Komisja Edukacji Narodowej przejęła Drukarnię Jezuitów po kasacie zakonu w 1773 roku. Pod zarządem KEN drukarnia wyraźnie poszerzyła ofertę wydawniczą: obok literatury religijnej zaczęto wydawać teksty o charakterze publicystycznym, takie jak Podział Polski Jacka Przybylskiego oraz tłumaczenia z języka francuskiego (m.in. powiastki Woltera).
Artykuły ze słowem kluczowym "Temat: Drukarstwo w Lublinie"
Tuż przed I wojną w 1913 roku organizuje się wydawnictwo „Głosu Lubelskiego”.
Drukarnia Państwowa powstała w listopadzie 1918 roku w miejsce dawnej Drukarni Rządowej działającej pod adresem Plac Litewski 3.
Apogeum rozwoju Zakładu Pietrzykowskiego przypada na czasy, kiedy właścicielem drukarni i litografii był syn Józefata i Walerii, Stanisław. Za jego sprawą do Lublina trafił pierwszy linotyp.
Zakład drukarsko-litograficzny Nowaczyńskiego dostał się w ręce nowego właściciela, Józefata Pietrzykowskiego, który zmodernizował zakład i uczynił go pierwszym na lubelskim rynku wydawniczym.
Z Drukarni Pawła Konrada wyszedł pierwszy zachowany do dzisiaj lubelski druk w języku polskim, tj. Słonecznik albo porównanie woli ludzkiej z wolą boską, a także pierwszy polski kalendarz wydrukowany w Lublinie. Badacze zajmujący się drukami konradowskimi różnią się znacząco w ocenie warsztatu Pawła Konrada. Drukarnia działała przez blisko czterdzieści lat, kilkakrotnie zmieniając właściciela. Istnieje hipoteza, według której ostatnim właścicielem sprzętu – już po opuszczeniu przez niego miasta – miała być wspólnota kalwińska w Słucku.
Lubelska Drukarnia Jezuitów wydawała w latach 1740–1763 cieszące się olbrzymim zainteresowaniem odbiorców kalendarze zwane potocznie kalendarzami jezuickimi.
W okresie I poł. XX w. w Lublinie istniały również inne pomniejsze polskie drukarnie, a wśród nich drukarnie efemerydy, które powstawały przeważnie jako spółki, produkowały kilka prac, egzystowały przez parę lat i likwidowały się z powodu deficytowej gospodarki.
Wdowa po Pawle Konradzie objęła w posiadanie drukarnię należącą do męża po jego śmierci w 1636 roku. W czasie zarządzania drukarnią przez Annę Konradową, wyszło z niej 61 druków sygnowanych jej imieniem, m.in. Pieśń nowa o Żydach lubelskich i sielanka Samuela Twardowskiego pt. Daphnis drzewem bobkowym. Badacze przypuszczają, że nieoznaczony imieniem wydawcy druk Talmud albo wiara żydowska Jana Achacego Kmity również pochodził z drukarni Anny Konradowej. Po 13 latach zarządzania drukarnią Anna sprzedała ją Janowi Wieczorkowiczowi.
Jan Wieczorkowicz przejął drukarnię Pawła Konrada odkupując ją od wdowy po nim Anny. Dzięki swoim umiejętnościom przyczynił się do znaczącej poprawy jakości druków, pomimo że użytkował te same czcionki co małżeństwo Konradów. Za czasów jego zarządu z drukarni wyszły m. in. Relacja Expedyciey Zbaraskiey… oraz dzieła o. Pawła Ruszla związane z historią relikwii drzewa Krzyża Świętego.
Po zamknięciu drukarni założonej przez Pawła Konrada, miejsce monopolisty na lubelskim rynku polskiej książki zajęła otwarta w 1683 roku Drukarnia Jezuitów. Przez blisko sto lat funkcjonowała, nie mając żadnej konkurencji. Oferta wydawnicza drukarni była ściśle podporządkowana kontrreformacyjnej działalności zakonu. Przeważały w niej wydawnictwa o charakterze religijnym i propagandowym. Z tekstów literackich, które wyszły z Drukarni Jezuitów, najwartościowsze były Komedie Franciszka Bohomolca.
Zakon Trynitarzy przejął dawną Drukarnię Jezuitów z rąk Komisji Edukacji Narodowej w okresie rozbiorowym. Drukarnia wydawała teksty dotyczące rozgrywających się wydarzeń politycznych. Jej najważniejszym drukiem było Prawo polityczne narodu polskiego, czyli układ rządu Rzeczpospolitej. Po opuszczeniu Lublina przez ostatnich trynitarzy drukarnia została wydzierżawiona.
Kazimierz Szczepański był nie tylko drukarzem, ale również księgarzem. Jego działalność drukarska była wielokrotnie przerywana z przyczyn politycznych. Drukarnia pod jego zarządem drukowała bardzo zróżnicowane teksty: od afiszów i ulotek przez literaturę piękną do literatury naukowej. W 1840 roku otrzymał również pozwolenie od władz carskich na wydawanie "Dziennika Gubernialnego".
Drukarnia Kossakowskich została założona przez Józefa Kossakowskiego, prowadzona przez jego syna Władysława, następnie jego żonę i córki, a w końcu przez zięcia jednej z nich. Przez cztery pokolenia pozostawała własnością rodziny, aby dopiero w latach 30. XX wieku przejść w ręce Jana Jóźwiakowskiego, który był ostatnim prawnym właścicielem drukarni przed jej upaństwowieniem.
Drukarnia Udziałowa mieściła się pod adresem: Plac Litewski Nr 1, tuż obok nieistniejącego obecnie kina „Corso”, w dawnym budynku hotelu „Europa” zniszczonym podczas bombardowania w 1939 roku. Udziałowa przejęła warsztat znanej lubelskiej drukarni Bolesława Druego.
W latach 30. XX wieku Drukarnia Państwowa przeszła w prywatne ręce. Pod zarządem Adama Szczuki działała jednak krótko. Po wejściu Niemców do Lublina została przez nich zawłaszczona i posłużyła do produkcji publikacji o charakterze propagandowym. Po wojnie nowe władze kraju zdecydowały o upaństwowieniu drukarni.
Drukarnia Czytelnik spełniała rolę ośrodka produkcji druków propagandowych w okresie przejmowania władzy w państwie przez władze komunistyczne. W 1949 została zlikwidowana, a sprzęt został przeniesiony do Warszawy i Wrocławia.
Izba Tradycji Drukarstwa Lubelskiego powstała w miejscu dawnej Drukarni Popularnej, po zamknięciu działającego tam oddziału spółdzielni drukarskiej „Intrograf”. Po przemianie ustrojowej placówka utraciła fundusze na funkcjonowanie, a zbiór maszyn wraz z pomieszczeniami, w których się znajdował, popadł w ruinę.
W roku 1630 z Oficyny Pawła Konrada wyszedł najstarszy polski druk lubelski: Słonecznik albo porownanie woli Ludzkiey z wola Boża. Ktore Piaćia kśiag Lácinskim ięzykiem opisał W. Oćiec Ieremiasz Drexelius Societatis Iesu. A na Polską mowe przetłumaczył/ y do druku podał Vrbanvs V a l l i s t i u s d e S t a r I L a s W Lublinie, W Drukárni Páwłá Konradá Roku Páńskiego M.DC.XXX. Na następnej stronie umieszczona jest dedykacja: Naiasnieyszey Annie Katharzynie Polskiey y szwedzkiey krolewnie, Swey Miłośćiwey – łaski Bożey y Zdrowia.
Akcja o Adulfie jest najstarszym znanym lubelskim programem teatralnym. Pochodzący z roku 1633 program został wydrukowany specjalnie do przedstawienia Akcja o Adulfie, odegranego 30 stycznia 1633 roku w Kolegium Jezuitów w Lublinie.