Franciszek Borowiecki (1868-1962)
- właściwe nazwisko Borówka, (zmiana nazwiska w 1925 r.), artysta lutnik, właściciel pracowni i sklepu w Lublinie. Ur. 17 IX we wsi Niwki k. Zawiercia w rodzinie rolnika i stelmacha Piotra oraz Wiktorii z domu Karcz. Od najwcześniejszych lat zafascynowany skrzypcami. W wieku 7 lat wykonał pierwszy instrument z drewna sosnowego. Po ukończeniu szkoły powszechnej pracował jako stolarz w Zawierciu i Częstochowie. Uczył się rzeźby, snycerstwa, rysunku, uczęszczał na lekcje muzyki, pobierał nauki u architektów. Nauczył się gry na skrzypcach, altówce i wiolonczeli. Odwiedzał pracownie lutników w Warszawie. Przemierzył Polskę w poszukiwaniu starych skrzypiec, których tajemnicę chciał zgłębić. Lutnikiem został dzięki Stanisławowi Barcewiczowi, który opiniował jego skrzypce, wykonane ok. 1900 r. Znakomici artyści muzycy: Izydor Lotto, Paweł Kochański, Eugenia Umińska, Henri Marteau pozytywnie oceniali instrumenty Borowieckiego.
W 1909 r. Borowiecki przyjechał do Lublina, gdzie w 1910 r. otworzył pracownię. Lutnictwo nie zapewniało stałego utrzymania, toteż w „Składzie Muzycznym oraz Artystycznej Pracowni Instrumentów Smyczkowych" Borowieckiego oferowano nuty, gramofony, skrzypce, mandoliny, harmonie, banja i ... rowery. Pierwszym wykonanym w lubelskiej pracowni instrumentem był kontrabas (mistrz wykonał tylko dwa kontrabasy).
Instrumenty Borowieckiego były wystawiane w Częstochowie, Lublinie, Poznaniu, Krakowie i Lwowie. W 1929 r. na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu otrzymał złoty medal za wiolonczelę, a w 1936 r. na Ogólnopolskim Konkursie Instrumentów Smyczkowych w Krakowie I nagrodę i złoty medal. W orkiestrze Lubelskiego Towarzystwa Muzycznego Borowiecki grywał na skrzypcach i altówce. Jego pracownia była czynna także w czasie okupacji hitlerowskiej. W 1950 r. częściowy paraliż ograniczył sprawność lutnika. Jednakże już w 1954 r. na Międzynarodowym Konkursie Kwartetów w Belgii jego kwartet otrzymał największą liczbę punktów spośród 4 kwartetów polskich i w 1956 r. eksponowano go na Targach w Poznaniu. Borowiecki działał w Zrzeszeniu Polskich Artystów Lutników. W 1955 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi, a w 1956 r. Nagrodę Artystyczną m. Lublina. Zm. 6 V, pochowany został na cmentarzu przy ul. Lipowej.
Z małżeństwa z Marianną Sukiennik, zawartego w 1893 r., Borowiecki miał 8 dzieci: Honoratę (1895—1953), Bronisława (1899—1918), Kazimierza Józefa (1904—1987), Lucynę Mariannę (1906), Władysława Sławomira (1910—1984), Annę Zofię (1913) i dwoje zmarłych w dzieciństwie. Pracownię korekty instrumentów muzycznych prowadził w Radomiu Władysław Sławomir. W Lublinie z ojcem Franciszkiem współpracował Kazimierz Józef, z wykształcenia prawnik, który po śmierci ojca prowadził pracownię korekty instrumentów i skład muzyczny w lokalu firmy przy ul. Królewskiej.
Grażyna Jakimińska
Źródło:
Słownik biograficzny miasta Lublina, red. Witusik Adam A., Skarbek Jan , Radzik Tadeusz, Lublin 1993