Religijność ludowa była ściśle związana z kulturą ludową. Ze względu na długotrwałe procesy inkulturacji, nie zawsze pokrywała się z religijnością instytucjonalną (kościelną), a nawet od niej odbiegała. Tworzyła się w sposób żywy i spontaniczny oraz wyrażała w pewnych tradycjach, języku, nabożeństwach, pielgrzymkach, miejscach świętych, sztuce. Często mieszała się z licznymi elementami folkloru, nawet zabobonu, a przejawiała w bogactwie kultury i praktyk religijnych oraz we wszechstronnym powiązaniu religii z życiem codziennym ludności. Ludowa wersja Biblii funkcjonowała w postaci rozproszonych wątków i obrazów, przede wszystkim w przekazie ustnym. Wiele z opowieści religijnych pochodziło także od apokryfów. Wierzono w sensie dosłownym i literalnym w biblijny obraz stworzenia świata, który był dziełem o strukturze hierarchicznej oraz świadczył o wszechmocy Boga. Wspólną cechę wszystkich istot i wszechświata stanowiło pochodzenie z Boskiej kreacji. To przekonanie dawało podstawę dla poczucia człowieka o jego łączności i jedności ze światem, tak jak i solidarnej walki z żywiołami śmierci i zniszczenia.
Najwyższe miejsce w hierarchicznej strukturze świata oraz bytów nadnaturalnych, zajmowała postać Boga, przebywającego w górnym, niewidocznym dla oczu śmiertelników rejonie niebios. Wznosił się tam tron lub pałac przewyższający swym blaskiem słońce, księżyc i gwiazdy wszelkie z nieba biorące światło. Bóg był stwórcą, prawodawcą i władcą świata, chociaż jego moc ograniczał w pewnym stopniu Diabeł. W wierzeniach ludowych często był „bogiem oddalonym”, pasywnym, który po kreacji stworzenia nie ingerował bezpośrednio w losy ludzi i był jedynie źródłem magicznej mocy sprawczej. Pasywność Boga podkreślał dodatkowo fakt, że w kontaktach między nim i ludźmi pośredniczyli z reguły Jezus, Matka Boska i liczni święci.