Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Marcin Sendecki (ur. 1967)

Marcin Sendecki – poeta, recenzent literacki, redaktor.

 

Spis treści

[RozwińZwiń]

BiogramBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Marcin Sendecki urodził się w Gdańsku, ale od dziecka mieszkał w Tomaszowie Lubelskim, gdzie ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Bartosza Głowackiego. W latach 1986–1990 studiował w Akademii Medycznej w Warszawie, a od 1990 do 1995 roku w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego.
W czasach studiów medycznych był współzałożycielem reaktywowanego Niezależnego Zrzeszenia Studentów AM, przewodniczącym komisji uczelnianej i komitetu strajkowego w 1989 roku; w 1990 roku – członkiem władz regionalnych i krajowych zrzeszenia.
Dwukrotnie wyróżniony w konkursie poetyckim organizowanym przez „bruLion” (z którym Sendecki współpracował od 1986 do 1996 roku).
Dwukrotnie nominowany do nagrody TVP Kultura (za tomy Trap i Pół), trzykrotnie do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius (za Trap, 22 i Pół).
Debiutował wierszami jako uczeń w „Tygodniku Zamojskim” w 1985 roku. 
Od 2002 roku pracuje w tygodniku „Przekrój”. Mieszka w Warszawie.

DebiutBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

O jego debiucie pisali, m.in.:
Paweł Stępień: „Poetycka technika Barańczaka, polegająca na wykorzystywaniu napięć, jakie powstają wskutek niezgodności porządku intonacyjno-zdaniowego z porządkiem wersowym, zrosła się z obrazem świata ukazywanym w jego upolitycznionych, doraźnych, demaskatorskich utworach – obrazem wilgotnego, betonowo-gliniastego miejskiego pejzażu zaludnionego przez szarych obywateli PRL-u. Ten zrost rzuca cień na utwory Sendeckiego, operującego tą samą co Barańczak techniką językową i także obnażającego mdłą, beznadziejną szarość otaczającej rzeczywistości (Z wysokości, [w:] Światło warsztatów i piwnic wymywa słowa…).
[...] Poeta ujmuje świat na sposób epikurejski – przez pryzmat wrażeń. [...] Przygnębiająco szary, udręczająco zwyczajny świat nie prowokuje u podmiotu poezji Sendeckiego gwałtownych namiętności – budzi zamyślenie, uczucie zmęczenia, ale także akceptację (Wdech, wydech) [...]”. 
Przedśmiertelne drgawki i remedium. O wstydzie, Heraklicie, Epikurze i zamyśleniu, „Potop. Pismo Literackie” 1991, nr 14.

Maciej Cisło: „[...] Sendecki urodził się w roku 1967, studiował medycynę, potem socjologię. Debiutował w prasie w 1987. Tomik Z wysokości jest jego pierwszą samodzielną książką. Tytułowy wiersz Z wysokości sugeruje ogólny dystans autorski, spojrzenie na świat z lotu ptaka, lecz w istocie metoda Sendeckiego jest mikroskopowa (w przestrzeni) i sekundowa (w czasie).
Autor waruje tuż przy zdarzeniach, prawie że ich dotyka okiem, oko jest jego ręką; notatka poetycka Niedziela zaczyna się tak: «Światło płynnie przekracza granicę szkła, / miesza się z oddechem i dymem tanich papierosów. / Żółta farba zstępuje ze ścian, pokrywa pościel, / łodygi sprzętów i jasny blat stołu…». Tytuł i formułę Z wysokości odczytuję zatem jako dążenie do dystansu w zwarciu; poeta chce być w zdarzeniach i jednocześnie od nich nie zależeć – sztukę taką umie dżiwan mukta, opisywany wielokrotnie przez Eliadego1”.
Poetycka seria bruLionu. Odwróć głowę, „Przegląd Literacki” 1993, nr 4 (25).

Twórczość poetyckaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Z wysokości [wiersze z lat 1985–1990], „bruLion”, Kraków–Warszawa 1992.
Książeczka do malowania [arkusz poetycki], Centrum Sztuki – Teatr Dramatyczny, Legnica 1998.
Muzeum sztandarów ruchu ludowego [arkusz poetycki], Centrum Sztuki – Teatr Dramatyczny, Legnica 1998.
Parcele [wiersze], „bruLion”, Kraków–Warszawa 1998; ponadto tom ten ukazał się w Niemczech (1997) i Portugalii (2001).
Opisy przyrody [wiersze], Biuro Literackie Port Legnica, Legnica 2002.
Szkoci dół [wiersze], „a5”, Kraków 2002.
Z wysokości. Parcele [wiersze], Biuro Literackie, Wrocław 2006.
Trap [wiersze], Biuro Literackie, Wrocław 2008.
22 [wiersze], Wydawnictwo Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej i Centrum Animacji Kultury, Poznań 2009.
Pół [wiersze], Biuro Literackie, Wrocław 2010.
Farsz [wiersze], Biuro Literackie, Wrocław 2011.

PłytyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

CD 13. Marcin Sendecki i Dariusz Sośnicki (2002)
CD 35. Rafał Wojaczek – który jest (2005)
CD 45. Drobiazgowa eksplozja (2006)
CD 48. Rozbiórka (2007)
Wydawcą płyt jest Wrocławskie Biuro Literackie.

Ponadto:
Maciej Zieliński, [słowa Marcin Sendecki], Tractus: na chór mieszany a cappella = for unaccompanied mixed choir, Państwowe Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 2001.

Dorobek edytorski i redakcyjnyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Wybrane publikacje:
Długie pożegnanie. Tribute to Raymond Chandler [pomysł i redakcja Marcin Sendecki, Marcin Baran, Marcin Świetlicki], Agencja Wydawnicza Zebra, Kraków 1997.
Żegnaj, laleczko. Wiersze noir [z dodatkiem legendarnej antologii Długie pożegnanie], [pomysł i redakcja Marcin Sendecki, Marcin Baran, Marcin Świetlicki], EMG, Kraków 2010.
Pogoda ziemi. Wiersze polskie po 1918 roku [redakcja Marcin Sendecki], wydawnictwo Eurograf, Warszawa 2010.

 

Opracował Marek Danielkiewicz

PrzypisyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

1 Dżiwan mukta według Mircea Eliade (1907–1986) można przetłumaczyć jako postulat wyzwolenia za życia (u innych: żyć i dać żyć innym, być wyzwolonym za życia). Postulat dżiwan mukta odnosi się też do czasu i przestrzeni, można w nim widzieć stan współistnienia sprzeczności. Eliade uważał, że hinduskie życie duchowe polega właśnie na ciągłym przekraczaniu owego stanu sprzeczności. Na podstawie: Mircea Eliade, Sacrum, mit, historia, przekład Anna Tatarkiewicz, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1970.

Zdjęcia

Wideo

Słowa kluczowe