Artykuły ze słowem kluczowym "Rynek" - Leksykon - Teatr NN

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” jest samorządową instytucją kultury działającą w Lublinie na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” jest samorządową instytucją kultury działającą w Lublinie na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Rynek Starego Miasta w Lublinie

Rynek Starego Miasta w Lublinie

Rynek został wytyczony po nadaniu Lublinowi prawa miejskiego. Został założony na planie zbliżonym do kwadratu. Nieregularny kształt rynku wynika z założenia placu na łuku dawnych wałów, dlatego zachodnia pierzeja jest wklęsła, a wschodnia (przylegająca do dawnych wałów) wypukła. Początkowo ze wszystkich naroży rynku wybiegały po dwie ulice. Wraz z upływem czasu i licznymi przekształceniami zabudowy rynku część ulic została zabudowana. Ukształtowanie terenu, jak również wcześniejszy narys osady znajdującej się na wzgórzu staromiejskim, uniemożliwiły wytyczenie działek o regularnym kształcie. W XVI wieku rozpoczęto proces scalania działek, co spowodowało zmiany w ukształtowaniu zabudowy rynku.

Złota 5 w Lublinie

Pierwsze wzmianki na temat kamienicy Złota 5 pojawiły się w 1518 roku. W latach 1730-1736 w budynku funkcjonował szpital, prowadzony przez siostry miłosierdzia.

Rynek 6 w Lublinie

W XVI wieku kamienica Rynek 6 należała do rodziny Chociszewskich, stąd zwana jest kamienicą Chociszewską. W I połowie XVII wieku właścicielem budynku był Jerzy Lemko, autor rozprawy O Rzeczypospolitej.

Rynek 20 w Lublinie

Kamienica Rynek 20 jest budynkiem składającym się z dwu części. Elewacja części 20A jest scalona z elewacją kamienicy nr 19, tworząc z nią jedną całość. Zmiana pierwotnego planu budynku była wynikiem powojennej odbudowy.

Rynek 17 w Lublinie

Kamienica Rynek 17, zwana kamienicą Wieniawskich, była rodzinnym domem trzech znanych Polaków – Ignacego Baranowskiego oraz braci Henryka i Józefa Wieniawskich. Budynek został zniszczony we wrześniu 1939 roku.

Rynek 16 w Lublinie

W 1526 roku kamienica Rynek 16 była własnością Stanisława Mężyka, rajcy lubelskiego. Znana jest jako kamienica Muzyków, ze względu na dekoracje o tematyce muzycznej oraz portrety Henryka Wieniawskiego i Jana z Lublina.

Rynek 15 w Lublinie

Pierwsze informacje na temat kamienicy Rynek 15 pochodzą z 1526 roku. Budynek został zniszczony podczas bombardowania Lublina we wrześniu 1939 roku.

Rynek 14 w Lublinie

Kamienica Rynek 14 jest budynkiem narożnym, złożonym z dwóch części. Pierwsze informacje na jej temat pochodzą z 1471 roku.

Rynek 12 w Lublinie

Kamienica Rynek 12 znana jako kamienica Sobieskich, w tekstach źródłowych nazywana jest kamienicą Konopniców. W 1512 roku właścicielem budynku był Andrzej Schadurka.

Rynek 11 w Lublinie

Najwcześniejsze wzmianki na temat kamienicy Rynek 11 pochodzą z 1512 roku. W XVIII wieku budynek był własnością zakonu franciszkanów.

Rynek 10 w Lublinie

Pierwsza wzmianka na temat budynku pod adresem Rynek 10 pojawiła się w 1521 roku. W tekstach źródłowych kamienica występuje pod nazwą Gambalińskiej, Naborowskiej i Nossadyniowskiej.

Rynek 9 w Lublinie

Kamienica Pod Lwami przy ulicy Rynek 9 swoją nazwę przyjęła od rzeźbionych lwów na skrajnych rogach gzymsu. Pierwsze wzmianki na temat budynku pojawiły się w 1521 roku.

Rynek 7 w Lublinie

Już w 1488 roku kamienica Rynek 7 należała prawdopodobnie do Jadwigi Kuminożyny. Renesansowa przebudowa budynku miała miejsce w latach 1520–1540.

Rynek 5 w Lublinie

Pierwsza wzmianka na temat budynku pod adresem Rynek 5 pojawiła się w 1547 roku. Od 1728 roku kamienica należała do wojewody kijowskiego i wołyńskiego, Franciszka Salezego Potockiego.

Rynek 3 w Lublinie

W XVI wieku właścicielem kamienicy Rynek 3 był Jan Stanifusor z Krakowa. Do XIX wieku kamienica zmieniała swoich właścicieli. W 1910 roku przeszła w posiadanie rodziny Sulczyńskich.

Rynek 4 w Lublinie

W 1533 roku właścicielem kamienicy Rynek 4 w Lublinie był Mikołaj Wiszniowski. Do końca XIX wieku budynek wielokrotnie zmieniał właścicieli. W 1965 roku przeszedł w posiadanie Skarbu Państwa.

Trybunał Koronny (budynek dawnego ratusza) w Lublinie

Na środku rynku stoi budynek Trybunału Koronnego, który zastąpił drewniany ratusz spalony w 1389 roku. Murowany budynek z pewnością istniał tu już w XV wieku, o czym świadczą m.in. zachowane dokumenty informujące o odbywających się tam zebraniach Rady Miejskiej. Początkowo budynek pełnił funkcję ratusza, gdzie skupiała się cała władza sądownicza i administracyjna. Od 1578 roku mieścił się tam Trybunał Koronny – najwyższa instancja sądowa dla szlachty z Małopolski. Dziś jest tam Pałac Ślubów, a w najniższej części mieści się trasa turystyczna – Lubelska Trasa Podziemna.

Trybunał Główny Koronny

Rok 1578 zaznaczył się w dziejach Polski wydarzeniem dużej wagi – powstał sąd najwyższej instancji, zwany Trybunałem Koronnym, Iudicium Ordinarium Generale Tribunalis Regni. Pełnił on funkcję sądu odwoławczego od wszelkich sądów szlacheckich, a także sądu sejmowego i królewskiego.

Ulica Archidiakońska w Lublinie - historia ulicy

Ulica z jednej strony otwiera się na plac Po Farze a z drugiej na ulicę Złotą. Została wytyczona współcześnie z innymi ulicami Starego Miasta. W okresie PRL-u, do 1990 roku, nosiła nazwę Wincentego Pola.

Palestra trybunalska

Rok 1578 zaznaczył się w dziejach Polski wydarzeniem dużej wagi – powstał sąd najwyższej instancji, zwany Trybunałem Koronnym, Iudicium Ordinarium Generale Tribunalis Regni. Pełnił on funkcję sądu odwoławczego od wszelkich sądów szlacheckich, a także sądu sejmowego i królewskiego.