiczów, która "wyszła" za mury miejskie. Kruchta zapewne też jest późniejsza. Pierwotny kościół gotycki był trzynawowy z prosto zamkniętym prezbiterium (na planie wydłużonego prostokątu), posiadał trzy szczyty oraz wieżę (dzwonnicę) przy zachodniej fasadzie. Nawa środkowa odpowiada szerokości prezbiterium, boczne jest o połowę węższe od środkowej, przęsła prostokątne. Prawdopodobnie prosto zamknięte prezbiterium wchodziło w skład murów obronnych Lublina. Pierwotnie do kościoła wchodziło się przez wejście umieszczone w ścianie północnej, od strony Małego Rynku. Do kościoła przylegał budynek klasztorny. Po pożarze odbyła się przebudowa wschodniego skrzydła, przylegającego do południowej nawy. W 1618 burmistrz i rajcy dali pozwolene na przedłużenie w prostej linii od starych zabudowań budynków klasztornych (aż do murów okalających górę).