Hrubieszowski ubiór kobiecy
Dziewczęta i młode kobiety nosiły białe, samodziałowe, obcisłe kaftany z rękawami lub bez, tzw. ,,kurtyki”. Kurtyk do pasa był obcisły, od pasa rozszerzał się i opadał na biodra. Ślepe kieszonki i brzegi kurtyka zdobione były czarnym aksamitem.
Koszule lniane posiadały rozłożysty wykładany kołnierz i falbanki u rękawów. Kołnierz i falbanki zdobiono haftem krzyżowym lub podwójnym ściegiem w liniach łamanych.
Spódnice lniane „malowanki” noszono takie same, jak w powiecie biłgorajskim lub zamojskim. Lniana zapaska, u dołu zdobiona czerwonym ściegiem, nakrywała całą spódnicę. W zimie noszono jednobarwne spódnice wełniane, samodziałowe, zdobione u dołu tkanymi pasami barwnymi.
Dziewczęta i młode kobiety nosiły białe, samodziałowe, obcisłe kaftany z rękawami lub bez, tzw. ,,kurtyki”. Kurtyk do pasa był obcisły, od pasa rozszerzał się i opadał na biodra. Ślepe kieszonki i brzegi kurtyka zdobione były czarnym aksamitem.
W południowej części powiatu hrubieszowskiego kobiety nosiły białe sukmany, z tyłu fałdowane, zdobione wełnianym, granatowym i czerwonym sznurkiem. Drugą odmianę sukmany stanowiła ciemnoszara kapota sięgająca poniżej kostek, z rozłożystym kołnierzem i szerokimi klapami. Białą sukmanę i kapotę opasywano tkaną na warsztacie, barwną „krają”.
Ubiór głowy stanowiła „humełka” zwana też „kimbałką”. Na owinięte na kimbałce włosy wkładano czepek siatkowy, następnie wiązano chustką w formie czapki.
Ubiory ludowe z południowej części Chełmskiego należą do typu ubiorów noszonych w Hrubieszowskiem.
Źródło:
Janusz Świeży, Stroje ludowe Lubelszczyny, Warszawa 1954