Rozwój miasta na przełomie XIV i XV wieku, w szczególności kontakty handlowe z Litwą i Rusią spowodowały, że Lublin stał się jednym z ważniejszych miast w Królestwie Polskim. Przez miasto prowadził wówczas szlak łączący stolice monarchii jagiellońskiej – Wilno i Kraków. W XV wieku państwo Jagiellonów włączyło się w handel europejski trzema ważnymi towarami: zbożem – wywożonym z Polski, futrami – z terenów litewsko-ruskich, oraz wołami z Ukrainy i Wołynia. Mniejszą już rolę odgrywały inne towary, jak wosk, czerwiec, len, czy drewno. Jedną z form ówczesnej wymiany towarowej były jarmarki lokalizowane w miejscowościach leżących na styku stref gospodarczych, przy szczególnie uczęszczanych szlakach komunikacyjnych. Właśnie z rozwojem jarmarków związany jest rozkwit handlowy Lublina w dobie panowania pierwszych Jagiellonów.
Artykuły ze słowem kluczowym "wodociągi"
Celem publikacji jest opis stanu sanitarnego Lublina przed powstaniem w 1780 roku w Lublinie Komisji Boni Ordinis (Komisji Dobrego Porządku) połączony z analizą przyczyn wielu chorób, które panowały wówczas w mieście.
Wodociągi w mieście mają długą historię. O pierwszym wodociągu, zbudowanym przed 1471 rokiem, trudno powiedzieć coś więcej – zachowała się bowiem tylko studzienka, odkryta przy okazji prac wykopaliskowych na Starym Mieście i dokument o sporze z klasztorem brygidek, przez którego grunty biegł rurociąg. Stąd późniejsza nazwa Rury, dla określenia miejsc, przez które przebiegały rury doprowadzające wodę do miasta. W zależności od nazwy zakonu, posiadającego ziemię, nosiły nazwę Rury Brygidkowskie, Rury Jezuickie, Rury Bonifraterskie i Wizytkowskie.
Wieża ciśnień znajdowała się na placu Bernardyńskim. Miała za zadanie gromadzić wodę w przypadku zwiększenia zużycia, lub awarii wodociągu; poza tym dzięki sile grawitacji zapewniała stałe ciśnienie w wodociągach.