Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Rodzina Michelisów z Lublina

Na Lubelszczyźnie mieszkały liczne osoby piszące się: Michelis, Michaelis lub de Michelis, co w pewnych wypadkach może stanowić problem z ustaleniem pokrewieństwa. Dodać należy, że pisownia nazwiska nie była ściśle przestrzegana przez osoby sobie pokrewne.

Spis treści

[RozwińZwiń]

Informacje o członkach rodzinyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

1. Jan Michelis
2. Gustaw Michelis
3. Wiktoria Michelis
4. Wiktor Michelis
5. Marcin Władysław Michelis
6. Alfred Michelis
7. Witold Michelis
8. Bronisław Piotr Henryk Michelis
9. Bronisław Juliusz Michelis




Jan
Przed przybyciem do Lublina prowadził gospodę w okolicach Wysokiego. Podczas powstania styczniowego jeden z oddziałów powstańczych powierzył mu kasę oddziału. Jan najprawdopodobniej kasę zagarnął, a dowódcę oddziału, który przybył po jej zdeponowanie, oddał w ręce Rosjan. Po powstaniu styczniowym Michelis sprzedał karczmę i przeniósł się do Lublina. Za zrabowaną sumę sfinansował budowę hotelu. Jego właścicielem był aż do swej śmierci w lipcu 1902 roku. Przeżył 80 lat. Zrabowanie kasy oddziału powstańczego nie było w mieście postrzegane przychylnie, a jego pogrzeb był demonstracją dezaprobaty lublinian dla takiego postępowania. Pogrzeb zbojkotowano.


Gustaw
Brat Jana, współwłaściciel hotelu przy Krakowskim Przedmieściu. Nazywany „Księciem Panem”. Zmarł w kwietniu 1902 w wieku 74 lat.


Wiktoria z Kołodziejczyków
Dziedziczka po Janie i Gustawie. W 1908 roku w bezpośredniej okolicy hotelu kupiła teren, gdzie urządzono Corso – tor wrotkarski, z czasem przekształcony w legendarne lubelskie kino. Fundatorka Schroniska dla Nauczycielek przy dzisiejszej ulicy Archidiakońskiej 7. Efektu finalnego swej fundacji nie było dane jej zobaczyć. Zmarła w marcu 1910 roku. Nabożeństwo żałobne odbyło się w kościele pobernardyńskim.


Wiktor
Syn Wiktorii Michelisowej. Doprowadził do ukończenia budowy domu dla emerytowanych nauczycielek. Wraz z Marią Zielińską i Dominikiem Kochańskim zostali pierwszymi członkami Zarządu Domu dla Nauczycielek.


Marcin Władysław
Syn Tadeusza. Był prawnikiem. W sądownictwie działał od wczesnych lat 40. XIX wieku. Był prezesem sądu w Radomiu, następnie Trybunału Cywilnego w Lublinie oraz sądu okręgowego w Chełmie. Był przewodniczącym komitetu egzaminacyjnego dla niższych stopni sędziowskich. Pełnił także rolę sędziego w Sądzie Apelacyjnym Królestwa Polskiego. Żonaty z Matyldą Ludwiką z Hinczów, z którą miał dwóch synów: Alfreda i Bronisława Piotra Henryka. Marcin Władysław zmarł w 1890 roku w wieku 68 lat.


Alfred
Syn Marcina Władysława i Matyldy Ludwiki z Hinczów. Urodził się w 1857 roku. Był chełmskim lekarzem. Pełnił funkcję prezesa Chełmskiego Towarzystwa Wzajemnego Kredytu. Żonaty z Amelią z Hinczów, z którą miał syna Witolda. Alfred zmarł w 1912 roku.


Witold
Syn Alfreda i Amelii z Hinczów. Urodził się w Chełmie w 1885 roku. Uczęszczał do Gimnazjum Chełmskiego, z którego został relegowany za działalność patriotyczną. Naukę kontynuował w Gimnazjum w Charkowie. Następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie w Dorpacie (dzisiejsze Tartu w Estonii).
Po powrocie do kraju ożenił się z Wandą Bogusławską. Młode małżeństwo przeniosło się do Warszawy, gdzie przeżyło I wojnę światową. W czasie jej trwania Witold podjął działalność w Komitecie Obywatelskim miasta Warszawy oraz pracował jako referent działu dochodzeniowego szkód wojennych Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego.
Po wojnie rozpoczął karierę prawniczą jako prokurator Sądu Okręgowego w Radomiu. W latach 1919–1923 pracował jako wiceprokurator Sądu Apelacyjnego w Warszawie.
Od 1923 roku związany z Sądem Najwyższym. Pełnił w nim funkcję kolejno: podprokuratora, sędziego, przewodniczącego Izby Karnej oraz prokuratora.
Członek wielu komisji, m.in. pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Lustracyjnej dla Urzędu Prokuratora, a także członka: Komisji Lustracyjnej dla Sądów, Komisji Międzyministerialnej dla Ostatecznego Ustalenia Kodyfikacji Karnej i Sekcji Polskiej Międzynarodowego Instytutu Prawa Karnego. Był prezesem Sądu Honorowego przy Kole Warszawskim Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej.
Podejmował działalność naukową w zakresie prawa karnego, czego efektem są liczne artykuły w prasie fachowej okresu międzywojnia.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.


Bronisław Piotr Henryk
Syn Marcina Władysława. Urodził się w Lublinie w sierpniu 1870 roku. Absolwent Gimnazjum Lubelskiego z rocznika 1888. Podjął studia na Wydziale Fizyko-Matematycznym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Zaledwie po roku nauki przeniósł się do Instytutu Politechnicznego w Rydze. W 1895 roku uzyskał tam tytuł inżyniera mechanika i został przyjęty do Instytutu jako asystent w Katedrze Mechaniki. Kształcenie uzupełniał na Politechnice w Karlsruhe, gdzie został asystentem przy Katedrze Sieci Elektrycznych. Podczas pobytu w Niemczech pracował jako projektant w firmie Gesellschaft für Elektrische Industrie.
Ostatecznie w 1902 roku uzyskał dyplom inżyniera technologa w Instytucie Politechnicznym w Rydze.
Od 1908 roku aż do śmierci związany z przemysłem włókienniczym i odzieżowym. Pracę rozpoczął w Zakładach Włókienniczych Jenny w Nord-Fussach w zachodniej Austrii. Następnie został naczelnym inżynierem w Zakładach Przemysłu Bawełnianego L. Geyera w Łodzi. W tym charakterze pracował do 1939 roku. Ponadto był naczelnym inżynierem elektrowni, gazowni i wodociągów w Towarzystwie Akcyjnym Zakładów Bawełnianych Karola Scheiblera oraz nadzorował elektryfikację kopalń z Towarzystwa Akcyjnego „Saturn”.
Był działaczem społecznym, a także członkiem oraz założycielem wielu organizacji. Już w okresie studiów w Rydze działał w licznych stowarzyszeniach studenckich, m.in. w Towarzystwie Popierania Przemysłu i Handlu w Warszawie, Łódzkim Stowarzyszeniu Techników, Państwowej Radzie Elektrycznej, w komitecie organizacyjnym Towarzystwa Kredytowego Przemysłu Polskiego. Był członkiem założycielem Łódzkiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz prezesem łódzkiego oddziału Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
We wrześniu 1939 roku przedostał się do Rumunii, gdzie przeżył wojnę. Tam utrzymywał się z nauki języków: niemieckiego, francuskiego, rosyjskiego, łaciny i greki. Działał czynnie w Kole Obywatelskiej Pomocy i Opieki nad Uchodźcami w Rumunii oraz Ognisku Amerykańskiej Komisji Pomocy Uchodźcom.
Po powrocie do kraju obejmował stanowiska kierownicze w Centralnym Zarządzie Przemysłu Włókienniczego w Łodzi.
W 1949 roku przeszedł na emeryturę. Został samodzielnym pracownikiem naukowym w Głównym Instytucie Włókiennictwa w Łodzi. W 1955 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Pisał prace naukowe z zakresu oświetlenia zakładów przemysłu włókienniczego i odzieżowego. W 1958 roku porzucił pracę naukową.
Działalności społecznej nie zaniechał po 1945 roku. Był członkiem założycielem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Włókienniczego oraz prezesem oddziału łódzkiego Naczelnej Organizacji Technicznej.
Za pracę i działalność wielokrotnie odznaczany, m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy ze Stanisławą z Newlinów, z którą miał jedynego syna Bronisława Juliusza. Żona zmarła po długiej chorobie w styczniu 1933 roku. Po raz drugi ożenił się w 1954 roku z krewną Heleną Okulicz-Woyciechowską.
Bronisław Piotr Henryk zmarł w 1960 roku w Łodzi.


Bronisław Juliusz
Syn Bronisława Piotra Henryka i Stanisławy z Newlinów. Urodził się w 1900 roku w Łodzi. Maturę zdał w Łodzi. Studiował na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Elektrotechniki w sekcji prądów silnych. Pracował jako zastępca kierownika oddziału dźwigów elektrycznych w Stowarzyszeniu Dozoru Kotłów, a w latach 1933–1939 był starszym asystentem przy Katedrze Urządzeń Elektrycznych na Politechnice Warszawskiej.
W czasie wojny przebywał krótko w Rumunii, skąd przeniósł się do Francji. W czasie niemieckiej agresji na ten kraj wyjechał do Kanady. Tam pracował nad rozplanowaniem sieci energetycznej w prowincji Ontario. Był członkiem Hydro-Electric Power Comission of Ontario, a także współzałożycielem Stowarzyszenia Techników Polskich w Kanadzie.
W 1948 roku powrócił do Polski. Zaczął ponownie organizować struktury Politechniki Warszawskiej. Był współorganizatorem Instytutu Elektrotechniki, a w nim Zakładu Elektroenergetyki. W Instytucie posiadał stopień docenta.
Udzielał się w krajowych strukturach Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Brał czynny udział w posiedzeniach komisji słownictwa SEP.
Zmarł nagle w październiku 1956 roku w Warszawie.

 

Opracował Łukasz Fiuta

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

A. Bereza, Lublin jako ośrodek sądownictwa, Lublin 2006.
Czy wiesz kto to jest?, red. S. Łoza, Warszawa 1938.
J. Kubiatowski, Bronisław Juliusz Michelis, w: Polski Słownik Biograficzny, t. XX, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1975.
Z.R. Muszyński, Bronisław Piotr Henryk Michelis, „Gazeta w Lublinie” 2000, nr 185.
Z.R. Muszyński, Bronisław Piotr Michelis, „Gazeta Wyborcza” 2002, nr 176.
Nekrolog Jana Michelisa, „Gazeta Lubelska” 1902, nr 156.
Nekrolog Marcina Władysława Michelisa, „Gazeta Lubelska” 1890, nr 77.
Nekrolog Stanisławy z Newlinów de Michelisowej, „Głos Lubelski” 1933, R. 20, nr 24.
Nekrolog Wiktorii Michelisowej z Kołodziejczyków, „Ziemia Lubelska” 1910, R. 5, nr 82.
Nekrolog Alfreda de Michelisa, „Ziemia Lubelska” 1912, R. 7, nr 66.
Regulamin Schroniska dla Nauczycielek im. Wiktorii Michelisowej w Lublinie, Lublin 1912.
Rocznik Sądowy na rok 1873, 1874, 1875.
W. Smoluchowski, Bronisław Juliusz de Michelis, „Wiadomości Elektrotechniczne” 1956, R. 16, nr 12.