Rok 1578 zaznaczył się w dziejach Polski wydarzeniem dużej wagi – powstał sąd najwyższej instancji, zwany Trybunałem Koronnym, Iudicium Ordinarium Generale Tribunalis Regni. Pełnił on funkcję sądu odwoławczego od wszelkich sądów szlacheckich, a także sądu sejmowego i królewskiego.
Artykuły ze słowem kluczowym "Rynek Starego Miasta"
Na środku rynku stoi budynek Trybunału Koronnego, który zastąpił drewniany ratusz spalony w 1389 roku. Murowany budynek z pewnością istniał tu już w XV wieku, o czym świadczą m.in. zachowane dokumenty informujące o odbywających się tam zebraniach Rady Miejskiej. Początkowo budynek pełnił funkcję ratusza, gdzie skupiała się cała władza sądownicza i administracyjna. Od 1578 roku mieścił się tam Trybunał Koronny – najwyższa instancja sądowa dla szlachty z Małopolski. Dziś jest tam Pałac Ślubów, a w najniższej części mieści się trasa turystyczna – Lubelska Trasa Podziemna.
Rok 1578 zaznaczył się w dziejach Polski wydarzeniem dużej wagi – powstał sąd najwyższej instancji, zwany Trybunałem Koronnym, Iudicium Ordinarium Generale Tribunalis Regni. Pełnił on funkcję sądu odwoławczego od wszelkich sądów szlacheckich, a także sądu sejmowego i królewskiego.
Rok 1578 zaznaczył się w dziejach Polski wydarzeniem dużej wagi – powstał sąd najwyższej instancji, zwany Trybunałem Koronnym, Iudicium Ordinarium Generale Tribunalis Regni. Pełnił on funkcję sądu odwoławczego od wszelkich sądów szlacheckich, a także sądu sejmowego i królewskiego.
Przez ponad dwieście lat swej działalności Trybunał Koronny rozpatrywał różne sprawy. Był także w zmiennej kondycji moralnej. Stworzony jako idealistyczne wyobrażenie sądu obywatelskiego, okazał się być sądem stronniczym i sprzedajnym. Jednak warto także podkreślić, że w obradach najwyższego sądu dla Korony nieraz uczestniczyły jednostki bardzo uczciwe i skrupulatne w wypełnianiu swych obowiązków. Najgłośniejsze sprawy trybunału stały się kanwą kilku scenariuszy teatralnych. Sztuki te dotyczą zarówno legendy o sądzie diabelskim, jak również procesu Agnieszki Machówny.
Kamienica Rynek 17, zwana kamienicą Wieniawskich, była rodzinnym domem trzech znanych Polaków – Ignacego Baranowskiego oraz braci Henryka i Józefa Wieniawskich. Budynek został zniszczony we wrześniu 1939 roku.
Pierwsze informacje na temat kamienicy Rynek 15 pochodzą z 1526 roku. Budynek został zniszczony podczas bombardowania Lublina we wrześniu 1939 roku.
Kamienica Rynek 14 jest budynkiem narożnym, złożonym z dwóch części. Pierwsze informacje na jej temat pochodzą z 1471 roku.
W 1519 roku kamienica Rynek 13 była własnością Feliksa i Stefana Cudynów. Jeszcze w tym roku nowym właścicielem budynku został Jan z Osmolic.
Najwcześniejsze wzmianki na temat kamienicy Rynek 11 pochodzą z 1512 roku. W XVIII wieku budynek był własnością zakonu franciszkanów.
Pierwsza wzmianka na temat budynku pod adresem Rynek 10 pojawiła się w 1521 roku. W tekstach źródłowych kamienica występuje pod nazwą Gambalińskiej, Naborowskiej i Nossadyniowskiej.
Kamienica Pod Lwami przy ulicy Rynek 9 swoją nazwę przyjęła od rzeźbionych lwów na skrajnych rogach gzymsu. Pierwsze wzmianki na temat budynku pojawiły się w 1521 roku.
Kamienica numer 8 przy ulicy Rynek w Lublinie jest zabytkiem pod wieloma względami wyjątkowym. W jej wnętrzach, w piwnicy i w sali na parterze, zachowały się unikatowe XVI-wieczne polichromie będące rzadkim na terenie Polski przykładem kultury mieszczańskiej epoki renesansu.
Już w 1488 roku kamienica Rynek 7 należała prawdopodobnie do Jadwigi Kuminożyny. Renesansowa przebudowa budynku miała miejsce w latach 1520–1540.
W XVI wieku kamienica Rynek 6 należała do rodziny Chociszewskich, stąd zwana jest kamienicą Chociszewską. W I połowie XVII wieku właścicielem budynku był Jerzy Lemko, autor rozprawy O Rzeczypospolitej.
W 1533 roku właścicielem kamienicy Rynek 4 w Lublinie był Mikołaj Wiszniowski. Do końca XIX wieku budynek wielokrotnie zmieniał właścicieli. Przez lata na parterze znajdowała się Karczma Trybunalska, obecnie – restauracja Trybunalska.