Teatr prywatny, powołany do życia w 1988 roku przez dwójkę aktorów Teatru Wizji i Ruchu – Mirosława Olszówkę i Małgorzatę Mazurkiewicz. Poprzez wykorzystanie różnych technik ruchu, plastyki, światła i muzyki nadali swemu teatrowi własny, niepowtarzalny charakter. Zagrali setki przedstawień w kraju i za granicą.
Artykuły ze słowem kluczowym "Brama Grodzka"
Lubelskie Studio Teatralne było instytucją miejską istniejącą od 1987 roku. Jego siedzibą była Brama Grodzka w Lublinie. Działały tu cztery teatry: Teatr Wizji i Ruchu, Scena 6, teatr Provisorium i Grupa Chwilowa. Pierwszym dyrektorem LST był Sławomir Jankowski, pełnił tę funkcję do 1989 roku. Jego miejsce zajął Aleksander Szpecht, który kierował LST do 1991 roku.
Dominik Merlini (1730–1797) – architekt włoskiego pochodzenia, działający głównie w Warszawie. W Lublinie przebudował Trybunał Koronny oraz Bramę Grodzką.
Twórca i dyrektor Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN” w Lublinie, aktor teatru Grupa Chwilowa i reżyser Teatru NN, autor aranżacji wnętrz Bramy Grodzkiej i działań w przestrzeniach miasta, animator kultury, działacz opozycji w okresie PRL, autor książek. Laureat wielu nagród i wyróżnień.
Absolwent Wydziału Fizyki Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1980). Założyciel, a następnie dyrektor Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”. Reżyser przedstawień Teatru NN, a także Misteriów Pamięci m.in.: „Jedna Ziemia – Dwie Świątynie” (2000), „Dzień Pięciu Modlitw” (2000), mających miejsce w przestrzeniach Lublina. Twórca wystaw w przestrzeni Bramy Grodzkiej oraz wystawy „Elementarz” (2003) mieszczącej się w jednym z baraków byłego obozu koncentracyjnego na Majdanku. Autor trzytomowej monografii książkowej Czechowicz. W poszukiwaniu ukrytego miasta (2006-2008) oraz publikacji: Kręgi Pamięci
(2008), Artystyczne i animatorskie działania w przestrzeni miasta związane z Pamięcią
(2010), Przewodnik po historii słowa drukowanego w Lublinie
(2014), Teatr Pamięci Teatru NN. Lublin 1997-2017
(2017). Laureat licznych nagród i wyróżnień: Nagroda Wielka Honorowa Fundacji Kultury (2001), Nagroda im. Łukasza Hirszowicza (2004), Nagroda im. ks. Stanisława Musiała (2011), Nagroda im. Jerzego Giedroycia (2011), Europejska Nagroda Obywatelska (2013), Nagroda im. Ireny Sendlerowej (2014), Nagroda POLIN (2015), Nagroda HAC Award for Concord (2019).
W okresie powojennym Brama Grodzka została przekazana przez Ministerstwo Skarbu Zarządowi Miejskiemu, jako „opuszczone mienie pożydowskie”. Władze miasta szybko uzyskały fundusze na jej odbudowę, która została zrealizowana według projektu sporządzonego przez inż. Zamorskiego. W trakcie prac zlikwidowano wcześniejsze podziały traktowe i utworzono jedno duże pomieszczenie na piętrze, z czasem przekształcone na salę widowiskową. Sala została nakryta nowym stropem żelbetowym z kasetonami. Ponadto sklepy w Bramie funkcjonalnie zostały od niej oderwane i włączone w program użytkowy sąsiednich kamienic. W 1954 roku odrestaurowano fasadę, co zakończyło remont. Brama była już gotowa, na przyjęcie swoich nowych mieszkańców.
Brama Grodzka jest jednym z pierwszych murowanych elementów obwarowań miasta wybudowanych w 1342 roku po zezwoleniu Kazimierza Wielkiego. U schyłku XVIII wieku przeprowadzono remont obiektu, którego wykonanie zlecono Dominikowi Merliniemu. Przez wieki Brama Grodzka zwana była także Bramą Żydowską, ponieważ była przejściem pomiędzy Starym Miastem a dzielnicą żydowską.
Szlak obejmuje istniejące i nieistniejące miejsca związane z historią i kulturą Żydów zamieszkujących w Lublinie przed II wojną światową.
Głównym celem Towarzystwa, które zostało powołane w 1964 roku, jest upowszechnianie sztuk plastycznych i budzenie w społeczeństwie zainteresowania sztuką. Jego członkowie, to sympatycy i twórcy sztuki, którzy w większości zajmują się sztuką nieprofesjonalnie. Osoby w różnym wieku i różnych profesji łączy jedno – umiłowanie sztuki.
Historia nieruchomości zlokalizowanej w Lublinie przy ulicy Grodzkiej 25. Obecnie adres nie istnieje.
Historia nieruchomości zlokalizowanej w Lublinie przy ulicy Grodzkiej 21 oraz budynku Bramy Grodzkiej.
Dokumentacja została sporządzona na podstawie materiałów archiwalnych przechowywanych w Archiwum Państwowym w Lublinie oraz na podstawie archiwów Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”: programu Historia Mówiona i Pracowni Ikonografii. Dokumentacja powstała na potrzeby projeku „Archiwum Miasta”.
Do 1317 roku Lublin był już znacznym ośrodkiem gospodarczym, w którym najważniejszą rolę odgrywały handel i rzemiosło. Ale dopiero przywilej lokacyjny z 1317 roku zapewnił miastu intensywny rozwój. Wydarzeniem, które zachwiało koniunkturą Lublina był najazd tatarski w 1341 roku, który zniszczył miasto. Walkę z najeźdźcami stoczył Kazimierz Wielki na prawym brzegu Bystrzycy; stąd nazwa wsi, a następnie dzielnicy – Tatary.
Towarzystwo Kultury Teatralnej (TKT) jest stowarzyszeniem ludzi uznających teatr za istotną wartość życia społecznego oraz uczestniczących w twórczości i edukacji teatralnej.
Dzięki działalności lubelskiego oddziału TKT wiele osób i środowisk związanych z amatorskim ruchem teatralnym w Lublinie i regionie otrzymało dla swojej działalności profesjonalne wsparcie merytoryczne i instytucjonalne.
Zanim Włodzimierz Staniewski stał się jednym z najbardziej oryginalnych twórców teatralnych, a Gardzienice jednym z najbardziej rozpoznawalnych miejsc na polskiej mapie teatralnej, musiał zmierzyć się trudnym wyzwaniem budowania działalności teatralnej od podstaw oraz odnaleźć swoje miejsce w Lublinie i Gardzienicach. Poszukiwania te zawiodły go m.in. do Bramy Grodzkiej.
Historia tej lubelskiej szkoły plastycznej sięga 1927 roku. W czasie swojego istnienia szkoła wielokrotnie zmieniała nazwę. Obecnie jest to Zespół Szkół Plastycznych, w skład którego wchodzi Ogólnokształcąca Szkoła Sztuk Pięknych i Liceum Plastyczne.
Udział Ewy Benesz w wydarzeniach organizowanych lub współorganizowanych przez Ośrodek "Brama Grodzka - Teatr NN":
Schodząc w dół ulicy Grodzkiej, przechodzimy przez Bramę Grodzką na żydowskie Podzamcze.