Lag ba Omer – obrzędy i obyczaje na Lubelszczyźnie
Święto to przypadało na 33 dzień odliczania omeru, czyli na 33 dzień pomiędzy Pesach a świętem Szawuot.
Spis treści
[Zwiń]Pochodzenie święta Lag ba Omer
Nazwa Lag ba Omer jest ściśle związana z liczbą 33, ponieważ według systemu numerologii opierającego się na alfabecie hebrajskim, zwanego gematrią, liczbowa wartość hebrajskiej litery L–lamed to 30, a wartość G– gimel to 3.
Ich wspólną wartością jest 33.
Święto to stanowiło radosną przerwę w okresie pokuty i częściowej żałoby. W tym dniu zezwalano na urządzanie wesel, aby uświadomić wierzącym, że Bóg jest miłosierny i nawet podczas największych cierpień zsyła swoje błogosławieństwo.
Dzień ten uważano również za datę śmierci rabiego Szymona ben Jochaja, ucznia rabiego Akiwy, żyjącego w II w.n.e, któremu przypisywano autorstwo Zoharu (mistycznego komentarza do Tory, zwanego „Księgą Blasku”). Ponieważ śmierć wielkiego mistyka traktowana była jako zjednoczenie, „zaślubiny” z Bogiem, to dzień jego odejścia stał się popularnym dniem wesel żydowskich.
Zwyczaje Lag ba Omer
Wśród lubelskich Żydów dzień ten traktowany był jako dzień ucznia.
Tego dnia uczniowie szkół religijnych otrzymywali od żon swoich nauczycieli (mełamedów) słodycze, albo pierogi z serem.
Ponadto dzieci i nauczyciele często wyprawiali się za miasto np. na łąkę lub do lasu. Tam staczano między sobą bitwy na kije i łuki, aby upamiętnić wyczyn żydowskiego chłopca o imieniu Elkona, który w czasie oblężenia Jerozolimy przez Nabuchodonozora (586 p.n.e.) strzelił do jednego z wrogich dowódców, co wzbudziło wśród wojska taką panikę, iż na miesiąc odstąpiło ono od oblężenia miasta.
Tego dnia uczniowie palili także ogniska, starając się zebrać wcześniej jak najwięcej suchego drewna, aby płomień był jak najwyższy. Był to zwyczaj związany również ze śmiercią twórcy „Księgi Blasku”, który zapisując Zohar podarował światu wielkie duchowe światło. Militarny charakter święta wywodzi się być może także od rabina Akiwy. Trzydziestego trzeciego dnia liczenia omeru ustała tajemnicza zaraza, jaka panowała wśród jego uczniów. Jak podaje Talmud, w tym czasie aż 4 tysiące uczniów rabina zmarło, ponieważ: nie okazywali sobie wzajemnie szacunku. Akiwa poparł ponadto powstanie przeciw Rzymianom (134–135 n.e.), któremu przewodził Bar Kochba, a samego przywódcę ogłosił Mesjaszem. Powstanie zostało jednak krwawo stłumione, a prześladowania ze strony Rzymu po nieudanym powstaniu stały się początkiem dwutysiącletniego ucisku i prześladowań Żydów na całym świecie.
Literatura
http://www.hatikvah.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=222&Itemid=35, dostęp 10.11. 2010
http://www.the614thcs.com/40.193.0.0.1.0.phtml, dostęp 10.11.2010
Gal-Ed E., Księga świąt żydowskich. Warszawa 2005.
Kameraz-Kos N., Święta i obyczaje żydowskie, Warszawa 2000.
Rabin Greenwald Z., Bramy Halachy. Religijne prawo żydowskie, Kraków 2005.
Schoeps J.H, Nowy leksykon Judaistyczny, Warszawa 2007.
Unterman A., Żydzi, wiara i życie, Warszawa 2005.