XVII wiek to dla Rzeczypospolitej wiek wojen. Nastroje spowodowane tym stanem znalazły swoje odbicie w literaturze, również tej związanej z Lublinem. Miasto przemierzali słynni wojownicy: Chmielnicki, Sapieha, Potocki, Lubomirski, Karol Gustaw oraz Michał Wiśniowiecki i Jan Sobieski. Ważne i wyjątkowe zdarzenia zostały odnotowane w dziełach takich twórców jak Paweł Ruszel, Samuel Twardowski, Mikołaj Jemiołowski, Krzysztof Opaliński i wielu innych. Lublin był miastem trybunalskim, tu znajdował się sąd. Kilku znakomitych autorów barokowych miało okazję przyjrzeć się lubelskim rozprawom z bliska, gdyż sprawy niejednokrotnie dotyczyły ich samych bądź ich krewnych. Los chciał, że to właśnie Wespazjan Kochowski, Wacław Potocki i Jan Chryzostom Pasek kojarzyli zapewne Lublin właśnie z… trybunałem i jego częstymi (często opisywanymi) niedociągnięciami. Ale na szczęście dla miasta w literaturze znalazły się również opisy innych wyznaczników lubelskości, jak np. ciekawe dzielnice, dobrzy mieszkańcy, legendarne kościoły i najlepsze gospody. Dzięki temu, mimo niełatwych, krwawych czasów, z tekstów literackich XVII wieku wyłania się pogodny obraz Lublina – tolerancyjnej stolicy regionu.
Artykuły ze słowem kluczowym "Paweł Ruszel"
Z historią Lublina związana jest nierozerwalnie historia relikwii Drzewa Krzyża Świętego. Jest ona spisana w dwóch dziełach ojca Pawła Ruszla, lubelskiego dominikanina: Fawor niebieski (1649) i Skarb nigdy nie przebrany kościoła Ś. katolickiego krzyż Pański, (1655, 1656). Drugie z wymienionych dzieł składało się z trzech części. Dwie pierwsze części Skarbu były wydrukowane we wspólnym tomie w 1655 roku, natomiast trzecia część zatytułowana Księga o cudach wielkich ukazała się w roku 1656. Druki zostały wytłoczone w lubelskiej Drukarni Jana Wieczorkowicza.
Hieronim Łopaciński urodził się w roku 1860 w Ośnie Górnym na Kujawach. Do Lublina przybył w roku 1884 gdzie został prof. filologii i historii w Lubelskim Gimnazjum Męskim.