Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Zdrój na placu dworcowym PKS w Lublinie

Zdrój na placu dworcowym PKS w Lublinie

Już od 1826 roku w studniach lubelskich instalowano pompy ssąco-podnoszące z rurami drewnianymi, a od 1841 roku inżynier gubernialny Feliks Bieczyński zaczął zabiegać o ich wymianę na pompy ssąco-tłoczące z rur żelaznych. Zlecenia podjęła się Fabryka Machin Andrzeja hr. Zamoyskiego w Warszawie, która do 1863 roku zamontowała takie urządzenia w trzech studniach miejskich. Miały one mieć koła rozmachowe i korby wprawiane w ruch obrotowo.

Po doświadczeniach eksploatacyjnych projekt zatwierdzono do realizacji: W mieście katolickim, gdzie 8 studzien mają ok. 160 stóp głębokości urządzone będą pompy ssąco-podnoszące z kołem zamachowym i pompokrytem, a w mieście żydowskim, gdzie 4 studnie są płytkie – pompy ssąco-tłoczące.

Firma hr. Zamoyskiego oferowała też typowy projekt pompokrytu. W aktach miasta Lublina z lat 1809-1874 przechowywany jest typowy projekt dostarczony w 1864 roku przez firmę Zamoyskiego przy okazji budowy studni u zbiegu ulic Świętoduskiej i Nowej (część obecnej Lubartowskiej) na placu Targowym.

Czytaj więcej

Etnografia Lubelszczyzny – ludowe wierzenia o wodzie

Woda uznawana jest za genezę wszelkiego bytu, podstawę świata, substancję ożywczą dla roślin, eliksir zapewniający moc i nieśmiertelność. Kąpiele w wodzie oznaczają oczyszczenie i odrodzenie. Jest wykorzystywana w zabiegach magicznych w celu leczenia chorób, a jej obecność w rytuale pogrzebowym zapewnia odrodzenie po śmierci. Jednak woda podobnie jak inne żywioły, jest traktowanym ambiwalentnie w ludowym światopoglądzie. Z jednej strony daje życie, oczyszcza, uświęca, z drugiej potrafi być destrukcyjna, groźna, tę dwuznaczność pokazuje symbolika potopu, który niszczy, ale także odradza. W mitach kosmogenicznych wielu religii pojawiła się woda. Istniała ona wraz z chaosem, utożsamiana jest z tym, co bezkształtne, z tego względu stanowi pewną potencjalność. W ludowym micie o stworzeniu świata Bóg z diabłem pływali po wodzie, na rozkaz Stwórcy szatan wziął garstkę piachu z dna morza, a Bóg dokonał z dzieła kreacji. Z tego względu wierzono, że z wody wyłonił się świat i na niej spoczywa ziemia

 

 

 

Czytaj więcej