„Niezwykle to delikatna i umykająca wędzidłom periodyzacji sprawa, ale zaryzykujmy twierdzenie, iż nowy, oznaczony profesjonalną dumą etos sztuki lubelskiej zarysował się gdzieś w połowie pierwszej dekady XX wieku. (...)
Tamten Lublin szkicował terytorium własnej kultury artystycznej, opierając się na wzorach sprawdzonych, tak czy owak akademickich: jakoś przyjaznych, bo łatwo rozpoznawalnych, ulegających niewielkim zmianom w czasie — w przeciwieństwie do innej sztuki, która właśnie z kwestionowania zastanych wzorów i norm, nie tylko estetycznych, uczyniła fundamentalną zasadę kreacji. (...)
Przed wybuchem drugiej wojny światowej artyści ponad stutysięcznego miasta tworzyli już świadome swych celów środowisko, które zajmowało dość wysokie miejsce w lokalnej hierarchii wartości kulturowych.”