Władysław Panas urodził się 28 marca 1947 roku w Dębicy (powiat kołobrzeski). Zmarł 24 stycznia 2005 roku w Lublinie. Był profesorem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie kierował Katedrą Teorii Literatury. Zajmował się kulturą i sztuką pogranicza, uważając, że najciekawsze zjawiska i procesy kulturotwórcze zachodzą właśnie na pograniczu. Stąd jego zainteresowania prawosławiem, teologią ikony, obecnością tematów żydowskich w polskiej literaturze czy też osobą Jakuba Franka, który ogłosił się Mesjaszem.
Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Władysław Panas"
Esej prof. Władysława Panasa poświęcony Bramie Grodzkiej.
Władysława Panasa czytanie Czechowicza
W tej szczególnej chwili, jaką jest 70. rocznica śmierci Czechowicza, do rąk czytelników trafia nowy numer „Scriptores” z tekstami Władysława Panasa związanymi z twórczością poety. Obok Schulza była to jego druga wielka fascynacja literacka.
Pierwsze odniesienia do twórczości Czechowicza można odnaleźć już w esejach Brama (1994) i Oko Cadyka (1994). W planach Panasa stanowiły one fragment większej całości, którą określał jako rodzaj przewodnika po „magicznym Lublinie”. Teksty te w latach następnych zostały uzupełnione o eseje Daas i Jeździec Niebieski, które również miały znaleźć się w tej publikacji. Niestety, ta niezwykła książka za życia autora nie doczekała się wydania. Dopiero w roku 2009 w numerze „Scriptores”, w którym znalazły się wszystkie teksty Panasa odnoszące się do Lublina, została podjęta próba rekonstrukcji zawartości tego przewodnika.
Fakt, że Władysław Panas do tworzonej przez siebie narracji o Lublinie wprowadza wątki związane z twórczością Czechowicza, świadczy, jak ważną rolę przypisywał jego poezji w kreowanym przez siebie opisie miasta. W eseju Brama Panas dokonał głębokiej analizy symbolicznego znaczenia zrobionych przez Czechowicza w 1934 roku dwóch fotografii Bramy Grodzkiej. W tekście tym nawiązuje również do wiersza Czechowicza wąwozy czasu. Natomiast w eseju Oko Cadyka przywołuje jego wiersze Ulica Szeroka i Wieniawa.
Archiwum prof. Władysława Panasa stanowi tak naprawdę jego spuściznę – wyraz rozległych zainteresowań, których efektem jest bogata twórczość. Porządkowanie materiałów rozpoczęło się w 2006 roku i nastąpiło po wstępnej selekcji teczek, zeszytów, notesów i luźnych kartek, zgromadzonych w szufladach potężnego biurka oraz pudełkach archiwalnych, wstępnie zresztą przez prof. Panasa opisanych.
Spis nr 1: Profesor Władysław Panas (biografia)
Archiwum (spuścizna) prof. Władysława Panasa
„Na tropie Niebieskiego jeźdźca – nieukończonego przewodnika po Lublinie Władysława Panasa”. Tekst Tomasza Pietrasiewicza opublikowany w 33 numerze „Scriptores”: „PANAS. Lublin jest księgą. Władysława Panasa opisywanie Lublina”