Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Franciszek Borowiecki (1868-1962)

- właściwe nazwisko Borówka, (zmiana nazwiska w 1925 r.), artysta lutnik, właściciel pracowni i sklepu w Lublinie. Ur. 17 IX we wsi Niwki k. Zawiercia w rodzinie rolnika i stelmacha Piotra oraz Wiktorii z domu Karcz. Od najwcześniejszych lat zafascynowany skrzypcami. W wieku 7 lat wykonał pierwszy instrument z drewna sosnowego. Po ukończeniu szkoły powszechnej pracował jako stolarz w Zawierciu i Częstochowie. Uczył się rzeźby, snycerstwa, rysun­ku, uczęszczał na lekcje muzyki, pobierał nauki u architektów. Nauczył się gry na skrzypcach, altówce i wiolonczeli. Odwiedzał pracownie lutni­ków w Warszawie. Przemierzył Polskę w poszukiwaniu starych skrzypiec, których tajemnicę chciał zgłębić. Lutnikiem został dzięki Stanisławowi Barcewiczowi, który opiniował jego skrzypce, wykonane ok. 1900 r. Zna­komici artyści muzycy: Izydor Lotto, Paweł Kochański, Eugenia Umińska, Henri Marteau pozytywnie oceniali instrumenty Borowieckiego.

    W 1909 r. Borowiecki przyjechał do Lublina, gdzie w 1910 r. otworzył pracownię. Lutnictwo nie zapewniało stałego utrzymania, toteż w „Skła­dzie Muzycznym oraz Artystycznej Pracowni Instrumentów Smyczko­wych" Borowieckiego oferowano nuty, gramofony, skrzypce, mandoliny, harmonie, banja i ... rowery. Pierwszym wykonanym w lubelskiej pra­cowni instrumentem był kontrabas (mistrz wykonał tylko dwa kontra­basy).

    Instrumenty Borowieckiego były wystawiane w Częstochowie, Lubli­nie, Poznaniu, Krakowie i Lwowie. W 1929 r. na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu otrzymał złoty medal za wiolonczelę, a w 1936 r. na Ogólnopolskim Konkursie Instrumentów Smyczkowych w Krakowie I nagrodę i złoty medal. W orkiestrze Lubelskiego Towarzystwa Muzycz­nego Borowiecki grywał na skrzypcach i altówce. Jego pracownia była czynna także w czasie okupacji hitlerowskiej. W 1950 r. częściowy paraliż ograniczył sprawność lutnika. Jednakże już w 1954 r. na Międzynarodowym Konkursie Kwartetów w Belgii jego kwartet otrzymał największą liczbę punktów spośród 4 kwartetów polskich i w 1956 r. eksponowano go na Targach w Poznaniu. Borowiecki działał w Zrzeszeniu Polskich Arty­stów Lutników. W 1955 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, a w 1956 r. Na­grodę Artystyczną m. Lublina. Zm. 6 V, pochowany został na cmentarzu przy ul. Lipowej.

    Z małżeństwa z Marianną Sukiennik, zawartego w 1893 r., Borowiecki miał 8 dzieci: Honoratę (1895—1953), Bronisława (1899—1918), Kazimie­rza Józefa (1904—1987), Lucynę Mariannę (1906), Władysława Sławomira (1910—1984), Annę Zofię (1913) i dwoje zmarłych w dzieciństwie. Pra­cownię korekty instrumentów muzycznych prowadził w Radomiu Wła­dysław Sławomir. W Lublinie z ojcem Franciszkiem współpracował Ka­zimierz Józef, z wykształcenia prawnik, który po śmierci ojca prowadził pracownię korekty instrumentów i skład muzyczny w lokalu firmy przy ul. Królewskiej.

Grażyna Jakimińska

Źródło:

Słownik biograficzny miasta Lublina, red. Witusik Adam A., Skarbek Jan , Radzik Tadeusz, Lublin 1993