Droga komunikacyjna biegnąca u podnóża wzgórza staromiejskiego, prowadząca ze Śródmieścia obok Zamku na Kalinowszczyznę. Przed II wojną światową ulica Kowalska łączyła się z ulicą Szeroką.
Artykuły z kategorii "Dzielnice i ulice Lublina"
Ulica Bernardyńska została wytyczona na początku XIX wieku na miejscu dawnej drogi prowadzącej na Żmigród. W 1904 roku zburzono część zabudowań klasztornych bernardynek aby ją poszerzyć i ostatecznie uregulować.
Historia nieruchomości zlokalizowanej w Lublinie przy ul. Staszica 1.
Historia nieruchomości zlokalizowanej w Lublinie przy ulicy Narutowicza 19.
W 1684 roku na miejscu obecnej kamienicy przy ulicy Krakowskie Przedmieście 25 znajdował się drewniany dom z ogrodem, zwany Zachariaszowskim. W 1826 roku właściciele posesji, rodzina Gałeckich, wybudowali w tym miejscu jednopiętrową kamienicę.
Szesnastego marca 1942 roku niemieckie organa bezpieczeństwa przystąpiły do likwidacji getta na Podzamczu w Lublinie, rozpoczynając tym samym ludobójczą operację, która w ciągu następnych miesięcy objęła całe Generalne Gubernatorstwo (GG) i miała na celu biologiczną eksterminację ludności żydowskiej, połączoną z grabieżą jej mienia. Był to fragment realizowanego przez Trzecią Rzeszę „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”.
Niemcy utworzyli oficjalnie getto pod koniec marca 1941 roku na terenie historycznej dzielnicy żydowskiej na Podzamczu. Obszar ten już od pierwszych dni okupacji stanowił rejon osiedlania się uchodźców i przesiedleńców żydowskich. Na początku 1940 roku liczba mieszkańców wynosiła ponad 40 000 osób. Przeludnienie, trudności aprowizacyjne, jak również fatalne warunki sanitarno-higieniczne i brak wystarczającej opieki medycznej doprowadziły do pogorszenia się kondycji ludności, a w rezultacie do wybuchu epidemii tyfusu. Pomimo różnych działań podejmowanych przez Judenrat, Żydowską Samopomoc Społeczną (ŻSS) i American Jewish Joint Distribution Committee (Joint), sytuacja nie uległa zasadniczej zmianie do akcji likwidacyjnej w połowie marca 1942 roku.
Pierwsze miesiące 1941 roku przyniosły zaostrzenie polityki władz niemieckich względem ludności żydowskiej na terenie całego Generalnego Gubernatorstwa (GG). Postępujący wówczas proces gettoizacji objął wiele miast i miasteczek, jak chociażby Kraków, Radom, Częstochowa czy Kielce. W tym czasie utworzono również getto w Lublinie. Poza terenem dzielnicy mogła pozostać jedynie nieliczna grupa Żydów, którzy otrzymali od władz niemieckich specjalne zezwolenie lub byli skoszarowani na placówkach pracy. Wśród uprzywilejowanych znaleźli się niektórzy radni i urzędnicy Judenratu, lekarze, jak również wybrani rzemieślnicy, którzy pracowali na indywidualne zlecenie Niemców. W kolejnych miesiącach warunki egzystencji dla większości Żydów znacznie się pogorszyły, na co wpływ miała epidemia tyfusu, prowadząc do wzrostu liczby zgonów. Wielu mieszkańców getta żyło na skraju ubóstwa, a Judenrat przy stale kurczących się dostawach żywności i środków finansowych, nie był w stanie zatrzymać zaostrzającej się pauperyzacji. Pomimo skrajnie trudnych warunków lubelscy Żydzi nie umierali na ulicach, lecz śmierć przychodziła po cichu do domu. Sytuacja nie uległa poprawie do początku 1942 roku, gdy nastąpił podział getta na części A i B.
Ulepszając świadomie krajobraz, ulepszasz siebie.
Istnieje wielu „aktorów” zagospodarowania przestrzennego miasta: mieszkańcy, instytucje, środowiska, tzw. grupy interesu, media, Rada Miasta, prezydenci, urzędnicy. To, co widzimy wokół siebie, jest odbiciem wypadkowej ich wiedzy, poziomu kulturalnego i jakości występujących między nimi relacji.
W jaki sposób niematerialne wartości Podzamcza wpisują się w zwiększanie konkurencyjności Lublina?
Plac Po Farze może służyć jako studium przypadku dla przyszłego zagospodarowania Podzamcza.
Poniższe rozwiązania przestrzenne mają na celu szeroko pojęte upamiętnienie różnych zdarzeń z historii. Jak mogłoby wyglądać Podzamcze, gdyby zastosować rozwiązania na poziomie, który obowiązuje w krajach o wyższej kulturze przestrzeni?
Pod względem tego typu pomysłów jesteśmy zaściankiem i prowincją, nawet jeżeli mamy tu jakieś osiągnięcia, to ich nie zauważamy, więc istnieje ogromna potrzeba „opatrzenia się” z pomysłami innych.
Najstarsza zabudowa ulicy pochodzi z końca XIX wieku. Przed I wojną światową znajdował się tutaj popularny wśród lublinian cyklodrom, czyli tor do wyścigów rowerowych. W okresie międzywojennym mieszkali tu sławni lubelscy lekarze, adwokaci i architekci: Tadeusz Witkowski, Jerzy Siennicki, Władysław Sienicki oraz Witold Łokuciewski-Tolo, ostatni dowódca dywizjonu 303. W czasie II wojny światowej Ogrodową zamieszkiwali najważniejsi urzędnicy niemieccy. Do dziś na jednej z posesji zachowały się betonowe bunkry z otworami strzelniczymi.
Jedna z ulic Śródmieścia, łącząca ulicę Chmielną (dawna Próchniaka) z ulicą I Armii Wojska Polskiego (początkowo Powiatowa, później Pierackiego). Na Ogrodowej swoje domy budowali najsławniejsi architekci, lekarze i adwokaci. Mieszkał tu Witold Łokuciewski-Tolo, ostatni dowódca dywizjonu 303, architekci: Tadeusz Witkowski, Jerzy Siennicki, Władysław Sienicki. Przed I wojną światową znajdował się tutaj popularny wśród lublinian cyklodrom, czyli tor do wyścigów rowerowych. W czasie II wojny światowej Ogrodową zamieszkiwali najważniejsi urzędnicy niemieccy. Do dziś na jednej z posesji zachowały się betonowe bunkry z otworami strzelniczymi.
Ulica Sienna jest jedną z ulic dzielnicy Kalinowszczyzna. Przebiega od terenów Podzamcza po południowej stronie starego cmentarza żydowskiego (Grodziska) i łączy się z ulicą Białkowska Góra.
W XIII wieku, gdy Lublin nie posiadał jeszcze prawa lokacyjnego, przez osadę na wzgórzu staromiejskim przebiegała droga o ważnym znaczeniu handlowym i politycznym. Wspomniany trakt prowadzący do Krakowa przebiegał dzisiejszą ulicą Narutowicza, dlatego już od czasów średniowiecza wzdłuż ulicy powstawały zabudowania miejskie.
Historia nieruchomości zlokalizowanej w Lublinie przy ulicy Szerokiej 3. Obecnie adres nie istnieje.
Historia nieruchomości zlokalizowanej w Lublinie przy ulicy Szerokiej 2. Obecnie adres nie istnieje.