Rzeczpospolita Jagiellonów była obszarowo jednym z największych państw ówczesnej Europy. Tym samym stała się tyglem skupiającym obywateli wielu narodowości i wyznań, którzy znacznie przyczynili się do jej rozwoju.
Artykuły ze słowem kluczowym "województwo lubelskie"
Rozwój miasta na przełomie XIV i XV wieku, w szczególności kontakty handlowe z Litwą i Rusią spowodowały, że Lublin stał się jednym z ważniejszych miast w Królestwie Polskim. Przez miasto prowadził wówczas szlak łączący stolice monarchii jagiellońskiej – Wilno i Kraków. W XV wieku państwo Jagiellonów włączyło się w handel europejski trzema ważnymi towarami: zbożem – wywożonym z Polski, futrami – z terenów litewsko-ruskich, oraz wołami z Ukrainy i Wołynia. Mniejszą już rolę odgrywały inne towary, jak wosk, czerwiec, len, czy drewno. Jedną z form ówczesnej wymiany towarowej były jarmarki lokalizowane w miejscowościach leżących na styku stref gospodarczych, przy szczególnie uczęszczanych szlakach komunikacyjnych. Właśnie z rozwojem jarmarków związany jest rozkwit handlowy Lublina w dobie panowania pierwszych Jagiellonów.
Do 1317 roku Lublin był już znacznym ośrodkiem gospodarczym, w którym najważniejszą rolę odgrywały handel i rzemiosło. Ale dopiero przywilej lokacyjny z 1317 roku zapewnił miastu intensywny rozwój. Wydarzeniem, które zachwiało koniunkturą Lublina był najazd tatarski w 1341 roku, który zniszczył miasto. Walkę z najeźdźcami stoczył Kazimierz Wielki na prawym brzegu Bystrzycy; stąd nazwa wsi, a następnie dzielnicy – Tatary.