Po ustaleniu terminu wyborów czerwcowych przy Okrągłym Stole doszło do mobilizacji wszystkich niemal sił PZPR. Założono koalicję ze Stronnictwem Demokratycznym (SD) i Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym (ZSL), zgromadzono fundusze i ustalono strategię. To samo, choć na mniejszą skalę, odbywało się w Komitecie Obywatelskim. Poparcie społeczne, niechęć obywateli do komunizmu i potrzeba zmiany przesądziły o zwycięstwie „Solidarności”.
Artykuły ze słowem kluczowym "stan wojenny"
Wybrane publikacje książkowe, artykuły prasowe oraz audycje radiowe dotyczące stanu wojennego w Lublinie.
Kalendarium przedstawia wydarzenia ze strajku w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego, związane z nimi aresztowania, represje wobec strajkujących i dalsze konsekwencje.
W chwili wprowadzenia stanu wojennego w Polsce setki przywódców i działaczy opozycyjnych aresztowano i przewieziono w miejsca odosobnienia. Z tego czasu zachowały się dla potomnych pamiątki – listy, kartki, koperty, itp.
Kalendarium wydarzeń związanych z wprowadzeniem i przebiegiem stanu wojennego w Lublinie.
Oddziały Milicji Obywatelskiej służące do „likwidacji zbiorowych naruszeń porządku publicznego”, często wykorzystywane przez władze komunistyczne do tłumienia strajków i demonstracji. Funkcjonariusze ZOMO wsławili się szczególną brutalnością akcji pacyfikacyjnych w czasie stanu wojennego. Liczba ofiar śmiertelnych działań tej formacji szacowana jest na 40, z czego znaczną część stanowią osoby skatowane na śmierć.
Paramilitarna organizacja wspierająca Milicję Obywatelską, istniejąca w latach 1946–1989. Ściśle podporządkowana partii, ORMO brała udział w tłumieniu protestów opozycji w latach 1968–1983.
Umundurowana i uzbrojona formacja, działająca w latach 1944–1990, pełniąca funkcje policyjne w PRL, faktycznie podporządkowana partii. Poza typowymi zadaniami (ochrona obywateli, ściganie przestępczości) często była używana przez władze do tłumienia strajków i demonstracji robotniczych.
Stan wojenny w Polsce – stan nadzwyczajny na terenie całej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, który został wprowadzony 13 grudnia 1981 roku na mocy uchwały Rady Państwa z 12 grudnia 1981 roku, na polecenie Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. Został zawieszony 31 grudnia 1982 roku, a zniesiony 22 lipca 1983 roku.
Lublin powojenny to miejsce fascynujące, pełne sprzeczności. Z jednej strony uchodził za kolebkę władzy komunistycznej, z drugiej zaś okazał się miejscem, z którego promieniowały na całą Polskę inicjatywy opozycyjne.
Stolarz-związkowiec - PP OKZ. Członek założyciel Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ "Solidarność" w Lublinie, Członek i Wiceprzewodniczący Zarządu Regionu NSZZ "Solidarność" do spraw informacji. Internowany: 13 grudnia 1981 -16 grudnia 1982.
Tajna policja polityczna PRL-u działająca w latach 1956–1990 i podlegająca resortowi spraw wewnętrznych. Jej celem była ochrona istniejącego porządku państwa i utrwalanie władzy komunistycznej. Służba Bezpieczeństwa często działała niezgodnie z prawem PRL-u; była odpowiedzialna za wiele przypadków łamania praw człowieka, w tym za tortury i morderstwa.
Działacz opozycyjny, jeden z przywódców strajku w Stoczni Gdańskiej.
Polityk, poseł na sejm PRL i III RP, premier, publicysta i działacz społeczny.
Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność” (NSZZ „Solidarność”) – ogólnopolski związek zawodowy, który powstał na podstawie porozumień sierpniowych po strajkach z lata 1980 roku. W krótkim czasie zyskał ogromne poparcie społeczeństwa i blisko dziesięć milionów członków, stając się ruchem opozycyjnym i zagrożeniem dla władzy PZPR. NSZZ „Solidarność” został zawieszony wraz ze wprowadzeniem stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku, a następnie zdelegalizowany przez marionetkowy sejm PRL.
Po nawiązaniu rozmów z władzą Lech Wałęsa zorientował się, że ma szansę zmiany sytuacji w Polsce. Udało mu się zebrać część dawnych przywódców „Solidarności” i postKOR-owskiej opozycji i założyć nową organizację, z której miała się rekrutować przyszła reprezentacja „Solidarności” w parlamencie. Komitet Obywatelski stał się centrum komunikacyjnym, kuźnią nowych pomysłów, w końcu zaś sztabem wyborczym opozycji w wyborach 4 czerwca 1989 roku.
Po kryzysie, jaki partia przeszła w latach 80., konieczna była zmiana kursu władzy. Decydenci PZPR postanowili podjąć dialog z częścią opozycji, by zachować kontrolę nad państwem.
Mimo zakończenia w 1983 roku stanu wojennego, opozycja w PRL nadal musiała działać w konspiracji. Choć naturalną reakcją na represje był ciągły opór, powoli do głosu dochodziła lewicowa część działaczy, głosząca potrzebę kompromisu z władzą. Działacze PZPR, nie potrafiący poradzić sobie z kryzysem gospodarczym, mimo oporów „betonu” zdecydowali się nawiązać rozmowy z przedstawicielami „Solidarności”.
Polityk i dowódca wojskowy, działacz komunistyczny; szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, minister obrony narodowej, I sekretarz KC PZPR, Premier PRL, Przewodniczący Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego, Przewodniczący Rady Państwa, Prezydent PRL i Prezydent RP.
Druga połowa lat 80. była dla PRL czasem zapaści gospodarczej. Władze nie potrafiły poradzić sobie z kryzysem. Społeczeństwo, spacyfikowane stanem wojennym, wykazywało apatię i obojętność wobec problemów politycznych. Przywódcy zepchniętej do podziemia „Solidarności” postanowili z oporu wobec władzy przejść do kompromisu z nią. Wywołało to lawinę, która doprowadziła do obalenia ustroju.