Nazwą Stare Miasto określa się obecnie teren średniowiecznego Lublina w obrębie murów obronnych czyli tzw. miasto w murach. Jest to obszar wyznaczony dziś ulicami: Lubartowską, Kowalską, Podwalem i Królewską.
Artykuły ze słowem kluczowym "Stare Miasto"
W XVI wieku kamienica Rynek 6 należała do rodziny Chociszewskich, stąd zwana jest kamienicą Chociszewską. W I połowie XVII wieku właścicielem budynku był Jerzy Lemko, autor rozprawy O Rzeczypospolitej.
Pierwsze informacje na temat kamienicy Rynek 15 pochodzą z 1526 roku. Budynek został zniszczony podczas bombardowania Lublina we wrześniu 1939 roku.
Kamienica Rynek 14 jest budynkiem narożnym, złożonym z dwóch części. Pierwsze informacje na jej temat pochodzą z 1471 roku.
W 1519 roku kamienica Rynek 13 była własnością Feliksa i Stefana Cudynów. Jeszcze w tym samym roku nowym właścicielem budynku został Jan z Osmolic.
Kamienica Rynek 12 znana jako kamienica Sobieskich, w tekstach źródłowych nazywana jest kamienicą Konopniców. W 1512 roku właścicielem budynku był Andrzej Schadurka.
Najwcześniejsze wzmianki na temat kamienicy Rynek 11 pochodzą z 1512 roku. W XVIII wieku budynek był własnością zakonu franciszkanów.
Pierwsza wzmianka na temat budynku pod adresem Rynek 10 pojawiła się w 1521 roku. W tekstach źródłowych kamienica występuje pod nazwą Gambalińskiej, Naborowskiej i Nossadyniowskiej.
Kamienica Pod Lwami przy ulicy Rynek 9 swoją nazwę przyjęła od rzeźbionych lwów na skrajnych rogach gzymsu. Pierwsze wzmianki na temat budynku pojawiły się w 1521 roku.
Kamienica numer 8 przy ulicy Rynek w Lublinie jest zabytkiem pod wieloma względami wyjątkowym. W jej wnętrzach, w piwnicy i w sali na parterze, zachowały się unikatowe XVI-wieczne polichromie będące rzadkim na terenie Polski przykładem kultury mieszczańskiej epoki renesansu.
Już w 1488 roku kamienica Rynek 7 należała prawdopodobnie do Jadwigi Kuminożyny. Renesansowa przebudowa budynku miała miejsce w latach 1520–1540.
Pierwsza wzmianka na temat budynku pod adresem Rynek 5 pojawiła się w 1547 roku. Od 1728 roku kamienica należała do wojewody kijowskiego i wołyńskiego, Franciszka Salezego Potockiego.
W XVI wieku właścicielem kamienicy Rynek 3 był Jan Stanifusor z Krakowa. Do XIX wieku kamienica zmieniała swoich właścicieli. W 1910 roku przeszła w posiadanie rodziny Sulczyńskich.
Kamienica Rynek 2 w Lublinie powstała w wyniku scalenia dwóch budynków w 1785 roku przez Jana i Krystynę Heysslerów. Do 1939 roku była własnością rodziny Surzyckich.
Rynek został wytyczony po nadaniu Lublinowi prawa miejskiego. Został założony na planie zbliżonym do kwadratu. Nieregularny kształt rynku wynika z założenia placu na łuku dawnych wałów, dlatego zachodnia pierzeja jest wklęsła, a wschodnia (przylegająca do dawnych wałów) wypukła. Początkowo ze wszystkich naroży rynku wybiegały po dwie ulice. Wraz z upływem czasu i licznymi przekształceniami zabudowy rynku część ulic została zabudowana. Ukształtowanie terenu, jak również wcześniejszy narys osady znajdującej się na wzgórzu staromiejskim, uniemożliwiły wytyczenie działek o regularnym kształcie. W XVI wieku rozpoczęto proces scalania działek, co spowodowało zmiany w ukształtowaniu zabudowy rynku.
W 1533 roku właścicielem kamienicy Rynek 4 w Lublinie był Mikołaj Wiszniowski. Do końca XIX wieku budynek wielokrotnie zmieniał właścicieli. W 1965 roku przeszedł w posiadanie Skarbu Państwa.
Ulica biegnąca od ulicy Grodzkiej w kierunku Olejnej.
Schody zbudowane w 1874 roku w celu połączenia ulicy Kowalskiej i placu Rybnego. W 2004 roku przestrzeń otrzymała imię Zaułka Hartwigów.
Na środku rynku stoi budynek Trybunału Koronnego, który zastąpił drewniany ratusz spalony w 1389 roku. Murowany budynek z pewnością istniał tu już w XV wieku, o czym świadczą m.in. zachowane dokumenty informujące o odbywających się tam zebraniach Rady Miejskiej. Początkowo budynek pełnił funkcję ratusza, gdzie skupiała się cała władza sądownicza i administracyjna. Od 1578 roku mieścił się tam Trybunał Koronny – najwyższa instancja sądowa dla szlachty z Małopolski. Dziś jest tam Pałac Ślubów, a w najniższej części mieści się trasa turystyczna – Lubelska Trasa Podziemna.
Naturalne atuty obronne tej ziemi, sąsiedztwo rzek, urodzajne ziemie, sprzyjały zasiedlaniu terenów położonych nad dolinami Bystrzycy, Czechówki i Czerniejówki. Za najstarsze wczesnośredniowieczne osiedle na terenie dzisiejszego Lublina uważa się powstałą w VI wieku osadę Czwartek.