Zakon Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum de Observantia vulgo Bernardinorum – OFM) to jedna z trzech gałęzi zakonu – obok kapucynów i franciszkanów konwentualnych – założonego przez św. Franciszka z Asyżu w 1209 roku. Do Polski przybyli w 1453 roku, najpierw do Krakowa, następnie do Poznania i Lwowa. W Lublinie budowa kościoła i klasztoru rozpoczęła się w 1459 roku dzięki staraniom trzech mieszczan. Popularnie nazywani są bernardynami.
Artykuły ze słowem kluczowym "Zakon Braci Mniejszych"
Kapucyni (łac. Ordo Fratrum Minorum Capuccinorum – OFMCap) to jedna z trzech gałęzi Zakonu Braci Mniejszych, założonego przez św. Franciszka z Asyżu. Wyłonili się w XVI wieku. Wkrótce potem zasłynęli jako kaznodzieje, misjonarze i charyzmatyczni spowiednicy. W Polsce zakonnicy pojawili się w 1681 roku, dzięki Janowi III Sobieskiemu, który ufundował im klasztor w Warszawie. Najbardziej znanymi kapucynami są: św. Ojciec Pio, św. Leopold Mandić i bł. Honorat Koźmiński.
Pierwszymi zakonnikami, którzy pojawili się w Lublinie byli dominikanie. Prawdopodobnie przybyli do Lublina jeszcze przed rokiem 1253, choć nie ma o tym zapisanych wzmianek. Oto główne daty pojawienia się poszczególnych zakonów i zgromadzeń w Lublinie:
dominikanie – 1253 rok,
brygidki – 1426 rok,
bernardyni – 1460 rok,
bernardynki – 1617 rok,
franciszkanie konwentualni – 1620 rok,
bonifratrzy – 1654 rok,
franciszkanie reformaci – 1660 rok,
trynitarze bosi – 1703 rok,
kapucyni – 1723 rok,
wizytki – 1723 rok,
szarytki – 1730 rok,
salezjanie – 1927 rok.
W dzisiejszych czasach w Lublinie istnieją różne zakony i zgromadzenia. Niektóre posługują lubelskim wiernym od wieków. Jednak konsekwencje powstania styczniowego (ukaz likwidujący zakony rzymskokatolickie) sprawiły, że mienie zakonów przeszło na własność państwa i diecezji, a bracia i siostry zostali deportowani lub przeniesieni do innych klasztorów w Polsce. Dopiero w XX wieku mogli powrócić do miasta.