Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Festiwal Teatrów Europy Środkowej „Sąsiedzi”

Festiwal Teatrów Europy Środkowej „Sąsiedzi” istnieje w Lublinie od 2006 roku. Jego twórcą jest Witold Mazurkiewicz, aktor i reżyser Kompanii Teatr, która przez wiele lat działała w połączeniu z teatrem Provisorium. Czerwcowy festiwal z założenia miał być uzupełnieniem oferty październikowych „Konfrontacji Teatralnych” i w przeciwieństwie do nich stanowi imprezę konkursową. Instytucjonalnym organizatorem „Sąsiadów” jest Centrum Kultury w Lublinie.

Spis treści

[RozwińZwiń]

Idea festiwaluBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Planując nową imprezę, Witold Mazurkiewicz, który od początku sprawuje funkcję dyrektora festiwalu, wychodził z założenia, iż Europa Środkowa obejmująca kraje sąsiadujące z Polską (Czechy, Polska, Słowacja, Węgry, Ukraina i Białoruś) po przemianach lat 90. musi się na nowo zdefiniować. A płaszczyzną rozważań o nowej tożsamości – według niego – powinien być także teatr.

Początkowo impreza trwała sześć dni, a propozycje festiwalowe były podzielone na trzy nurty. Główny stanowiły spektakle prezentowane w salach teatralnych, mające każdego roku swój temat przewodni. Następnym były spektakle uliczne, anektujące przestrzeń miejską. Wreszcie ostatni – różnorodne formy teatru dla dzieci. Swoją obecność w mieście impreza akcentowała szczególnie poprzez nurt plenerowy kierujący swoją ofertę do najszerszego odbiorcy, który może doświadczyć elementarnej edukacji teatralnej poprzez zetknięcie z widowiskiem o charakterze ludycznym.

Już przed pierwszą edycją organizatorzy „Sąsiadów” ogłosili, że festiwalowe sceny są otwarte zarówno dla teatrów instytucjonalnych, jak i dla twórców niezależnych. Jedynym kryterium kwalifikacyjnym jest jakość sceniczna prezentowanego dzieła.

Nad poziomem artystycznym proponowanych spektakli czuwali powołani przez dyrektora kwalifikatorzy: recenzent stołecznej „Gazety Wyborczej” Roman Pawłowski, rektor Akademii Teatralnej w Budapeszcie Krisztina Baba, dyrektor Instytutu Teatralnego w Pradze Ondrej Cerny, dramaturg i współpracownik Festiwalu Divadlna Nitra Jozef Kolejak ze Słowacji, dyrektor Teatru Muzyki i Dramatu w Brześciu Aleksander Kozak i Daniło Poshtaruk – szef Wołyńskiego Teatru Lalek.

Program festiwaluBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

W skład jury trzech pierwszych festiwali byli zapraszani przedstawiciele artystycznych profesji z całej Polski. Od czwartego stanowią je lokalni znawcy teatru.

Nagrody zwane Perłami Sąsiadów nawiązywały do marki głównego sponsora festiwalu: spółki Perła – Browary Lubelskie, który się jednak wycofał ze zobowiązań, co znacznie wpłynęło na kształt imprezy. Z międzynarodowej stała się krajową i zamiast tygodnia trwa trzy–cztery dni.
Program festiwalu wzbogacono więc o koncerty, wystawy i spotkania z twórcami.

W dotychczasowej historii „Sąsiadów” najlepszymi teatrami okazały się: słowacki Teatro Tatro (Bianka Braselli, reż. Ondrej Spišák i Prorok Ilja), Teatr Continuo (Upływ czasu), Teatr Krepsko (który otwierał „Sąsiadów” w 2006 roku ulicznym spektaklem Kenkä, oraz subtelną, poetycką historią pt. Najmniejsza kobieta świata), Teatr Na Woli (Malambo. Argentyńska historia wg sztuki Tadeusza Słobodzianka w reżyserii Ondreja Spisaka), Teatr Voskresinnia (Spotkać Prospera).

Do 2011 roku na festiwalowe spektakle sprzedawane były bilety, od 2012 roku obowiązują bezpłatne wejściówki.

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

  • Jankowska M., Jak kto siedzi, „Kresy”, 4/2006, nr 68.
  • Jankowska M., Nieodkryty pierwiastek, „Kresy”, 3/2007, nr 71.
  • Jankowska M., Poszukiwanie formuły, „Kresy”, 4/2008, nr 76.
  • Jankowska M., Festiwal w namiocie, „Kresy”, 3/2009, nr 79.
  • Józefczuk G., Festiwal Sąsiedzi. Klasyka w cyrku, „Gazeta Wyborcza Lublin” 8.06.2011.
  • Kondrasiuk G., I czegoż chcieć od tego Wani?, http://www.pk.org.pl/artykul.php?id=268, [dostęp:] 18.06.2013.
  • Kowalczyk A.Z., Szekspirowskie kobiety, „Kurier Lubelski”, 16.06.2010.
  • Kowalczyk A.Z., Dwa spektakle i ale…, „Kurier Lubelski”, 18.06.2011.
  • Rybak W., Opowieści przy barze, „Teatralia”, 16.06.2010.