We Lwowie ukończył polskie gimnazjum, a potem medycynę na Uniwersytecie Jana Kazimierza gdzie uzyskał stopień doktora. Pracował w laboratorium badawczym Rudolfa Weigla w Przemyślu (1920—1921), jako asystent w Katedrze Biologii Ogólnej UJK (1921—1923).
W 1923 roku odszedł z Uniwersytetu, a specjalizację z bakteriologii ukończył w Wiedniu. Po powrocie do Lwowa kierował laboratorium bakteriologicznym w szpitalu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych we Lwowie. Pracował w Szpitalu Powszechnym, we własnym laboratorium we Lwowie (1923—1940), jako docent w Państwowym Instytucie Medycznym.
Okres II wojny światowej
Podczas okupacji niemieckiej zatrudniony był w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami profesora Rudolfa Weigla (1940—1941), co pozwoliło mu uniknąć śmierci. W 1943 został aresztowany i umieszczony w obozie koncentracyjnym Auschwitz, a potem w Buchenwaldzie.
W lipcu 1945 r. po wielomiesięcznym leczeniu szpitalnym przyjechał do Lublina, gdzie objął kierownictwo Zakładu Mikrobiologii Medycznej na Wydziale Lekarskim UMCS (od stycznia 1950 AM). Habilitował się u Ludwika Hirszfelda we Wrocławiu. Profesorem nadzwyczajnym został w r. 1947, a zwyczajnym w 1950.
W 1952 r. przeniósł się do Warszawy, do Instytutu Matki i Dziecka. Był członkiem (1954) i członkiem Prezydium (1955) PAN.
Wyjazd do Izraela
Pod koniec 1957 r. ze względów rodzinnych (syn po opuszczeniu obozu koncentracyjnego przebywał w Izraelu) wyjechał z Polski i podjął pracę w Instytucie im. Weizmanna w Nes-Cyjona.
Zmarł 5 VI 1962 w Izraelu.
Dziedziną jego specjalistycznych badań naukowych była mikrobiologia. Interesowały go w szczególności: problemy wczesnego rozpoznawania tyfusu plamistego, odróżnianie rzeczywistych reakcji serologicznych od pseudoreakcji, pojęcie gatunku w bakteriologii i zmienność bakterii, pojęcie zakażenia i choroby zakaźnej, obronne reakcje leukocytów (leukergia — reakcja obronna leukocytów wykryta w 1942 r. i nazwana przez Flecka).
Myśl filozoficzna Ludwika Flecka
Z badaniami specjalistycznymi wiązał bardzo ściśle studia nad dziejami nauki, socjokulturowymi warunkami odkryć naukowych i myślenia ludzkiego. Fleck był także autorem prac filozoficznych. Fundamentalnym dziełem Flecka z tej dziedziny była książka
Entstehung und Entwiklung einer wissenschaftlichen Tatsache. Einfuhrung in die Lehre vom Denkstil und Denkkolektiv (Basel 1935, nast. wyd. niemieckie — Suhrkamp, Frankfurt am Main 1980; wyd. ang.:
Genesis and Development of a Scientific Fact. Univ. Chicago Press, 1979; wyd. polskie:
Powstanie i rozwój faktu naukowego. Wprowadzenie do nauki o stylu myślowym i kolektywie myślowym. Wydawnictwo Lubelskie, 1986).
W 1935 roku wydał także dwa artykuły filozoficzne napisane po niemiecku, oraz dwa ogłoszone po polsku w "Przeglądzie Filozoficznym". Nie wzbudziły one jednak wówczas prawie żadnego zainteresowania. W 1946 roku opublikował jeszcze jeden artykuł filozoficzny Problemy naukoznawstwa, zaś rok później w miesięczniku" Problemy" ukazał się jego artykuł dotyczący filozofii nauki Patrzeć, widzieć, wiedzieć.
Do 1977 roku prace filozoficzne Flecka były nieznane. Dopiero przekład na język angielski pracy
Powstanie i rozwój faktu naukowego spowodowało podjęcie badań nad jego filozoficzną myślą. Część teorii Flecka była inspiracją i została wykorzystana przez metodologa nauki Thomasa Kuhna w książce
Struktura rewolucji naukowych (
The Structure of Scientific Revolutions, 1962), która od momentu jego wydania aż po dzień dzisiejszy jest przedmiotem powszechnego i niezwykle żywego zainteresowania wszystkich historyków, metodologów i filozofów nauki w całym świecie. M.in. była tematem specjalnej światowej konferencji w Hamburgu (1980), zorganizowanej przez Lothara Schafera i Thomasa Schnelle; ten ostatni jest też autorem pierwszej w świecie obszernej monografii o dorobku filozoficznym L. Flecka (Ludwik Fleck:
Leben und Denken. Zur Entstehung und Entwicklung des soziologischen Denkstils in der Wissenschaftphilosophie, Univ. Hamburg, 1982).
Literatura
Cackowski Z., Ludwik Fleck, [w:] Witusik A. A., Skarbek J., Radzik T. (red.), Słownik biograficzny miasta Lublina, Lublin 1993.
Opracowała Wioletta Wejman