Pierwsze wzmianki na temat kamienicy Złota 5 pojawiły się w 1518 roku. W latach 1730-1736 w budynku funkcjonował szpital, prowadzony przez siostry miłosierdzia.
Artykuły ze słowem kluczowym "Rynek"
W XVI wieku kamienica Rynek 6 należała do rodziny Chociszewskich, stąd zwana jest kamienicą Chociszewską. W I połowie XVII wieku właścicielem budynku był Jerzy Lemko, autor rozprawy O Rzeczypospolitej.
Kamienica Rynek 20 jest budynkiem składającym się z dwu części. Elewacja części 20A jest scalona z elewacją kamienicy nr 19, tworząc z nią jedną całość. Zmiana pierwotnego planu budynku była wynikiem powojennej odbudowy.
Kamienica Rynek 17, zwana kamienicą Wieniawskich, była rodzinnym domem trzech znanych Polaków – Ignacego Baranowskiego oraz braci Henryka i Józefa Wieniawskich. Budynek został zniszczony we wrześniu 1939 roku.
W 1526 roku kamienica Rynek 16 była własnością Stanisława Mężyka, rajcy lubelskiego. Znana jest jako kamienica Muzyków, ze względu na dekoracje o tematyce muzycznej oraz portrety Henryka Wieniawskiego i Jana z Lublina.
Pierwsze informacje na temat kamienicy Rynek 15 pochodzą z 1526 roku. Budynek został zniszczony podczas bombardowania Lublina we wrześniu 1939 roku.
Kamienica Rynek 14 jest budynkiem narożnym, złożonym z dwóch części. Pierwsze informacje na jej temat pochodzą z 1471 roku.
Kamienica Rynek 12 znana jako kamienica Sobieskich, w tekstach źródłowych nazywana jest kamienicą Konopniców. W 1512 roku właścicielem budynku był Andrzej Schadurka.
Najwcześniejsze wzmianki na temat kamienicy Rynek 11 pochodzą z 1512 roku. W XVIII wieku budynek był własnością zakonu franciszkanów.
Pierwsza wzmianka na temat budynku pod adresem Rynek 10 pojawiła się w 1521 roku. W tekstach źródłowych kamienica występuje pod nazwą Gambalińskiej, Naborowskiej i Nossadyniowskiej.
Kamienica Pod Lwami przy ulicy Rynek 9 swoją nazwę przyjęła od rzeźbionych lwów na skrajnych rogach gzymsu. Pierwsze wzmianki na temat budynku pojawiły się w 1521 roku.
Już w 1488 roku kamienica Rynek 7 należała prawdopodobnie do Jadwigi Kuminożyny. Renesansowa przebudowa budynku miała miejsce w latach 1520–1540.
Pierwsza wzmianka na temat budynku pod adresem Rynek 5 pojawiła się w 1547 roku. Od 1728 roku kamienica należała do wojewody kijowskiego i wołyńskiego, Franciszka Salezego Potockiego.
W XVI wieku właścicielem kamienicy Rynek 3 był Jan Stanifusor z Krakowa. Do XIX wieku kamienica zmieniała swoich właścicieli. W 1910 roku przeszła w posiadanie rodziny Sulczyńskich.
Rynek został wytyczony po nadaniu Lublinowi prawa miejskiego. Został założony na planie zbliżonym do kwadratu. Nieregularny kształt rynku wynika z założenia placu na łuku dawnych wałów, dlatego zachodnia pierzeja jest wklęsła, a wschodnia (przylegająca do dawnych wałów) wypukła. Początkowo ze wszystkich naroży rynku wybiegały po dwie ulice. Wraz z upływem czasu i licznymi przekształceniami zabudowy rynku część ulic została zabudowana. Ukształtowanie terenu, jak również wcześniejszy narys osady znajdującej się na wzgórzu staromiejskim, uniemożliwiły wytyczenie działek o regularnym kształcie. W XVI wieku rozpoczęto proces scalania działek, co spowodowało zmiany w ukształtowaniu zabudowy rynku.
W 1533 roku właścicielem kamienicy Rynek 4 w Lublinie był Mikołaj Wiszniowski. Do końca XIX wieku budynek wielokrotnie zmieniał właścicieli. W 1965 roku przeszedł w posiadanie Skarbu Państwa.
Na środku rynku stoi budynek Trybunału Koronnego, który zastąpił drewniany ratusz spalony w 1389 roku. Murowany budynek z pewnością istniał tu już w XV wieku, o czym świadczą m.in. zachowane dokumenty informujące o odbywających się tam zebraniach Rady Miejskiej. Początkowo budynek pełnił funkcję ratusza, gdzie skupiała się cała władza sądownicza i administracyjna. Od 1578 roku mieścił się tam Trybunał Koronny – najwyższa instancja sądowa dla szlachty z Małopolski. Dziś jest tam Pałac Ślubów, a w najniższej części mieści się trasa turystyczna – Lubelska Trasa Podziemna.
Rok 1578 zaznaczył się w dziejach Polski wydarzeniem dużej wagi – powstał sąd najwyższej instancji, zwany Trybunałem Koronnym, Iudicium Ordinarium Generale Tribunalis Regni. Pełnił on funkcję sądu odwoławczego od wszelkich sądów szlacheckich, a także sądu sejmowego i królewskiego.
Ulica z jednej strony otwiera się na plac Po Farze a z drugiej na ulicę Złotą. Została wytyczona współcześnie z innymi ulicami Starego Miasta. W okresie PRL-u, do 1990 roku, nosiła nazwę Wincentego Pola.
Rok 1578 zaznaczył się w dziejach Polski wydarzeniem dużej wagi – powstał sąd najwyższej instancji, zwany Trybunałem Koronnym, Iudicium Ordinarium Generale Tribunalis Regni. Pełnił on funkcję sądu odwoławczego od wszelkich sądów szlacheckich, a także sądu sejmowego i królewskiego.