Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Zakony w Lublinie

Pierwszymi zakonnikami, którzy pojawili się w Lublinie byli dominikanie. Prawdopodobnie przybyli do Lublina jeszcze przed rokiem 1253, choć nie ma o tym zapisanych wzmianek. Oto główne daty pojawienia się poszczególnych zakonów i zgromadzeń w Lublinie:

dominikanie – 1253 rok,
brygidki – 1426 rok,
bernardyni – 1460 rok,
bernardynki – 1617 rok,

franciszkanie konwentualni – 1620 rok,
bonifratrzy – 1654 rok,

franciszkanie reformaci – 1660 rok,

trynitarze bosi – 1703 rok,
kapucyni – 1723 rok,
wizytki – 1723 rok,
szarytki – 1730 rok,
salezjanie – 1927 rok.

W dzisiejszych czasach w Lublinie istnieją różne zakony i zgromadzenia. Niektóre posługują lubelskim wiernym od wieków. Jednak konsekwencje powstania styczniowego (ukaz likwidujący zakony rzymskokatolickie) sprawiły, że mienie zakonów przeszło na własność państwa i diecezji, a bracia i siostry zostali deportowani lub przeniesieni do innych klasztorów w Polsce. Dopiero w XX wieku mogli powrócić do miasta.

Czytaj więcej

Zakon ojców trynitarzów bosych w Lublinie – historia zakonu

Zakon Przenajświętszej Trójcy (łac. Ordo Sanctissimae Trinitatis – OSsT), popularnie zwany trynitarzami bosymi, został założony przez św. Jana de Matha pod koniec XII wieku. Początkowo charyzmat trynitarzy był związany z wykupem niewolników chrześcijańskich, a zatem w swej istocie był ponadnarodowy. Pod koniec XVI wieku podzielili się na dwie gałęzie: trynitarzów trzewiczkowych i trynitarzów bosych (ruch obserwancki).

Zakonnicy swą duchowość opierają na kulcie Trójcy Przenajświętszej oraz zbawczej i odkupicielskiej misji Jezusa Chrystusa. W dzisiejszych czasach służąc, niosą Bożą wolność ludziom, uwikłanym w różne rodzaje niewoli i uzależnień, takich jak: narkomania, alkoholizm, prostytucja. W tym kierunku podejmują szereg dzieł miłosierdzia.

Zakonnicy noszą biały habit z czerwono-niebieskim krzyżem. Biały kolor symbolizuje Boga Ojca, czerwony oznacza żarliwość Ducha Świętego, zaś niebieski – zbawczy charakter Syna Bożego.

Czytaj więcej