Napoleon Orda – rysownik, malarz, pianista i kompozytor – jest autorem ponad tysiąca akwarel i rysunków wykonanych podczas jego podróży po kraju. Prace zostały wydane w ośmiu tekach litograficznych. W ostatniej, pod numerem 245, znajduje się widok Lublina pt. Lublin nad rzeką Bystrzycą. (Polska). Gubernia Lubelska.
Artykuły ze słowem kluczowym "ikonografia dawnego Lublina"
Bronisław Kopczyński jest autorem pięćdziesięciu akwarel i litografii z widokami Lublina. Jest także autorem dwóch akwarel z 1918 roku, dokumentujących odkrywanie fresków w kaplicy zamkowej w Lublinie.
Z 1939 roku pochodzi duży zespół rysunków, akwarel, drzeworytów i litografii Maksymiliana Brożka (1897–1977). Brożek pokazuje w nim, obok widoków ogólnych Lublina, większość znanych już motywów jak bramy Starego Miasta w różnych ujęciach, Zamek, kościoły. Rysunki i akwarele utrzymane są w konwencji realistycznej, najczęściej w formie swobodnego, malarskiego szkicu. Najciekawsze i najbardziej dojrzale artystycznie są drzeworyty, działające mocnym kontrastem czerni i bieli, gdzie z głębokiego mroku cienkimi, białymi liniami wydobywa kontury i podziały staromiejskich budowli”.
Z lat 1910–1919 pochodzą delikatne, impresyjne rysunki czarną kredką Mariana Trzebińskiego (1871–1942). Przedstawione na nich bramy – Krakowska i Grodzka – oraz Wieża Trynitarska, to nastrojowe nokturny. Szczególnie udane są dwie pierwsze: miękko modelowane bryły budowli wyłaniają się z mroku nocy oświetlone delikatnym światłem gazowych latarni.
Równie efektownie, aczkolwiek w innej technice, pokazuje Stare Miasto Kazimierz Pieniążek w drzeworytach z 1931 roku. Posługując się bardzo zróżnicowaną kreską tworzy widoki miasta z jego starą drewnianą i murowaną zabudową, z wysokimi dachami, pełną przybudówek, z drewnianymi schodkami, balkonami; piętrzącą się nad brukowanymi uliczkami.
Konstanty Kietlicz-Rayski, pochodzący z kieleckiego ziemianin, spokrewniony z Tetmajerami, wnuk adiutanta Kościuszki, przyjaciel Łopacińskiego. Zafascynowany sztuką Wyczółkowskiego. W 1904 roku zamieszkał w Lublinie. Ten malarz, grafik i etnograf swoje badania i prace literackie uzupełniał szkicami, rysunkami, akwarelami, w których utrwalił również piękno architektonicznych pejzaży Lublina.
W latach 1857–1860 dzięki staraniom Adama Lerue, inwentaryzatora-rysownika, wydano w Warszawie Album Lubelskie. Opracowane przez Lerue rysunki przenieśli na kamień litograficzny: Julian Cegliński, Alfons Matuszkiewicz i Władysław Walkiewicz w Zakładzie Litograficznym Adolfa Pecqa i S-ki w Warszawie.
Leon Urmowski urodził się prawdopodobnie we Lwowie, zmarł mając około 20 lat. Spośród jego licznych prac zachowały się trzy z widokami Lublina; dzisiaj są cennym źródłem ikonograficznym.
Remont mieszczańskiej kamienicy przy Rynku 8 nie zapowiadał żadnej sensacji. W czasie poprzednich prac budowlano-konserwatorskich, w 1974 i 1983 roku, kamieniczka została zbadana i opisana. Stwierdzono wtedy obecność licznych warstw polichromii w wielu miejscach obiektu, ale nikt nie domyślał się istnienia malowideł o takim pięknie i historycznym znaczeniu [...].
Najbardziej znany widok miasta Lublina pojawił się w monumentalnym, sześciotomowym dziele Brauna i Hogenberga pt. Theatrum praecipuarum totius mundi urbiurti (Przedstawienie wyróżniających się miast całego świata), znanym pod nazwą Civitates orbis terrarum, które zostało wydane w Kolonii w 1618 roku.