Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

„Dziennik Urzędowy” (1817–1867)

W okresie Księstwa Warszawskiego istniało wiele wydawnictw tzw. „urzędowych”. 

 

Winieta "Dziennika Urzędowego Guberni Lubelskiej"
Winieta "Dziennika Urzędowego Guberni Lubelskiej" (Autor: nieznany)

Spis treści

[RozwińZwiń]

Losy DziennikaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

W okresie Księstwa Warszawskiego istniało wiele wydawnictw tzw. „urzędowych”. 

Dziennik Urzędowy Kommissyi Wojewodztwa Lubelskiego. 1817, Nro 42 (29 października)
Dziennik Urzędowy Kommissyi Wojewodztwa Lubelskiego. 1817, Nro 42 (29 października) (Autor: nieznany)

W Lublinie również ukazywało się takie wydawnictwo, o którym wspomina Alina Krystyna Gromek:

W 1817 r. ukazał się [w Lublinie] „Dziennik Urzędowy Komisji Województwa Lubelskiego”, w latach 1818–1820 wydawany jako „Dziennik Województwa Lubelskiego”, następnie zaś do 1837 r. – „Dziennik Urzędowy Województwa Lubelskiego”. Podział na gubernie spowodował również i zmianę tytułu „urzędówki”.

Od 1837 r. był to „Dziennik Urzędowy Guberni Lubelskiej” ukazujący się nieprzerwanie i raczej regularnie aż do 1867 r. Później zastąpiło go wydawnictwo „Pamiatnaja Kniżka Lublinskoj Gubernii"1.

Alina Krystyna Gromek:

Ówczesne  „dzienniki” były na ogół tygodnikami. Drukowano je na złym papierze, wyjątkowo niestarannie, łamano jednoszpaltowo, paginowano w obrębie roku kalendarzowego. Poszczególne numery [zawierały] nienumerowane tabele, wykresy i zestawienia statystyczne. Każdy numer  dzielono na część informacyjną oraz część ogłoszeniową. W pierwszej z nich zamieszczano najnowsze ukazy władz centralnych i terenowych, druga zaś najczęściej zawierała podane przez wydział policji rysopisy poszukiwanych przez władze osób, które popełniły określone wykroczenia bądź też listy gończe poszukujące młodych mężczyzn uchylających się od służby w carskim wojsku.

Nakłady „Dziennika” w Lublinie w latach 1829–1832 wynosiły 630 egz. „Dzienniki”, według M. Kallasa, zastępowały prasę w województwach, w których ona nie ukazywała się, lub uzupełniały ją tam, gdzie już wychodziła2.

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

 Gromek A.K., Dzieje prasy lubelskiej w L. 1800–1939, [w:] Prasa lubelska. Tradycje a współczesność, Lublin 1986.

PrzypisyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

  1. Wróć do odniesienia A.K. Gromek, Dzieje prasy lubelskiej w L. 1800–1939, [w:] Prasa lubelska. Tradycje a współczesność, Lublin 1986, s. 14–15.
  2. Wróć do odniesienia A.K. Gromek, Dzieje prasy lubelskiej w L. 1800–1939, [w:] Prasa lubelska. Tradycje a współczesność, Lublin 1986, s. 14–15.