Dziennikarka radiowa specjalizująca się w reportażu i dokumencie.
Artykuły ze słowem kluczowym "ludzie lubelskiego radia"
Dziennikarka radiowa, reportażystka. Studiowała filologię polską na UMCS, realizując jednocześnie swoje pasje aktorskie w lubelskich teatrach alternatywnych, m. in. teatrze Gong II oraz Teatrze Provisorium. W 1975 roku rozpoczęła pracę w regionalnej rozgłośni Polskiego Radia w Lublinie, z która związana jest już od 30 lat; obecnie kieruje tam Redakcją Reportażu.
„Nie ma recepty na dobry reportaż” – mówi Małgorzata Sawicka. Najważniejsze – ma on zainteresować słuchacza i obudzić w nim emocje. Aby reportaż był ciekawy, sam reporter powinien być ciekaw świata i ludzi. Rozmówca jak detektor wykryje, czy reporter naprawdę się przejął jego losem, czy tylko udaje. „W ogóle jeśli ktoś nie lubi ludzi nie powinien robić reportażu. Może najwyżej pisać wiadomości do dziennika” – uważa Małgorzata Sawicka.
Według redaktor Sawickiej reportaż radiowy tym różni się od publicystycznych świadectw i zapisów zdarzeń, że musi być w nim ukazana cała głębia tematu. Nie jest dziełem sztuki radiowej audycja polegająca na rejestrowaniu faktów i relacjonowaniu ich bez głębszej penetracji egzystencjalnej, zadawania pytań i poddawania ocenie wyborów i postaw. Taka audycja stanie się tylko gorącą relacją, sprawozdaniem dźwiękowym noszącym cechy reportażu. W terminologii radiowej nazwano to „wstawką” lub „dźwiękową relacją reporterską”. Nie ma on jednak walorów artystycznych. Tu potrzebna jest ingerencja twórcy reportażu, który poprzez ujęcie tematu i dodatkowe środki wyrazu nada audycji taki walor. Czasem wystarczy umiejętny montaż wypowiedzi lub odautorska narracja by wskazać na głębszą, psychologiczną treść.
Dziennikarka, poetka, ur. 11 lutego 1942 roku w Lublinie, gdzie ukończyła filologię polską na UMCS (1965). Od początku lat 60. publikowała wiersze w prasie literackiej Lublina, następnie drukowała je we „Współczesności”, „Regionach”, „Toposie" oraz lubelskim „Akcencie”. Wydała tomy poetyckie: Tworzenie ptaków (Wyd. Lubelskie 1967), Omijanie czasu (Wyd. Lubelskie 1971), Hymn i alarm (Warszawa 1992, Wyd. Przedświt) i Skrajem dnia (Warszawa 1999, Wyd. Przedświt).
Radio w Lublinie mogło się rozwijać przez wszystkie te okresy przede wszystkim dzięki staraniom osób, które uwierzyły, że Lublin zasługuje na własną rozgłośnię.
Stanisław Fornal (ur. 1933) – autor słuchowisk radiowych i reportaży, satyryk. Ukończył filologię polską (uniwersytety we Wrocławiu i Łodzi, 1951–1956). W latach 1956–1975 był dziennikarzem Rozgłośni PR w Kielcach, gdzie m.in. kierował Redakcją Literacką. Od 1975 do 1982 roku – zastępca redaktora naczelnego Rozgłośni Lubelskiej.
Danuta Bieniaszkiewicz (1928–2008)