Obrzędy rodzinne - Imię dziecka
Wybór imienia dziecka należał do rodziców. Bardzo często nadawano imiona noszone przez dziadków lub bardziej znanych świętych, a przede wszystkim takie, jakie dziecko sobie przyniosło w dniu narodzin (jeśli nie było to imię świętego, wtedy wybierano takie, by dziecko miało swego patrona). W kościele imię podawał ojciec chrzestny, nie mogła tego czynić kobieta.
U polskich Żydów nie wolno było nadawać dzieciom imienia żyjących w rodzinie osób, ponieważ osoba, której imię nadano mogłaby umrzeć. Nowonarodzony otrzymuje imię po przodku (zmarłym), a zarazem z imieniem przechodzą na dziecko zalety jego ducha, odradza się w nim duch przodków. Dlatego gdy kto umrze w rodzinie, gorącem życzeniem jest nadać prędko imię po zmarłym nowonarodzonemu, bo duch zmarłego dopiero od tej chwili ma się dobrze (Biegeleisen H., Matka i dziecko w zwyczajach, obrzędach i praktykach ludu polskiego, Lwów 1927, s. 236).