W niedzielę 3 lipca 1949 roku w lubelskiej katedrze odbywał się ingres nowego biskupa lubelskiego – Piotra Kałwy. Po południu, mniej więcej około godziny 15., osoby modlące się przed obrazem Matki Bożej zauważyły zmiany na twarzy Maryi.
Artykuły ze słowem kluczowym "katedra"
Czesław Gawdzik – architekt, urbanista. Autor projektów rozplanowania i zabudowy Dzielnicy Miasteczka Uniwersyteckiego w Lublinie.
Kościół został konsekrowany w 1604 roku. Jest jednym z pierwszych barokowych budynków wzniesionych poza Włochami. W drugiej połowie XVIII wieku, po kasacie zakonu jezuitów, popadł w ruinę. W pierwszej połowie XIX wieku zostały przeprowadzone prace restauracyjne. W 1823 roku kościół został podniesiony do rangi katedry.
Freski Józefa Meyera w kościele pw. śś. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty
Wielki pożar, który zniszczył część Lublina 10 marca 1752 roku, zrujnował wnętrze i strawił bogate wyposażenie jezuickiego kościoła pw. śś. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty. Odbudowa zniszczonej świątyni trwała kilka lat i została zakończona w 1757 roku wymalowaniem wspaniałych fresków pokrywających całe jej wnętrze. Ich autorem był Józef Meyer, którego podpis wraz z datą ukończenia polichromii widnieje w przedsionku nad głównym wejściem.
Plac katedralny, pełniący obecnie funkcję parkingu przed archikatedrą lubelską, był w przeszłości zabudowany kompleksem budowli kolegium jezuickiego. Spośród tych budowli, do dziś istnieje kościół – obecnie archikatedra pw. śś. Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty – fragment kolegium, który zajmuje Archiwum Państwowe oraz nadbudowana nad bramą kolegium Wieża Trynitarska, w której dziś znajduje się Muzeum Archidiecezjalne.
Okres II wojny światowej stanowi najtragiczniejszy rozdział w dziejach Lublina. W ciągu zaledwie kilku lat miasto bezpowrotnie zatraciło swój dwukulturowy charakter, a wraz z nim dotychczasową tożsamość. Plan hitlerowców zakładający biologiczne wyniszczenie jego żydowskich mieszkańców, został krok po kroku precyzyjnie wykonany. Na początku odebrano im prawa, następnie mienie i godność, a w końcu życie. Z ich domów, ulic i dzielnic nie pozostał kamień na kamieniu. Chrześcijańska ludność Lublina, choć uniknęła losu swych żydowskich sąsiadów, była poddana ciężkim prześladowaniom. Znaczna część osób należących do elity intelektualnej Lublina straciła życie lub musiała opuścić miasto. Wielu trafiło do ciężkiego więzienia na zamku, do gestapowskiej katowni Pod Zegarem lub do utworzonego pod Lublinem obozu koncentracyjnego na Majdanku. Dziesiątki historycznych budowli i kamienic uległy poważnemu zniszczeniu, bądź zupełnie przestały istnieć. Zapoczątkowane w latach 20. i 30. projekty rozbudowy i modernizacji Lublina – gwałtownie przerwane – w większości nie zostały kontynuowane i wprowadzone w życie. Miasto stało się jednym z kluczowych punktów realizacji zbrodniczych planów okupanta, a równocześnie miejscem o dużym natężeniu walki podziemnej w różnych formach.
To był 3 lipca, niedziela. Miała być niedziela taka, jak każda inna, chociaż może nie do końca, bo właśnie wtedy w katedrze odbywał się ingres nowego biskupa lubelskiego, Piotra Kałwy. Było bardzo dużo ludzi, jak to zwykle w niedzielę, i modlili się przed obrazem Matki Bożej, jak każdego dnia. Po południu, mniej więcej około godziny 15.00 osoby modlące się przed obrazem Matki Bożej, zauważyły zmiany na twarzy Maryi.