Dzielnica Lublina znajdująca się w północno-zachodniej części miasta. Pierwotnie wieś należąca między innymi do rodzin Lubomelskich, Tarłów, Leszczyńskich, następnie miasteczko, w 1916 roku włączone w administracyjny obszar miasta Lublina. Na Wieniawę od wschodu prowadziły ulice: Czechowska, Stanisława Leszczyńskiego, od południa – aleja Długosza, od północy zaś ulica Snopkowska.
Artykuły ze słowem kluczowym "miasteczko"
W tradycyjnym miasteczku-sztetł na Lubelszczyźnie środkiem układu był rynek, od którego odchodziły kolejne bloki coraz mniej zwartej zabudowy, przechodzące wzdłuż kilku dojazdowych dróg we wstęgę rolniczych przedmieść. Dopóki w drugiej ćwierci XX wieku nie rozpoczęto zadrzewiania części niektórych rynków, centra takich osiedli były na ogół pozbawione zieleni, która, we wspomnieniach mieszkańców miasteczek, wybuchała ogródkami, sadami, polami i łąkami już na obrzeżach sztetł.
Plan Frampola. Na podstawie wstępnego planu pomiarowego Frampola z 1946 roku
wykonanego przez B. Bendkowskiego i K. Pietrzaka,
repr.: W. Trzebiński, Działalność urbanistyczna magnatów i szlachty w Polsce w XVIII wieku, Warszawa 1962, s. 68,
źródło: J. Górak, Miasta i miasteczka Zamojszczyzny, Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, Zamość 1990, s. 33
Międzyrzec Podlaski po raz pierwszy został wzmiankowany w źródłach pisanych w 1390 r. Proces lokacji miasta na prawie magdeburskim nastąpił ok. 1434- 1438 roku. W XVIII w. miasto było znaczącym ośrodkiem handlowym i rzemieślniczym. Międzyrzec słynął z wyrobu szczeciny i handlu suknem. W czasie powstania listopadowego i styczniowego powstańcy toczyli w mieście walki. 29 VII 1831 r. pod Międzyrzecem miała miejsce zwycięską bitwa oddziałów polskich. Przed I wojną światową Międzyrzec był dużym ośrodkiem handlowym, przemysłowym i rzemieślniczym. Szczególną rolę odgrywał przemysł szczeciniarski, który był największym ośrodkiem tego typu w kraju. We wrześniu 1939 r. miasto zostało zajęte przez wojska niemieckie. Na terenie Międzyrzeca zostało utworzone getto, do którego zwożono ludność żydowską z pobliskich miejscowości. W 1944 r. oddziały radzieckie wyzwoliły miasto z pod okupacji niemieckiej.
Aby zrozumieć drewnianą architekturę miasteczek, szczególnie jej schyłkową fazę na Lubelszczyźnie od przełomu XIX/XX w., należy sięgnąć do różnorodnych źródeł wiedzy i spojrzeć na nią jako na odwzorowanie dawnego życia codziennego. Główne uwarunkowania rozwoju miasteczkowej drewnianej architektury w tym okresie to: tradycja, szczególnie silna w społeczności żydowskiej i u katolików-rolników, następnie narastające tempo zmian własnościowych i rodzinnych podziałów nieruchomości, ubóstwo, pożary, zniszczenia wojenne, rozwój budownictwa z materiałów ognioodpornych, koncepcje odbudowy i odnowy polskiego miasteczka po I wojnie światowej.