Bronisław Ziemięcki (1885–1944)
Bronisław Ziemięcki – polski polityk; minister przemysłu w Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polskiej; minister pracy i opieki społecznej w rządzie Jędrzeja Moraczewskiego.
Spis treści
[Zwiń]Działalność polityczna
Bronisław Ziemięcki urodził się 27 stycznia 1885 roku w Wilnie. Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku Litewskim studiował na Politechnice Lwowskiej i Wyższej Szkole Technicznej w Moskwie. Prowadził działalność niepodległościową – w czasie rewolucji 1905 roku brał udział w akcjach na Białorusi. Tuż przez I wojną światową stał na czele Okręgowego Komitetu Robotniczego Polskiej Partii Socjalistycznej w Warszawie. W 1915 roku został aresztowany w Warszawie przez władze niemieckie i otrzymał nakaz wyjazdu na ziemie Rosji.
Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej, organizował strajk tramwajarzy w Warszawie, za co trafił do więzienia w Havelbergu i obozu w Szczypiornie. Od roku 1916 był członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego PPS. Na polecenie władz partii, reprezentował PPS w Porozumieniu Stronnictw Demokratycznych.
Tymczasowy Rząd w Lublinie
Jako znany działacz robotniczy otrzymał w Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polskiej stanowisko ministra przemysłu. Po utworzeniu rządu Moraczewskiego powierzono mu urząd ministra pracy i opieki społecznej. W wyborach do Sejmu Ustawodawczego w 1919 roku Ziemięcki został posłem z ramienia PPS. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku wszedł w skład Rady Obrony Państwa. Dwa lata później ponownie wybrano go do sejmu. W latach 1925–1926 w gabinecie Aleksandra Skrzyńskiego ponownie został ministrem pracy. Jego podanie się do dymisji (z powodu zbyt kapitalistycznego programu rządu) doprowadziło do upadku premiera i sformowania trzeciego rządu Wincentego Witosa. W listopadzie 1927 roku został prezydentem Łodzi. Energicznie zarządzał miastem – za jego kadencji budowano szkoły, nowe ulice i osiedla robotnicze. Do końca jego kadencji w 1933 roku oświetlono ponad 120 km ulic.
Lata powojenne
Po ustąpieniu ze stanowiska prezydenta Łodzi wrócił do Warszawy, gdzie został prezesem Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych. Po wybuchu II wojny światowej był członkiem PPS-Wolność, Równość, Niepodległość. Od grudnia 1943 roku pełnił funkcję dyrektora Departamentu Robót Publicznych i Odbudowy w Delegaturze Rządu na Kraj. W 1944 roku został aresztowany przez Niemców i rozstrzelany 22 lutego w ruinach getta.
