Biogramy najważniejszych architektów tworzących w Lublinie i dla Lublina. Wybrane zostały nazwiska twórców, którzy mieli największy wpływ na architekturę miasta. W grupie tej pojawiają się nazwiska o ogólnopolskim zasięgu, takie jak: Dominik Merlini, Marian Lalewicz, Oskar Sosnowski czy Oskar Hansen.
Artykuły ze słowem kluczowym "architekci"
Tadeusz Witkowski (1904–1986) – architekt lubelski, autor m.in. Biblioteki Międzyuczelnianej przy ulicy Radziszewskiego 11, Gmachu Fizyki i Chemii przy ulicy M. Curie-Skłodowskiej, a także licznych domów i willi.
Tylman z Gameren (1632–1706), architekt holenderskiego pochodzenia, przedstawiciel klasycyzującego nurtu w dojrzałym baroku, architekt Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, Michała Korybuta Wiśniowieckiego oraz Jana III Sobieskiego. Autor wielu założeń pałacowych, m.in. rezydencji w Ujazdowie, pałacu Krasińskich i pałacu Paca w Warszawie, budowli sakralnych, m.in. kościoła pw. św. Anny w Krakowie, kościoła bernardynów na Czerniakowie w Warszawie, kościoła pw. Wniebowzięcia NMP w Węgrowie, a także nagrobków, np. nagrobka Zofii z Opalińskich Lubomirskiej w kościele w Końskowoli. W Lublinie zaprojektował pałac Czartoryskich.
Gustaw Landau-Gutenteger (1870–1917) – architekt miasta Łodzi. W Lublinie zaprojektował gmach Kasy Przemysłowców Lubelskich na rogu ulicy Kołłątaja i Krakowskiego Przedmieścia – dzisiejszy hotel Lublinianka.
Marian Lalewicz (1878–1944) – architekt, pedagog. Pracę jako architekt rozpoczął w Petersburgu. W Polsce poświęcił się restauracji zabytkowych budowli warszawskich, m.in. pałacu Raczyńskich, pałacu Ossolińskich, pałacu Staszica w Warszawie. Zaprojektował budynek firmy Ericsson, gmach Banku Rolnego, Instytut Geologiczny w Warszawie, zajmował się także projektowaniem domów i willi. Pracował w Kaliszu, Siedlcach, Sosnowcu, Gdyni. W Lublinie zaprojektował budynek Państwowego Banku Rolnego przy ulicy Chopina 6, przebudował gmach Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego przy Alejach Racławickich oraz kościół akademicki przy ulicy Radziszewskiego.
Karol Kozłowski (1847–1902) – architekt działający głównie w Warszawie. Dla Lublina zaprojektował gmach Teatru im. J. Osterwy przy ulicy Narutowicza.
Henryk Marconi (1792–1863), architekt włoskiego pochodzenia, działający głównie w Warszawie. W Lublinie przebudował pałac Lubomirskich na placu Litewskim.
Ignacy Kędzierski – architekt, urbanista. W latach 30. XX wieku wykonał plan regulacyjny miasta Lublina. Zaprojektował gmach Bobolanum (1922–1923), gmach Izby Skarbowej przy ul. Spokojnej 4 (1923–1925), Szkołę Powszechną na Czwartku (1924), oraz odbudowę ratusza (1947–1953).
Bohdan Kelles-Krauze – architekt powiatu lubelskiego, malarz. W Lublinie zaprojektował m.in. łaźnię miejską przy ul. Bronowickiej 2 (1922), Gmach Poczty Głównej przy Krakowskim Przedmieściu 50 (1923–1924, we współpracy z Jerzym Siennickim), gmach Gimnazjum ss. urszulanek przy ul. Narutowicza 10 (1925), gmach Gimnazjum im. Zamoyskiego przy ul. Ogrodowej (1925) oraz wiele domów mieszkalnych (m.in. przy ul. Grottgera 8, Głowackiego 20, Chopina 8, Ogrodowej 4).
Józef Pius Dziekoński – architekt, konserwator zabytków, pedagog. Jego projekty były inspiracją dla lubelskich architektów, m.in. przy budowie Szpitala Dziecięcego im. Vetterów przy ul. Staszica 11.
Czesław Doria-Dernałowicz – architekt, konserwator zabytków, pedagog. W Lublinie zaprojektował Dom Partii (obecnie budynek Uniwersytetu Medycznego przy Alejach Racławickich), budynek Wydziału Farmacji Akademii Medycznej (obecnie budynek Uniwersytetu Medycznego przy ulicy Radziwiłłowskiej), gmach Wojewódzkiej Komendy Policji przy ulicy Narutowicza. Jest autorem renowacji i odbudowy kamienic przy Rynku 8 i Rynku 12 oraz pałacu Czartoryskich i hotelu Europa.
Feliks Łodzia-Bieczyński (1799–1885), inżynier gubernialny Lublina i guberni lubelskiej. Autor planu Lublina z 1829 roku, projektu założenia Ogrodu Saskiego w Lublinie, projektu urządzenia i wybrukowania ulicy Świętoduskiej, projektu utworzenia ulicy Kapucyńskiej. Autor broszur Spis szczegółowy drzew ozdobnych, krzewów, półkrzewów, kwiatów trwałych i letnich, bulwowych i cebulowych [...] żyjących w ogrodzie publicznym miejskim oraz na trawnikach przez gmachem Rządu Gubernialnego i Miasta Lublina przyszłość.
Antonio Corazzi (1792–1877), architekt włoskiego pochodzenia, przybył do Polski z inicjatywy Stanisława Staszica, działał tu w latach 1818–1847, m.in. jako budowniczy miasta Warszawy. Autor projektów budynków użyteczności publicznej, m.in. gmachu Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie, gmachu Teatru Wielkiego w Warszawie, autor projektu regulacji placu Bankowego w Warszawie. W Lublinie pracował przy przebudowie furty jezuickiej w Wieżę Trynitarską oraz przy przebudowie fasady archikatedry.
Jakub Balin (zm. 1623) – murator, architekt renesansu lubelskiego. Najważniejszą realizacją architektoniczną Jakuba Balina jest przebudowa fary pw. śś. Jana Chrzciciela i Bartłomieja Apostoła w Kazimierzu Dolnym. W Lublinie był autorem przebudowy kościoła oo. bernardynów pw. Nawrócenia św. Pawła, kościoła pw. Matki Boskiej Szkaplerznej należącego do zakonu karmelitów bosych (dzisiejszy ratusz) oraz dworu Rafała Leszczyńskiego przy kościele karmelitów bosych.
Przewodnik po zabytkach Lublina i ich historii