Kolej Sadurki–Nałęczów–Miłocin–Palikije i Palikije–Bełżyce z odgałęzieniami do Wojciechowa, Pociejowa i Antopola została wybudowana latach 1923–1925. Prześwit toru wynosił 750 mm.
Artykuły ze słowem kluczowym "cukrownia"
Kolej została wybudowana w 1926 roku; łączyła – jak sama nazwa wskazuje – cukrownię „Lublin” i skład buraków położony w pobliżu obecnej zajezdni trolejbusowej na Helenowie; na trasie było odgałęzienie do cegielni w okolicach obecnej ulicy Glinianej.
W II połowie XIX wieku na Lubelszczyźnie funkcjonowało pięć cukrowni: w powiecie hrubieszowskim – „Poturzyn”, janowskim – „Zakrzówek”, lubartowskim – „Ludwików”, puławskim – „Opole Lubelskie” i tomaszowskim – cukrownia „Mircze”. Ponieważ ciągle było miejsce i przestrzeń na kolejne plantacje, zatem powstała inicjatywa by uruchomić taki zakład w Lublinie. Zadecydowała tym m.in. bliskość obszarów gdzie już rozwijano uprawy buraków cukrowych – południowa cześć Lubelszczyzny i Zamojskie. Ważnym argumentem była też duża liczba majątków należących do ziemian, gwarantujących właściwe warunki uprawy (58 proc.). Dzięki położeniu cukrowni w pobliżu miasta zakład miał zapewniony rynek zbytu, możliwości współpracy z innymi zakładami – np. metalowymi – i instytucjami finansowymi, a istniejące zaplecze usługowo-handlowe zapewniało pracownikom godziwe warunki życia.
We wrześniu 1908 roku cukrownia w Milejowie zbudowała kolejkę konną o szerokości toru 600 mm do przewozu węgla, buraków i cukru do Zgniłej Strugi, gdzie mieściły się odkrywki torfu, i do dużego majątku w Krzesimowie.
Kolej Bystrzyca–Łęczna, a właściwie Nasutów–Bystrzyca–Jawidz–Łęczna miała prześwit toru 600 mm, zbudowały ją w czasie I wojny światowej wojska niemieckie.